Oud en eenzaam?

Vaak hoor je praten over het treurige lot van eenzame bejaarden. De partner is gestorven, de (klein)kinderen wonen ver weg of komen niet meer, al dan niet door Corona; het is moeilijk de trap af te komen om ergens heen te gaan, enzovoort.

Dat zal zeker treurig zijn voor mensen die een langdurig huwelijk en een gezinsleven gewend waren. Zelf heb ik al heel lang geen partner meer en kinderen zijn er ook niet. Ik ben dus al lange tijd alleen, en vreemd genoeg bevalt mij dat juist steeds beter. Er is zelfs een duidelijke neiging tot meer alleen zijn, door het verwaarlozen of zelfs afstoten van contacten. Corona is daarbij soms een welkom excuus. Dat is misschien niet verstandig, want hoe ouder je wordt, des te meer hulp van anderen je kunt gebruiken. Tot nu toe ga ik er maar vanuit dat bij toegenomen hulpbehoevendheid professionele krachten mij zullen bijstaan. Maar voor de gezelligheid heb ik steeds minder zin in mensen, want ik heb het gezellig met mezelf.

Zakelijk inzicht

Politici willen vaak dat alles zo blijft als het is. Anders schrikken hun kiezers, denken ze. Vliegmaatschappijen worden tegen de klippen op overeind gehouden, kolen, aardolie en gas moeten hoe dan ook uit de grond gehaald worden, desnoods met subsidie, ook al loopt het fossiele tijdperk duidelijk ten einde.

Mensen met geld hebben vaak een betere neus voor waar zij dat geld willen laten. Zij investeren steeds minder in fossiel en overigens ook in kernenergie.

Ook ten aanzien van Corona heerst in geldkringen dikwijls realisme. Veelal wordt geloofd dat in de zomer van 2021 alles weer min of meer normaal zal zijn. Maar het luxe-hotel Hessischer Hof in Frankfort, dat tegenover de Frankfurter Messe ligt en onlangs nog was gerenoveerd, is nu gesloten. Reden: ‘Voor Frankfort kan de komende twee jaar niet worden gerekend met een opleving van meetings, zakenreizen en beurzen en dus ook niet met een voldoende bezettingsgraad van het hotel.’

Twee jaar, dat is andere koek.

Collega

In de droom ging ik naar een bibliotheek in een vreemde stad. Daar kwam ik in de studiezaal naast een oudere man te zitten — maar wat heet? een oudere man is tegenwoordig al gauw jonger dan ik zelf ben — naast een man van een jaar of negenenvijftig dus, die een handschrift opensloeg. Was het Perzisch? Ik kon mij niet bedwingen en wierp er een onbescheiden blik in. Het was Arabisch: een geïllustreerd handschrift over dieren. Wat een toeval! Zelf met een dergelijk handschrift bezig, zij het zonder illustraties, wilde ik mij voorstellen en een praatje maken. Maar hij stelde daar geen prijs op, sloeg het handschrift dicht en ging een tijdschrift zitten lezen.

Deze droom vond plaats tussen zeven uur en half acht. Opmerkelijk: zoals gewoonlijk meldde zich om zeven uur de stem van de nieuwslezer, maar ik heb niets van het nieuws en de volgende muziek en gesprekken gehoord, hoewel ik vrijwel naast de radio lag. Pas om half acht hoorde ik weer iets: de theaterkritiek. Blijkbaar was er vandaag wat extra slaap nodig.

Aas

Blij met mijn postcode 2

Nogmaals een vergelijking tussen mijn vroegere en mijn huidige woonplaats. Onbegrijpelijk.

Leiden: besmettingen per week per 100.000 inw.: 170

Marburg: besmettingen per week per 100.000 inw.: 4,5

Mini-herinnering: gevallen arts

Een herinnering niet van mij zelf, maar uit een overlevering van mijn grootmoeder. Zij en haar twee zusters hadden geconstateerd dat de arts van het dorp op straat soms met een niet-medische blik naar hen keek en besloten de man eens te pakken te nemen. In die tijd, het zal omstreeks 1910 geweest zijn, droegen vrouwen en meisjes een lange rok tot de enkels en daaronder blijkbaar een even lange onderbroek.
De dokter verplaatste zich per fiets en reed vaak over een heel smal dijkje. De meiden wachtten tot hij weer eens aan kwam rijden, sprongen tevoorschijn en tilden hun rokken een eindje op, zodat de onderbroeken zichtbaar werden, terwijl zij uitriepen: ‘Ooooh! Je ziet mijn broek toch niet?’
De opzet slaagde: de arts raakte zo van de wijs dat hij de macht over het stuur verloor en van het dijkje stortte.

