De Zwarte Kip ken ik wel, dat was vroeger, of is misschien nog steeds, een merk advocaat. Ik kocht dat spul nooit, maar ik zag wel overal de reclames ervoor. Nu lees ik echter in de Volkskrant: ‘Hen is wit, non-binair, heeft geen ervaring’ … enz. Gaat het hier over een witte kip? Nee, ‘hen’ verwijst kennelijk naar de gekozen en weer afgedankte vertaalster van het gedicht van Gorman die in de vorige zin genoemd werd, en die is blank, wat blijkbaar een probleem was. Ik zou dus zeggen: ‘Zij is blank,’ maar dat is niet meer modern. Wat non-binair is weet ik ook niet. Iets met computers? Ik doe niet meer mee hoor, met dat Nederlands. Maar ja, ik loop dan ook al tegen de negentig.
Mini-herinnering: wat bedoelde ik?
In 1991 schreef ik een paar bladzijden voor het Dictionnaire des philosophes antiques. Gelukkig was er toen op het instituut een secretaresse die hielp bij het Frans. Na het insturen gebeurde er niets. Tien jaar later schreef de redacteur dat het eindelijk zover was: het werk zou nu gedrukt worden—wat in 2003 inderdaad geschiedde—, maar hij begreep één zin van mij niet en of ik kon uitleggen wat ik daarmee bedoeld had. Ik deed mijn best, maar begreep die zin zelf ook niet. En het onderwerp lag intussen te ver van mij af om alsnog iets te bedoelen. De redacteur schreef nog twee mails, maar ik kon hem niet helpen, ik had geen idee en liet het maar zo. De man dacht waarschijnlijk dat het aan mijn Frans lag, maar ik wist bijna zeker dat het iets inhoudelijks was. Zo droeg ik nog een on-zin bij aan deze wereld.
Als ik de tekst nog eens doorlees geloof ik dat ik die ene zin nu gemakkelijk zou kunnen herschrijven. Hij is inhoudelijk niet onzinnig, maar onduidelijk geformuleerd. Intussen begrijp ik weer wat ik bedoelde.
Opgeslagen onder Bildung und Uni, Persoonlijk, Schrijven
Troonzetels
Tijdloze elegantie of op het seizoen toegesneden, u zegt het maar. Mocht u overwegen een kerstgarnituur aan te schaffen voor uw bad/WC, dan is dit het moment! Ze zijn nu in de aanbieding, o.a. bij de Walmart.
Opgeslagen onder Kunst, Onzin Humor
Twee dromen
Vannacht eindelijk weer eens een droom gehad, eerst behoorlijk zwaar, daarna aangenaam, want hij liep goed af. Ik hield een voordracht in het instituut over het onderwerp van mijn proefschrift. Erg lekker ging het niet: tijdens het spreken had ik de indruk dat ik flauwe soep aan het voordragen was, en een ramp werd het toen ik onder mijn papieren bladzijde vijf en volgende niet terug kon vinden; in plaats daarvan lagen andere bladen. Snel naar mijn kamer gerend om ze te zoeken, maar vergeefs. Wat nu? Ik kon de zaal boordevol collega’s en studenten niet teleurstellen, dus ik besloot de nog overblijvende twintig minuten te improviseren. Dat werd een schitterende, goed gestructureerde samenvatting van mijn proefschrift, en meer nog dan dat: de nog altijd uitstaande onderwerpen die er eigenlijk in daarin hadden gemoeten wist ik nu ook briljant uiteen te zetten. De zaal was enthousiast, en ik was ook heel gelukkig.
Dit is literaire stof, die meermalen voorkomt in academische romans, al weet ik zo gauw niet meer in welke. Het is interessant om te zien, hoe een literair motief realiteit kan worden in een droom. De droom was echter niet zo reëel, dat ik nu mijn briljante ideeën op papier kan zetten als vervolg op mijn proefschrift (van 1988). Een artikel zou erin zitten, maar dat is dan gewoon drie maanden werk, en ik doe liever andere dingen.
Ik had al een eerdere droom gehad vannacht, waaruit ik om een uur of vier door een knal ergens buiten gewekt werd. Deze droom had ook een plot en daarin was de knal geïntegreerd. Er was een reeks van gebeurtenissen waarvan die knal het noodzakelijke of althans voor de hand liggende gevolg was. Maar dat is toch onmogelijk? De ‘bedenker’ van die plot, de dromende ziel, kan niet geweten hebben dat die knal zou komen. De droom kan dus niet voor de knal plaats gehad hebben. Hij moet gelijktijdig gekomen zijn, of zelfs daarna. De tijd is een andere in dromenland.
Dit is vast al eens beschreven door een oude Griek of Arabier, en anders misschien door Schopenhauer. Tot nu toe heb ik droomboeken altijd links laten liggen; misschien toch maar eens naar kijken.
