Dit woord is helemaal miet moeilijk als je weet dat er een rivier bestaat, die door Wuppertal stroomt. Maar blijkbaar springen er weinig tot geen mensen in de Wupper; die rivier is misschien ook geen prettig zwemwater? De enige bekende Wuppersprung is die van Tuffi, een jonge circusolifant die in juli 1950 uit de beroemde Wuppertaler monorail sprong en in de rivier landde. Het was niet zo dat ze in paniek raakte omdat de kaartjescontroleur kwam; er waren vier kaartjes voor haar gekocht. Ze was door de val licht gewond aan haar achterwerk en heeft nog jaren geleefd.
Er is een foto van de Wuppersprung, maar die is nep. Op het kritieke moment was er geen fotograaf bij de hand.
Het personeelsgebrek is mog altijd groot, in alle branches. Ziekenhuizen, verpleging, scholen, horeca, het spoor en ook het busbedrijf van Marburg. Sinds december rijdt mijn bus naar de binnenstad niet meer, maar naar iemand verzekerde: eind februari gaat hij weer van start. Zelf gebruik ik die bus alleen bij kou en nattigheid, maar dat gaat deze winter dus niet.
Over de nieuwe verkopers bij de bakker had ik al eens geschreven. Op veel andere plaatsen wordt ook naar mogelijkheid nieuw personeel aangesteld. Dat zijn vaak heel jonge mensen, die nog zichtbaar onervaren en daardoor schutterig zijn. Dat vergeef ik ze graag; alles moet geleerd worden. Er is echter één ding dat ze waarschijnlijk binnen hun nieuwe bedrijf niet meer kunnen leren: dat had eerder moeten gebeuren. Ik bedoel schrijven, en dan heb ik het niet over artikelen of romans, maar over het met de hand aanbrengen van letters op papier. Waarschijnlijk kunnen ze het wel op een computer, misschien zijn ze reuze vingervlug met hun telefoontje, maar de motoriek van het schrijven met een pen is bij hen niet geoefend. Als er iets met de hand moet worden ingevuld, of een naam of adres moet worden opgeschreven ontstaan er bij het jonge grut verrassend vaak rare en onleesbare letters. Ik lees tegenwoordig maar mee, ondersteboven, en als ik een fout of onleesbaarheid zie ontstaan laat ik ze die meteen corrigeren. Er zijn al twee misverstanden geweest op grond van (niet door mij) ingevulde formulieren.
In de Toyota-garage is de situate nog iets anders. Daar zaten vanouds twee jonge vrouwen achter de balie die telefoneerden, afspraken regelden, bestellijsten en overeenkomsten opstelden enzovoort. Vlotte, handige dames met een secretaresse-achtige opleiding neem ik aan. Maar die zijn er niet meer: ziek, weg of vertrokken. Nu word je te woord gestaan door dezelfde jonge gasten die ook in de eigenlijke garage werkzaam zijn. Aardige jongens met verstand van auto’s, die je wensen begrijpen, en hun technische verrichtingen zijn altijd in orde. Maar al die paperassen zijn zichtbaar moeilijk voor hen, en dat was waarschijnlijk vóór Corona ook al zo. Ze schamen zich niet als je ze een handje helpt, en dat hoeft ook niet. Voor een papierwinkel waren ze niet ingehuurd en het is tenslotte niet hun schuld dat het zo geworden is.
Ooit had ik ergens een professionele fotograaf leren kennen en de gedachte kwam op, hem te vragen wat mooie portretfoto’s van mij te maken. Maar nee, zei hij,‘dat doe ik niet, want ik zie je niet.’ Daar kon ik het mee doen.
Zelf ben ik het tegendeel van een professionele fotograaf. Maar eens had ik een camera gekocht en die wilde ik uitproberen. Mijn goede vriend J. was in de buurt en hij werd dus een van mijn eerste ‘slachtoffers’. De foto die ik toen van hem gemaakt heb werd heel goed, zo goed dat hij nog een tijd lang de foto van hem bleef, zelfs voor officiële doeleinden. Dat was dus een toevalstreffer, maar geholpen zal hebben dat we goede vrienden waren en een vertrouwensrelatie hadden. Ik zag hem, en wat misschien net zo belangrijk is bij fotografie: hij zag mij.
