Toevallig zag ik een stukje van de zitting van het Britse Lagerhuis, waarin Boris zijn party-gedrag probeerde te verdedigen. Hij eindigde zijn betoog door tussen neus en lippen door te verkondigen dat alle maatregelen waren afgeschaft. Zou er verband zijn?
Opgeslagen onder Onzin Humor, Politiek
Wat ben ik toch een rare gast. Als ik aan mijn onderzoeksproject werk en ik zoek lang zonder iets te vinden, dan ben ik een beetje bedrukt, en als het lang aanhoudt zelfs chagrijnig. Maar wanneer ik een voltreffer heb en iets interessant ontdek, zoals vanavond, dan ben ik niet blij, zoals misschien te verwachten was; nee, zelfs niet eens tevreden. Het kan me eigenlijk niet schelen.
Blij word ik van heel andere dingen.
Opgeslagen onder Persoonlijk
Als ik de garage onder mijn woning uitrijd doe ik altijd de richtingaanwijzer aan. Dat is nergens voor nodig: ik ben dan nog niet in het verkeer en er is niemand die er wat aan heeft, maar het gaat automatisch. In het verkeer doe ik het natuurlijk ook: op de fiets steek ik mijn hand uit bij het afslaan en met de auto de richtingaanwijzer. Ik kan het niet niet doen; zo ben ik domweg gedresseerd. Als ik schrijf pas ik de spellingregels toe; ook daarin ben ik gedresseerd, en nog aan allerlei andere regels houd ik me.
Jongere mensen doen vaak niet meer aan regels. In Amsterdam was het dertig jaar geleden al niet gebruikelijk zich aan welke verkeersregels dan ook te houden, en auto’s rijden er ook graag eens door rood. In Duitsland is het later begonnen, maar ook hier houdt men zich steeds minder aan regels. Op circuits worden vaak geen richtingaanwijzers meer uitgestoken, wat tot tijdverlies leidt bij chauffeurs die erop willen geraken, en als je door een groen licht rijdt word je soms onaangenaam verrast door iemand die nog door zijn rode licht wilde rijden.
Ik ben dus een gedresseerde aap, of een schaap, zoals de tegenwoordige wappies zouden zeggen. Het vreemde is misschien dat ik dat helemaal niet erg vind; integendeel, ik heb er veel gemak van. Toen die dressuur plaats vond, bij het leren fietsen en schrijven en autorijden, heb ik er niets van gemerkt en er zeker niet onder geleden. Maar voor de huidige generatie is alleen al het idee zich aan regels te houden onverdraaglijk.
Het lag er misschien ook aan dat ik een trein was, dat wil zeggen: ik speelde vaak dat ik een trein was, en die moest natuurlijk op de rails blijven en stoppen voor de seinen. Als kind was ik geloof ik de enige die dat speelde; de andere jongens speelden eerder dat zij een auto waren, vroem vroemm, de grote vrijheid! maar daar vond ik niks aan.
… brengt herinneringen aan weleer. Maar daarvoor heb ik geen bloesem nodig. Hoe ouder ik word, des te meer mini-, macro- en maxi-herinneringen bij mij bovenkomen. Vroeger had ik dat niet. Soms, heel soms, schrijf ik hier zo’n mini-herinnering op, wanneer ik het herinnerde enigszins interessant vind en vermoed dat een ander er ook aardigheid in kan hebben. Maar er zijn zo oneindig veel meer herinneringen, dat loopt in de miljoenen! De meeste zijn totaal oninteressant: die rare keukeninrichting bij de familie F.; de in Nederland verbouwde knoflook, die naar Nederland smaakte; de sticker op een fiets; de treincoupé in Bulgarije die van buitenaf op slot werd gedaan; de electrische trein van Bob (ik had zelf een trein die je op moest winden: Hornby, The Great Western); hoe het buurmeisje in de vijver viel in de tuin van het herenhuis waar we helemaal niet mochten spelen; bezoek aan Woudrichem met T.; een vervallen huis in Zittau; een telefoonnummer in Rome dat niet meer bestaat; het loderijnflesje van oma; de ribbeltjes op een brugleuning; hoe J. en ik zelf de roeiriemen ter hand namen omdat de veerman het vertikte; kersen eten in een boomgaard in de Betuwe; hoe de mensen roken die wij als kinderen de ‘pis-mensen’ noemden: een ouder echtpaar, maar ik denk vooral hij (er waren toen nog geen Tena-broekjes); de brievenbussen die achter aan de trams hingen die naar het Centraal Station reden.
Nee, dat alles is het opschrijven niet waard. Bovendien zijn heel veel herinneringen zo privé, dat ik ze hier zeker nooit zou opschrijven. En dan zijn er nog de grote herinneringen, die ook vaak erg privé zijn en bovendien veel werk om op te schrijven.
Andere mensen hebben ook karrevrachten met herinneringen; die lopen tezamen in de 100.000.000.000n. En van al die herinneringen komt maar een fractie in de openbaarheid, onvermijdelijk sterk vertekend ook nog. Ook gaan er elke dag miljarden verloren, door dood of dementie of gebrek aan belangstelling. Dat is jammer voor de geschiedschrijving. Want als het mogelijk was, die talloze mini-herinneringen te bewaren zou je eindelijk grip op het verleden krijgen, minder afhankelijk worden van de constructies van historici. Gecombineerd met die van anderen zijn saaie herinneringen misschien toch niet oninteressant.
