Corona

Hard en zacht

Zangleraar Daniel heeft weer een nieuwe truc op me toegepast, met behulp van een Theraband. Dat is een reep Latex die ver uitgerekt kan worden; ook wel in gebruik bij fysiotherapie.
Het gaat zo: houd het ding met beide handen voor de borst, rek het ding een stukje uit en zeg bijv. ‘anders’. Dan een stukje verder en spreek: aaa. Rek het dan nog wat verder en zing aa-áá-aa. En zo verder met de andere klinkers.
Het idee is dat die band de krachten, die anders de keel toeknijpen afleidt. Op de keel wordt geen kracht meer uitgeoefend en de lucht kan ongehinderd uitstromen. Het maakt mijn stem helderder maar ook luider, zodat men hem ook achter in de zaal kan horen. En hij was al tamelijk luid. De leraar was aangenaam verrast over het resultaat en ik ook, maar ook verbaasd en een beetje verward.
.
In een van mijn koren kreeg ik juist de klacht, dat men mijn stem ‘er zo bovenuit hoorde’, terwijl toch eerder een onpersoonlijke, homogene koorklank gewenst was. In het begin begreep ik die klacht wel: als je nog niet mooi zingt kun je je maar beter stil houden, om de totale indruk niet te verstoren. Maar nu ik veel beter zing is kan dat de reden niet meer zijn. Ik ben gewoon te luid, vinden ze.
.
Daniel heeft me uitgelegd dat er twee verschillende opvattingen zijn: er zijn koren waar men een homogene, onpersoonlijke koorklank wenst en andere waarin de individuën graag gehoord worden. Daar komt nog bij dat er vaak weinig tenoren zijn, en die moeten dan dus met meer volume opboksen tegen de kuddes alten en sopranen.
.
Het kan dus vriezen en dooien. Ik kan me verheugen over de grotere luidheid, maar moet als volgende stap ook zachter leren zingen. Maar de hele tijd zacht zingen is zwaar werk; daar dreigt de boel toch weer toegeknepen te worden: het gevreesde säuseln. Een volgende opgave. Daniel heeft even gedemonstreerd hoe het allebei kan met dezelfde—bij hem geringe—lichamelijke spanning.
.
Luid zingen moet natuurlijk ook bij het zingen van liederen mogelijk zijn. De smart of woede van Schubert wil eruit gegooid worden, geschmettert, en vaak nog op een hoge g ook. De reeksen hoge g’s bij Monteverdi gaan nu overigens goed.

Carnavalsconcert 2020

Gisteren had Canticum Antiquum weer zijn jaarlijkse carnavalsconcert in het kasteel van Marburg. Madrigalen en dansen uit de zestiende en zeventiende eeuw. Buiten stormde en regende het, maar het gebouw stond als een rots, en op een rots. Binnen heerste soms een serene sfeer, soms werd er ook wilde dansmuziek ten gehore gebracht. Nou ja, wild voor die tijd dan. Ondanks het weer zat de zaal vol. Er stonden achtentwintig kortere stukjes op het programma, die samen een gelukkig etmaal besloegen: La giornata fortunata. In elf daarvan heb ik meegezongen. Het was als altijd een zware klus, maar de moeite waard. Dit keer droeg ik een rode maillot en een groene … eh, dinges, en een rood-groene muts met een veer, allemaal in de felle kleuren die vroeger nog niet bestonden. Het is carnaval tenslotte. Bijzonder was de begeleiding door een theorbe en een zink, instrumenten die men maar zelden te horen krijgt. Zink spelen is erg moeilijk en lichamelijk zwaar (bespeling op de wijze van een trompet), maar deze zinkenist kón het en kreeg een extra applaus.
Hier weer opnamen van de stukken uit Youtube, voor zover aanwezig, door professionals gezongen, en de lijst voor het archief. De Monteverdi’s vond ik weer het mooist, maar O sonno is ook niet te verachten, en Che fa; ach, ik kan wel aan de gang blijven.