Wat te doen? Ik weet het even niet meer. Jaar in jaar uit werd ik ’s ochtends wakker met een duidelijk idee van wat ik die dag zou gaan doen. Vaak kwam er niets van terecht, maar dat is wat anders: de intentie was er. Nu word ik wakker en denk aan niets, al ruim een week.
Er zijn natuurlijk impulsen van buiten: er ligt nog een project dat af moet, er zijn afspraken over het zingen, er moet geoefend worden, het belastingbiljet moet ingevuld worden. Als ik aan de schrijftafel ga zitten ligt daar werk van gisteren of eergisteren; daarop kan ik voortborduren. Toch voelt het wat kaal zo, en zonder innerlijke aandrang wordt de soep ook wat dun. Is het de ouderdom?
Na maanden van droogte wordt eindelijk het grondwater eens behoorlijk aangevuld. De Edersee bevat nu voor 81% water; dat was nog heel lang onder de twintig. Alleen lopen en fietsen is wat lastig zo.
Toen ik een brief wilde posten gleed deze uit mijn handen, met de bovenkant in een plasje. De inkt van het adres liep onmiddellijk uit; die enveloppe was niet meer te gebruiken. De postzegels ook niet, want die waren zelfklevend en konden er dus niet afgeweekt worden. De inhoud was wel droog gebleven.
Terug naar huis, een nieuwe enveloppe geschreven, nieuwe postzegels erop en verstuurd. Na twee dagen kreeg ik hem terug van de post: hij was onvoldoende gefrankeerd.
Nu had ik geen zin meer. Weet je wat, dacht ik, ik scan die brief en dan verstuur ik hem per e-mail. Toen bleek de scanner de geest gegeven te hebben.
Is het vreemd dat ik vermoed dat een hogere macht mij van de verzending van deze (overigens niet erg belangrijke) brief probeerde af te houden?
Bij het slapen gaan lees ik ritueel nog twee, drie bladzijden, strek mijn hand uit naar de lichtschakelaar en ga op één van mijn zijden liggen. Een ogenblik genieten nog van het lekkere kussen en het luchtige ‘dons van gelukkige ganzen’ bovenop mij, en weg ben ik.
Maar soms lukt het niet, zoals vannacht. Wat is dat toch, dat niet kunnen slapen? Ik heb geen pijn, geen zorgen, tob nergens over, denk zelfs helemaal nergens aan (ja, dat kan ik!), maar slapen, ho maar.
Volgens mij ligt het aan een niet tot stand komende symbiose met het kussen. De wang ligt er niet fijn op, er is geen harmonie en even verschuiven helpt niet. Het is gewoon niet Feng Shui! Op de andere zij gaan liggen dan? Daar prikt de punt van het kussensloop tegen mijn neus aan, en het kussen heeft ineens bultige gedeelten en lege stukken. Deze misstand kan uren duren en leidt tot veel gewoel. Tenslotte val ik toch wel in slaap, maar dan is er al een heel stuk nacht voorbij.
Van schimmels heb ik nog geen last, maar bacteriën liggen blijkbaar wel op de loer. In het gebouw waarin ik woon heeft de overheid een verhoogd voorkomen van de legionella-bacterie in het leidingwater geconstateerd. De overheid gaat onderzoekend en vermanend rond door de stad en bestrijdt dergelijke verschijnselen. Wij zijn natuurlijk niet het enige gebouw.
Dit probleem is nieuw en heeft te maken met de energiebesparing die overal wordt toegepast. Als huizen minder worden verwarmd is er kans dat er schimmels opkomen, vooral in badkamers. Als het warme water in de voorraadtanks op lagere temperatuur wordt opgeslagen, als mensen minder vaak douchen en minder warm water aftappen dan vroeger, en als ze dan ook nog met kerst een week weggaan planten de boze beestjes zich ongeremd voort in het stilstaande lauwwarme leidingwater. En die kunnen akelige ziektes teweeg brengen, dus daar moet wat aan worden gedaan. De gemeente gaat ons nauwlettend in de gaten houden, en volgende week worden er maatregelen genomen, welke weet ik nog niet. Voorlopig de kranen lang laten doorlopen, bij afwezigheid en met open ramen, en bij voorkeur geen warm water gebruiken. Bij sommige natte activiteiten schijnt een mondkapje ook te helpen.