En als er meer macro-herinneringen geconserveerd zouden worden, als bij voorbeeld honderdduizend mensen een eerlijke, niets-ontziende autobiografie zouden schrijven, bestaande uit hun meest persoonlijke, ook voor hen pijnlijke of schandelijke herinneringen— die eerlijkheid is dus alleen haalbaar als ze anoniem blijven —, ja, dan zou er toch iets duidelijk worden van wat voor raar wezen de mens eigenlijk is— of toch niet? of willen we dat eigenlijk niet weten?
Opgeslagen onder De mens
Nee, ook niet. De Taurus Express rijdt niet meer. Tot Adana reizen met de trein zou moeten lukken, maar tot Aleppo of verder gaat het zeker niet. Wel kon u decennia lang met de trein van Ankara naar Teheran via Van. Reistijd 80 uur, slaap- en restauratiewagens aanwezig, leuke reis per veerboot over het Van-meer. Maar helaas, de verbinding is in 2015 weer opgeheven, om veiligheidsredenen. Kortom, blijft u lekker thuis, dat is ook beter met het oog op Corona.
NASCHRIFT: Het kan toch weer, met de trein naar Teheran! Het reizigersverkeer tussen Ankara en Tabriz werd weliswaar in 2015 stopgezet, maar sinds 2018 loopt het weer. Veel belangstelling is er niet; er rijdt maar één trein per week: https://de.wikipedia.org/wiki/Bahnstrecke_Van%E2%80%93T%C3%A4bris
De trein wordt in Tatvan op de pont gezet en na vier uur varen over het Van-meer aan de andere kant er in Van weer afgereden. Dat is vast een prachtige reis.
Opgeslagen onder Iran, Trein&tram
“Maar we kunnen niet ontkennen dat ze aanzienlijk duurder zijn dan chirurgische of stoffen maskers. Niet iedereen heeft die ruimte in diens portemonnee,” las ik ergens.
In mijn tijd zou je schrijven: ‘in zijn portemonnee’, er stilzwijgend vanuit gaand dat ‘iedereen’ ook een vrouw kon zijn. Daar namen vrouwen geen genoegen meer mee, dus het moest worden ‘zijn of haar portemonnee’. Blijkbaar werd dat te moeizaam gevonden; vandaar nu ‘diens’. Moest het dan niet ‘diens of dier’ zijn? Welnee, ‘dier’ is allang vergeten, net zoals ‘wier’ ook ‘wiens’ is geworden. Dit moderne ‘diens’ sluit blijkbaar meteen personen van nog weer andere geslachten in.
Daarentegen zijn vrouwelijk beroepsaanduidingen verdwenen. Vertaalster is vertaler geworden, advocate advocaat, historica historicus, fluitiste fluitist. Lastig als er op het visitekaartje of in het briefhoofd een naam staat die geen aanduiding geeft over het geslacht, bij voorbeeld bij Kim, Leslie of een onbekende buitenlandse naam. Bij die laatste kun je vaak in het internet uitvinden of het een man of een vrouw of nog iets anders betreft, maar het is toch weer werk. Anders kun je terugschrijven met alleen ‘Geachte,’.
Ik sta erbij en kijk ernaar.
Het Paul Ehrlich-Institut heeft een lijst van 199 fabrikaten van corona-zelftests opgesteld – als ik goed geteld heb, want ze zijn niet genummerd. Daarvan komen er tenminste 128 uit China; misschien veel meer, want het is goed mogelijk dat er achter een Latijnse, Engelse of Duitse naam toch een Chinees fabrikaat schuilgaat.
Dat betekent dat we ook op dit gebied verregaand van China afhankelijk zijn. Als China niet meer wil leveren omdat het boos op ons is, of als het niet meer kan leveren omdat de ziekte daar ook uitbreekt en ze de tests zelf nodig hebben, of helemaal niet meer kunnen fabriceren, of als de vervoersproblemen heel groot worden, dan zijn we de sigaar. Ik betaal nu € 3 voor zo’n test (was tot voor kort € 1,75); als dat een Europees fabrikaat moet worden, zal hij zeker een tientje gaan kosten. Maar vooral zal het een eeuwigheid duren voordat Europa op grote schaal kan gaan produceren.
Vermoedelijk is het bij de mondkapjes niet anders. Het idee, strategische voorraden aan te leggen en/of zelf zulke dingen te gaan maken is vorig jaar wel geopperd, maar blijkbaar nooit uitgevoerd.
Opgeslagen onder Economie/Wirtschaft, Gezondheid, Politiek
Het racistische en anti-democratische geschreeuw van Wilders en zijn aanhang is bekend, maar dit wordt de laatste tijd ruimschoots overtroffen door dat van de FvD, eveneens in de Tweede Kamer. Eén van de kwaadaardigste schreeuwlelijken is een academicus, en waarschijnlijk niet zo’n flutstudentje als Th. B. Ik noem maar geen naam; anders krijg ik weer allerlei zoekmachines over me heen.