– Cipriano de Rore (1516–1565), O sonno.
– Philippe de Monte (1521–1603), Splende la fredda luna   
– Adriano Banchieri (1568-1634), Ligustri e rose
– Claudio Monteverdi (1567-1643), Boek 2:1 Non si levav’ancor. Zie daarover reeds hier.
– Philippe de Monte, Al tuo vago pallore.
– Sigismondo d’India (1580–1629, Da che l’alba i poggi indora.
– Domenico Mazzocchi (1592–1665), Soli i colli beati.
– Luca Marenzio (1553–1599), Che fa oggi il mio sole.
– Antonio Brunelli (1577–1650), Balleto a 5 (vanaf @;@@).
– Claudio Monteverdi (1567-1643), Boek 4:19: Piagn’e sospira.
– Sigismondo d’India, Dov‘è dove gì quel sole che sparì en dit, zo ongeveer.

Salarisverhoging

Vannacht ben ik weer eens ontslagen, in de droom, maar ditmaal werd ‘alleen maar’ mijn functie opgeheven. Ik kon gewoon in dienst blijven, maar zou dan een bestuurlijke functie krijgen, die zelfs nog wat beter verdiende.
.
Kunnen en willen lesgeven, maar het niet mogen: daaraan gaat het onderwijs te gronde. Ach, was het alleen maar een droom.

Trui

Vandaag voor de zoveelste keer vergeten de verwarming aan te doen. Niets gemerkt, tot het ’s avonds toch wat kil wordt. Voor die paar uurtjes is het niet meer de moeite hem open te draaien, zodat ik dan maar mijn dikke trui trui aantrek. Dan is dat ding ook nog ergens goed voor.
.
Het is februari; dat is toch niet normaal? Zo blijft Poetin nog op zijn aardgas zitten. Het geld dat wij besparen door niet te stoken kunnen we misschien opzij leggen voor een airconditioning?

Eens zal de Betuwe …

… in bloei weer staan, zong vroeger een liedje; maar ik betwijfel zeer of dat zo is. Onlangs zat ik in een trein die tussen Arnhem en Utrecht over de Betuwelijn werd omgeleid. Langs de spoorbaan zag ik allerlei velden waar rijen stokken uit de grond staken, sommige met bladeren of een enkele vrucht eraan. Ik begreep: dit moeten laagstammige fruitbomen zijn. Wat een akelig gezicht! Geen wonder dat het fruit nergens meer naar smaakt; geen wonder ook dat Flipje, het fruitbaasje van Tiel, dit niet langer wilde aanzien en zijn toevlucht heeft gezocht in vergetelheid.

Boeken kopen

Soms koop ik nog wel eens een boek; ik ben tenslotte nog niet dood. Maar dat zijn boeken van algemeen belang: een roman (Wieringa, Pfeiffer) of iets van geschiedenis: Lendering, Xerxes; Lucassen & Lucassen, Vijf eeuwen migratie; Baaij, Daar werd iets gruwelijks verricht. De romans koop ik meestal als e-book, zodat ze geen ruimte kosten. Nederlandse boeken bevatten vaak obsceen veel papier.
.
Boeken die te maken hebben met mijn vroegere vak koop ik niet meer. Maar ik betrap mijzelf op een vreemd soort plaatsvervangend gedrag: sommige boeken en vele tijdschriftartikelen load ik down (download ik?) uit het Internet. Gisteren nog Hoyland, Seeing Islam as others saw it. Een kloek boek, waarvan ik vroeger het bibliotheekexemplaar vaak gebruikt heb, maar dat ik te duur vond om te kopen. Nu heb ik het gratis en het beslaat nul centimeter op de plank. Tijdschriftartikelen neem ik ook alleen voor zover ze niet achter een betaalmuur zitten.
.
Op deze manier ontstaat er natuurlijk een merkwaardige, onserieuze collectie: niet wat je over een bepaald onderwerp zou moeten hebben, maar wat er toevallig langs kwam; meestal ouder spul. Maar dat geeft helemaal niets, want … ik lees al die boeken en artikelen toch niet meer. Ik load ze alleen maar down.
.
Ach, het is een onschuldige bezigheid van een gepensioneerde, waar niemand last van heeft.

Terug in de trein?