Opgeslagen onder Dromen
Tendens stijgend
Met Code Geel is het niets geworden. Heel eventjes zat Marburg onder de vijftig, maar nu zijn we duidelijk weer aan het stijgen. Vandaar dat er nu weer van alles open gaat. En met de injecties schiet het ook niet op. Ongeveer 150.000 prikken per dag; op de dag des Heren geen. Als het zo doorgaat zijn er nog ongeveer duizend dagen ofwel een paar jaar nodig voordat iedereen geprikt is.
24 februari: Nieuw is, dat de overheid besloten heeft, leraren en kleuterleid(st)ers versneld in te enten. En wel met Astra-Zeneca, dat een beetje een armeluisprik is. Dat geeft de overheid wel toe, maar zij redeneert dat je beter tweede klas kunt reizen dan het hele eind te gaan lopen. Ik zal die prik niet krijgen, want die is alleen voor onder de vijfenzestig. Wat is het toch heerlijk om oud te zijn!
Besmettingen per week per 100.000 Totaal der ingeënten, heel Duitsland
| 6 februari Marburg-Biedenkopf 53,8 7 februari Marburg-Biedenkopf 55,0 8 februari Marburg-Biedenkopf 55,4 9 februari Marburg-Biedenkopf 55,9 10 februari Marburg-Biedenkopf 52,2 11 februari Marburg-Biedenkopf 45,7 12 februari Marburg-Biedenkopf 46,5 13 februari Marburg-Biedenkopf 49,4 14 februari Marburg-Biedenkopf 51,8 15 februari Marburg-Biedenkopf 53,4 16 februari Marburg-Biedenkopf 53,4 17 februari Marburg-Biedenkopf 61,9 18 februari Marburg-Biedenkopf 64,4 19 februari Marburg-Biedenkopf 72,0 20 februari Marburg-Biedenkopf 68,4 21 februari Marburg-Biedenkopf 72,8 22 februari Marburg-Biedenkopf 72,4 23 februari Marburg-Biedenkopf 71,2 24 februari Marburg-Biedenkopf 74,9 25 februari Marburg-Biedenkopf 74,1 26 februari Marburg-Biedenkopf 76,9 27 februari Marburg-Biedenkopf 85,8 28 februari Marburg-Biedenkopf 79,3 | 1e 2.212.851 2e 903.271 1e 2.212.851 2e 903.271 1e 2.295.221 2e 981.914 1e 2.344.802 2e 1.024.631 1e 2.405.156 2e 1.104.504 1e 2.490.423 2e 1.178.725 1e 2.556.697 2e 1.253.306 1e 2.635.673 2e 1.331.573 1e 2.635.673 2e 1.331.573 1e 2.736.109 2e 1.410.239 1e 2.813.732 2e 1.470.822 1e 2.894.028 2e 1.525.94 1e 2.991.792 2e 1.580.628 1e 3.085.114 2e 1.634.786 1e 3.179.290 2e 1.690.351 1e 3.179.290 2e 1.690.351 1e 3.312.351 2e 1.756.478 1e 3.413.730 2e 1.806.606 1e 3.518.294 2e 1.854.928 1e 3.633.282 2e 1.910.863 1e 3.759.906 2e 1.971.043 1e 3.881.490 2e 2.029.047 1e 3.881.490 2e 2.029.047 |
Opgeslagen onder Gezondheid, Marburg
Priktoerisme
Een Russische onderzoekster die hier werkt is voor een prikje naar Moskou gevlogen. Over twee of drie weken gaat ze nog een keer, voor de tweede dosis. Dat Spoetnik-spul schijnt goed te zijn. In Duitsland had ze geen kans gehad: alleen vaste ingezetenen worden hier ingeënt, en op grond van haar jonge leeftijd had ze sowieso nog minstens een half jaar moeten wachten.
Opgeslagen onder Duitsland, Gezondheid
Kamer
Het verkiezingsbiljet is aangekomen. In het buitenland mag je altijd veel vroeger stemmen dan in Nederland. Nu zal ik dus nogmaals over de Nederlandse politiek moeten nadenken. Links, rechts? ik begrijp het verschil nooit zo goed. Het sympathiekste programma heeft Volt, op één punt na: de kernenergie. Maar ja, een mooi partijprogramma kan iedereen schrijven. En heeft het überhaupt zin op een partijtje te stemmen dat waarschijnlijk tot in lengte van jaren een splinter blijft? Bijna hetzelfde geldt trouwens voor alle linkse partijen, die klein en zwak blijven, zelfs als ze samen zouden kunnen gaan. Rechts dan, VVD? Blèèèh, dat is helemaal niks. Ik weet het werkelijk niet.