Technisch bedrijfskunde heeft hij gestudeerd, zo lees ik, en wijsbegeerte van de economie. Bovendien nog een bachelor in de Japankunde. Zes jaar heeft hij in Japan gestudeerd, aan de stedelijke universiteit van Hiroshima (niet te verwarren met de prestigieuze Hiroshima University), waar hij ook is gepromoveerd. Wat zijn opleiding waard is kan ik niet inschatten; hij zal wel Japans kennen en was blijkbaar goed genoeg om te worden aangenomen als wetenschappelijk medewerker bij het Sociaal en Cultureel Planbureau, waar hij, lacht u niet, samen met twee anderen een kloek boek schreef over burgerparticipatie. Hij is dus intelligent, heeft wat van de wereld gezien, kent talen, is internationaal georiënteerd en heeft in Hiroshima jaren de gelegenheid gehad, te beseffen waar fascisme uiteindelijk toe leidt. Waar is het misgegaan met zo iemand? Ging de opleiding te veel over dingen en te weinig over mensen? Was het net niet de top, maar een niveau daaronder? Hebben de jaren bij het SCP bij hem een sterke kotsneiging opgewekt, omdat hij daar moest werken voor die huichelachtige ‘participatiesamenleving’ en moet daarom alles nu maar kapot? Ik weet dat natuurlijk niet, maar zou het willen weten en begrijpen.
Nog moeilijker te begrijpen vind ik twee arabisten, die ook in fascistisch vaarwater zijn beland. Een van hen was een Nederlander, die ik wel gekend heb. Een matig geleerde, maar een goede docent, naar men verzekert. Als student was hij nogal links. Ik heb hem in Egypte zijn eigen WC zien schoonmaken, omdat hij begaan was met de arme schoonmaakster die daarvoor was aangesteld. Dat was goed bedoeld, maar contraproductief; die vrouw begreep er niets van. Deed zij het niet goed, zou zij nu ontslagen worden? Anderzijds had hij een sadistische trek: ik heb hem eens een kat zien kwellen, en zijn vrouw en zoontje behandelde hij ook niet goed. Na een reeks normale publicaties kwam er op een dag een omslag; hij begon over de islam te kankeren, verspreidde giftige haat in allerlei media en werd islam-adviseur van Wilders. Men schrijft zijn kentering wel toe aan een tweetal door extreme moslims bedreven misdaden: de moorden op Anwar al-Sadat en Theo van Gogh. Kan zijn, maar verreweg de meeste collega’s zijn daardoor toch geen moslimhaters geworden. Zijn tweedelige deconstructie van de Mohammed-biografie vind ik niet slecht: ik heb daar zelf ook aan gewerkt. Maar hij deed het uit haat, ik vanuit de hoop dat duidelijkheid in ieders voordeel zou zijn. Bovendien had ik vooral appeltjes te schillen met oudere, starre collega’s; niet met moslims.
De andere arabist is in meer dan één opzicht extreem. Hij is/was? een extreem goede, nog jonge Duitse geleerde, die o.a. twee uitstekende studies heeft geschreven: een over de sharia en een andere over een bepaald genre koran-exegese. Daarmee had hij zeker hoogleraar kunnen worden; misschien zat het hem dwars dat hij dat niet werd? Maar tegenwoordig kom je niet meer zo makkelijk op zo’n post; de academische arbeidsmarkt is verstopt, zoiets kan jaren duren. In ieder geval zei hij de wetenschap vaarwel en werd politicus in het Oosten van Duitsland. Je hoort niet veel van hem, maar hij behoort tot meest rechtse vleugel van de AfD, en is partij-ideoloog over culturele zaken en dus ook de islam. Daarover moet hij dus voortdurend leugens uitkramen, hoewel hij eigenlijk véél beter weet. Hoe wordt iemand zo? Een teleurstelling in de carrière? Een inzicht dat universiteiten sowieso ten ondergang gedoemd zijn? Het maakt misschien wat uit dat hij uit de Duitse minderheid in Roemenië afkomstig is: veel contact met democratische ideeën zal hij in zijn jonge jaren niet gehad hebben. Hij is zo extreemrechts dat hij onder voortdurende observatie van de politie staat; die eer valt niet veel Duitsers te beurt.
Zijn deze twee arabisten niet juist zo geworden omdat zij hebben gezien wat er in naam van een extreme islam is aangericht? Blijkbaar, en er is inderdaad heel wat ellende te zien geweest, maar het is toch vooral hun eenzijdige manier van kijken die hen tot moslimhaters en fascisten heeft gemaakt. Als je wat verder om je heen kijkt zie je dat ook in de islamitische wereld de secularisatie om zich heen grijpt, dat de godsdienst op vele plaatsen verbleekt, zoals dat eerder al bij de christenen in Europa het geval was, en dat moslims en christenen met dezelfde problematiek te maken krijgen: wat gaan we doen als de godsdienst zijn greep op de maatschappij verliest?
Emigrant 