Blij met mijn postcode

Leiden: aantal besmettingen p.w. per 100.000 inw.: 75

Marburg: aantal besmettingen p.w. per 100.000 inw.: 8,1

Onislamitische republiek

Blijkbaar bevordert niets de secularisering zo zeer als een regering die wordt overheerst door geestelijken. In Iran beschouwt zich blijkens recent onderzoek nog maar 32.2% van de bevolking als sjiïetische moslim; 5% als soenniet en 3.2% als sufi.

In Saoedi-Arabië en Turkije zijn vergelijkbare ontwikkelingen waar te nemen.

Einde boek?

Voor mij liggen op het ogenblik twee dikke wetenschappelijke boeken, uitgegeven door Brill in Leiden. Ze kosten resp. € 252,- en € 156,45 (voor 825 en 649 blz.). Ik heb ze niet gekocht, maar uit de universiteitsbibliotheek geleend. Ze zijn zeer goed uitgegeven en perfect gedrukt, maar de band is bij beide erbarmelijk. Of liever gezegd: ze zijn helemaal niet gebonden; het zijn stapels kopieerpapier die met lijm zijn samengevoegd. Het gevolg is dat je ze niet goed kunt openslaan en geopend op tafel leggen. Ook bladeren gaat moeilijk. Waardeloos! Had er voor die prijs niet een echte band af gekund? Te voorzien is dat bibliotheekexemplaren al gauw door hun rug zullen gaan, wanneer mensen met geweld gaan proberen om ze toch open te slaan. Dan heb je voor veel geld een kapot boek, dat naar zijn aard niet gerepareerd kan worden.

Maar je hoeft ze natuurlijk niet ‘gebonden’ te kopen. De uitgeverij biedt namelijk ook de mogelijkheid deze werken als pdf te kopen. Dan kosten ze … net zo veel als de gedrukte versie! Als ik een van deze boeken zou kopen, wat ik gelukkig niet hoef, zou zelfs ik misschien, als ik klaar was met knarsetanden, voor de pdf-versie kiezen, hoewel ik er een hekel aan heb, boeken op een beeldscherm te lezen. Maar als een boek toch geen boek is, dan moet dat in vredesnaam maar. Gerede kans dat ik die honderden bladzijden zou uitprinten, om althans nog enig leescomfort te hebben.

Deze beroemde uitgeverij, die in de loop van eeuwen veel prachtigs heeft uitgegeven, houdt blijkbaar niet meer van boeken. Die zijn slechts een lastig nevenproduct bij haar digitale handel geworden.

Valencia Late

Ook ik behoor tot de mensen die in principe de dag beginnen met het sap van een of twee uitgeperste sinaasappels. Maar zie aan: die vruchten zijn hier momenteel moeilijk verkrijgbaar. We krijgen ze eigenlijk alleen uit Spanje, en daar is het geen seizoen, dus we moeten het doen met late, overgespaarde vruchten, waar niet veel sap meer in zit. 

Vroeger, dat wil zeggen vorig jaar en daarvoor, was er meer variatie en ergens in de zomer werd er overgegaan op sinaasappels van het zuidelijk halfrond: Zuid-Afrikaanse, die erg op de Spaanse lijken, en Braziliaanse, die wat bleker en tropischer ogen en smaken. Marokkaanse en Italiaanse sinaasappels heb ik al een eeuwigheid niet gezien.

Wat is er aan de hand? De mooie supermarkt hier in Cappel is duidelijk ingesteld op klanten met luxe-wensen. Daar kun je zelfs passievruchten, mango’s en papaja’s uit Peru en Afrika kopen, dus waarom geen behoorlijke sinaasappels? Ik vermoed dat Corona zowel de productie als de handelswegen in de citruslanden heeft verstoord. Dat belooft nog wat als het om meer elementaire voedingsmiddelen gaat.

Op de markt zijn groente en fruit erg duur geworden. Ik schrik er telkens weer van, maar koop het toch, in de gedachte aan al het geld dat ik door Corona niet uitgeef (uitgaan, reisjes, muziekweken enz.).

Vreemd eigenlijk, dat je het hele jaar door gedachteloos sinaasappels uitperst, terwijl het toch niet bij je op zou komen om aardbeien te willen eten in februari, of asperges in oktober.