De spoorwegen hebben de wind mee in Duitsland. Na jarenlang stiefkindje te zijn geweest staan ze plotseling weer in de belangstelling. En er is geld voor.
Zo is er een beweging die al jaren geleden gesloten spoorlijnen wil heropenen. Soms is dat succesvol, bij voorbeeld met de lijn van Friedrichsdorf naar Brandoberndorf. Die werd overigens lang voor de huidige boom al heropend, en met succes. Rails gefatsoeneerd, frisse perrons gebouwd, signalen, aanwijsborden, corporate identity, nieuwe treinstellen. Goede verbindingen met Frankfort, in de spitsuren ook zonder overstap. De treinen kunnen tot 80 km p.u. rijden. Er zullen niet veel mensen uit Brandoberndorf naar Frankfort forenzen, want de rit duurt anderhalf uur. Uit de tussenliggende plaatsen waarschijnlijk wel; de woningnood is groot in Frankfort. Deze treinverbinding lijkt net uit te kunnen, want er liggen wel wat uitdijende plaatsen langs de baan, bijv. Usingen, 15.000 inwoners, en Frankfort lokt hoe dan ook.
.
Bij mij in de buurt is het zieltogende lijntje van Marburg naar Frankenberg opgeknapt en verlengd tot Brilon, natuurlijk met gebruikmaking van de oude rails die er nog lagen. Na drie kwartier tjoeken bent u al in Frankenberg (18000 inwoners), na anderhalf uur in Korbach (24.000 inw.), na ruim twee uur in Willingen (6000 inw.) en na tweeëneenhalf uur in Brilon Stadt (25000 inw). Waarom rijden die kleine treintjes zo hartverscheurend langzaam? Omdat er onderweg alleen maar gelijkvloerse, overwegend onbewaakte overgangen zijn, en dat zal ook zo blijven. Een klapper wordt dit lijntje van ongeveer 100 km. dus nooit, want wie wil zich nog zo langzaam verplaatsen?
.
Door het nieuwe geld dat ter beschikking komt wordt nu op vele plekken gedacht aan het heropenen van oude spoorlijnen. Zo bij voorbeeld de Lumdatahlbahn, 26.8 km van Lollar (10.000 inw.) naar Grünberg (14000 inw.); daartussen Staufenberg (8500 inw.) en allerlei veel kleinere plaatsen.
Maar zeg nu eens eerlijk: wie zouden er dan in dat treintje gaan zitten? Wie is geïnteresseerd in godverlaten stationnetjes ergens buiten het dorp? En hoe snel zullen de treintjes rijden? En wordt het traject ook geëlektrificeerd? Welnee, het blijven natuurlijk stinkende Diesel-locomotieven.
.
Zullen die kleine lijntjes ooit rendabel zijn? Nee, maar dat hoeft ook niet. Het land en de gemeentes kunnen voor geld een railverbinding bestellen en die willen best betalen, want het hebben van een eigen trein vergroot het Heimat-gevoel. Voeger was er immers ook een trein? En wat heerlijk, als de Wikipedia voortaan vermeldt dat je dorp aan een functionerende spoorlijn ligt.
.
De kleine lijntjes lijken niet werkelijk toekomst te hebben. Op een dag komt er een regering die echte rentabiliteit verlangt en dan is het weer afgelopen. Wat echt fijn zou zijn is het bouwen van snelle railverbindingen, maar dat blijkt absurd duur en zeer tijdrovend te zijn (bijv. Stuttgart—Ulm). Hier in de buurt zou ik best een snelle railverbinding door het Sauerland richting Keulen willen hebben. Maar die zou vele tunnels vergen en het gebied heeft nauwelijks inwoners. Die komt er dus nooit.

Vlagvertoon

Ik moest even denken, wat is dat voor een vlag op die geldautomaat in Brussel? En wat doet die bij English? India, Mexico? Ach nee, het is de vlag van Ierland: een EU-land, waar het Engels een van de officiële talen is.
In Microsoft WORD kunt U de spellingscorrector nog niet instellen op Irish English.

Royaal

Een van de onaangenaamste bijvoeglijke naamwoorden in het Duits is royal. Het betekent niet ‘royaal’; dat is immers großzügig. Het wordt gebruikt van personen en zaken die behoren bij een koninklijk huis (Königshaus; dat dan weer wel), vooral bij het Britse.
.
Prins Harry had geen zin meer in zijn royale Verpflichtungen. Na een royales Krisentreffen stapte hij eruit. Nu is prins Archie, die geboren werd als royales Baby, een gewoon kind geworden.
.
Als er een of andere prins verliefd is of gaat trouwen spreekt de Bildzeitung van een royales Traumpaar. Als het uit raakt heet het een royales Liebes-Aus. De royale Fans volgen alles op de voet.