In het huis van mijn grootouders bestonden zulke problemen niet. Daar waren lampetkannen, waskommen en later vaste wastafels; de douche werd pas ergens in de jaren zestig ingebouwd, met een geiser en dus zonder warmwaterreservoir. Veel gestookt werd daar ook niet, maar dat leidde niet tot schimmelvorming, omdat er voortdurende ventilatie was. Dat huis was namelijk zo lek als het maar kon. Het behang zat los van de muur op een zogenaamde betengeling van jute; ik voel nog de tocht die daar vaak langs trok. Die was gewenst, om het behangsel en het klimaat in de kamer droog te houden. De kou werd bestreden met een kolenkachel en warme kleren, en in koude nachten met een warmwaterkruik.
In de prachtige romaanse stiftskerk St. Bonifatius te Freckenhorst heb ik na een studieweek o.l.v. Eric Schmidt met de studiegenoten een aantal Maria-liederen gezongen. Dat dorp is erg katholiek; die enorme kerk nodigt daartoe ook wel uit. Twee dagen voor de uitvoering was daar een begrafenis, toen zat de kerk mudvol. Was er een belangrijke persoonlijkheid overleden? Nee, naar men zei was het normaal dat het hele dorp voor een begrafenis uitliep. Ook voor de Maria-liederen was er veel belangstelling. De uitvoering is goed gelukt en oogstte veel applaus. Ik vond Kverno en Gjeilo het interessantst. Als altijd weer links naar (veelal professionele) uitvoeringen in YouTube.
Ook in Saoedi-Arabië is het tegenwoordig Kerstmis.
””As more foreign expatriates choose to make Saudi Arabia their home, the government’s efforts to move the country toward an “open and moderate Islam” has created an atmosphere that is welcoming to other faiths and traditions.””
””The transformation has also allowed local retailers and e-commerce platforms to sell a broader range of products to those keen to join in with the festivities.””
===============================
Faisal J. Abbas, Merry Christmas from Arab News
As millions around the world celebrate the birth of Christ, we — at Arab News — take this opportunity to wish all our Christian readers, both in Saudi Arabia and abroad, a Merry Christmas.
We also take this opportunity to start a new tradition. Indeed, subscribers to our print edition inside the Kingdom will enjoy the first-ever Arab News Christmas Edition in print. At the same time, our online followers can enjoy via our digital platforms our quality journalism and read all about the festive season and how to celebrate it in Saudi cities and across the Middle East.
While of course this is not a new tradition in most countries around the world, it is a first in the Kingdom of Saudi Arabia, not forgetting the ancient proverb: “Better late than never.”
In fact, this symbolic edition — as simple an idea as it is — could not have happened if it were not for the remarkable reforms the Kingdom has been experiencing under our enlightened leadership, which has clearly ushered in a new era of greater religious tolerance and coexistence.
Indeed, such an initiative is dwarfed by major milestones achieved only in the past six years, such as Crown Prince Mohammed bin Salman meeting with religious figures from all Abrahamic faiths and inviting them to the Kingdom. This includes, but is not limited to, the Archbishop of Canterbury and the Coptic Pope.
The crown prince vowed in a public statement during the first edition of the Future Investment Initiative in 2017 to return the Kingdom to “moderate Islam,” and said that there would be no more time wasted in dealing with extremist ideas.
Since then, the Kingdom has seen many other groundbreaking social and regulatory changes, such as removing guardianship laws and all forms of discrimination against women. This included imposing a dress code and the infamous driving ban which was abolished in 2017. Also, just recently we celebrated doubling women’s participation in the Saudi workforce to over 35 percent.
Again, critics might say this is not good enough. But one only has to compare where the Kingdom was just six years ago, and where it is today. Of course, cynics would say they expect the editor of a Saudi newspaper to say this, so if you will not take my word for it, how about that of White House Envoy for Antisemitism Deborah Lipstadt?
“I’m overwhelmed by the changes the Kingdom of Saudi Arabia is undertaking. You have got a long road, but you are certainly working down that road,” Lipstadt told Arab News in an interview marking her visit to Riyadh last June.
Critics also need to compare all of the above with what is happening in nearby Iran, where the barbaric mullahs are killing innocent women whose only crime is to demand to enjoy what Saudi women enjoy now as basic rights.
The same applies, sadly, to Afghan women who have just recently been banned from receiving university education by the terrible Taliban regime.
So, this Christmas, we would like to wish for Iranian and Afghan women to be liberated from such outdated, discriminatory and inhumane practices.
Emigrant 