Eén verstandig besluit heb ik al genomen: ik ga niet stemmen op een persoon die me sympathiek voorkomt. Verstandige ideeën, ruggengraat en mediaresistentie moeten ze hebben, charme hoeft niet. U begrijpt, dan kom ik haast vanzelf uit bij …. .
Opgeslagen onder Politiek
Mini-herinnering: mijn antisemitisme
De herinnering kan mini blijven, want de periode van mijn antisemitisme heeft gelukkig maar kort geduurd.
Opgroeiend in Amsterdam kwam ik wel eens Joden tegen en ik kende er ook een paar. Op enkel puntjes verschilden zij van ‘ons’, maar ja, dat deden katholieken en socialisten ook en het maakte helemaal niets uit. De omgang was onproblematisch.
Een mooie kennismaking had ik met een rabbijn. Ik studeerde Arabisch, maar die studie was ingebed in ‘Semitische Talen’ en daar zat ook Hebreeuws bij. Een studiegenoot en ik waren niet tevreden met de dorre manier waarop dat onderwezen werd en wij begaven ons naar een rabbijn met de vraag of hij niet wat met ons wilde lezen. Dat wilde hij en het werden heel mooie uren, met de lectuur van Hebreeuwse en ik denk ook Aramese bijbelcommenaren. Hij wekte die dode teksten echt tot leven. Op een dag vertrok de rabbijn naar elders en toen was het afgelopen. Het blijft een mooie herinnering.
Heel apart was mijn werk bij een Joodse firma. Als student had ik al verschillende bijbaantjes gehad. Mijn reizen naar het Midden-Oosten kostten geld en dat moest verdiend worden, in een hotel, bij de gemeente, bij een marketing bureau, bij een bank enzovoort. Op een dag kreeg ik een baantje als postjongen en manusje van alles bij een handelsfirma in … (uit discretie zeg ik maar niet waarin. Nee, diamanten waren het niet.) Het bleek een Joodse firma te zijn, en wel een wereldfirma. Afgezien van enkele monsters op een kastje was er van de verhandelde goederen nergens iets te bekennen, maar intussen werden ze wel op grote schaal verhandeld en verscheept: van Afrika naar Amerika, van Turkije naar Europa, van Bolivia naar Australië enzovoort. In dat bescheiden grachtenpand gingen werkelijk miljoen door de telefoon en de telex, — en miljoenen waren de miljarden van die tijd. Nooit heb ik ergens een prettiger werkklimaat gekend als daar. Hoewel de jongste en laagste in rang, en bovendien slechts tijdelijk aangesteld werd ik geheel voor vol aangezien en als gelijke behandeld. De bovenbazen spraken met mij gezellig en zonder enige barrière over dingen als kunst, muziek en theater. Sommigen speelden zelf ook een instrument, ze waren allemaal meertalig en belezen, hadden humor en reisden de halve wereld rond. Een totaal ander bedrijfsklimaat dan bij Nederlandse zakenlui van het type Verolme of mijn grootvader, met hun broodjes kaas en altijd maar druk-druk-druk. Toen een van de heren thuis een feestje gaf sprak het voor hem vanzelf dat ik ook zou komen, en zo kwam ik terecht in een van de weinige echt ruime huizen die Amsterdam Oud-Zuid rijk is. Ook met de dames en dochters was het erg prettig.
Een fijne tijd dus; toch werd dit werkverblijf de aanleiding tot mijn antisemitische episode, en dat hadden ze werkelijk niet aan me verdiend. Toen ik daar weer weg was namelijk schoot de jaloezie in me. Waarom hadden zij zo‘n mooi leven terwijl ik vast zat in een bescheten, schraal mileu? Het ging niet eens om hun rijkdom, maar om hun vanzelfsprekende wereldburgerschap. Die jaloezie nam de vorm aan van jodenhaat— het zal in het voorloorlogse Duitsland net zo gegaan zijn.
De enige antisemitische actie die ik heb ondernomen was het schrijven van een gemene rotbrief aan een Franse schrijver. Ik hoop maar dat hij hem schouderophalend heeft weggegooid en geen pijn gevoeld heeft (ofschoon ik hem toen wél pijn wilde doen).
Mijn antisemitisme ging vanzelf weer over toen ik eigen wegen vond tot het worden van wereldburger. Ik ontdekte Europa: Brussel, Parijs, Münster, Salzburg, Athene en vooral Italië; later ook Cairo. Het is allemaal nog goedgekomen.
Het bovenstaande was voor mij niet zo prettig om op te schrijven. Toch geloof ik dat iedereen af en toe bij zich zelf moet nagaan of er geen rotte plekken in zijn ziel zitten, om die dan uit te snijden. Dit betrof mijn antisemitisme, een variant van racisme. Maar racisme is veel is ruimer: ook na te gaan is de verhouding tot andere volkeren. Dat komt in een volgende tekst.
Opgeslagen onder Joden Joods joods, Persoonlijk
