Grote vissen

Voor het eerst sinds Parijs weer eens weldadig geslapen. Zou zo’n reisje vroeger een peuleschil zijn geweest, nu veroorzaakte het onrust en slapeloosheid. En die hielden aan, omdat nieuwe onaffe taken me bedrukten. Maar langzamerhand eet ik mij erdoorheen. Het belastingbiljet is de deur uit. Medische onderzoeken duren weliswaar lang—het wachten dan—, maar de resultaten zijn tot nu toe bemoedigend. Het repeteren voor het Marburger Sommersingen, dat gisterenavond begon en waar ik erg tegenop had gezien, viel erg mee en was zelfs leuk. Dat ik mij niet had voorbereid viel niemand op. Vandaag weer de hele dag zingen, maar dan morgen en maandag eindelijk de voltooiing van een artikel dat nog af moet. Dan kan de zomer komen!

Heerlijk uitgeslapen dus; het Sommersingen gaat pas om tien uur verder. Kort voor het wakker worden kwam er nog wel een rare droom langs. Zelden zoiets ongestructureerds gezien. Ik zat in een treincoupé met een kat die om eten zeurde. Na een poosje begreep ze dat ik niets had, nam genoegen met mijn gezelschap en kwam tegen me aan liggen. In Frankfort aangekomen nam ik per ongeluk een verkeerde uitgang en belandde in een verlaten metrotunnel, waar een drukbezochte schuilmoskee bleek te zijn. Ik wurmde mij door de schare gelovigen en kwam bij de Main. Daar zag ik hoe een jonge vrouw met schoenen en jas in de rivier sprong. Het was geen ongelukje, ook geen zelfmoordpoging, ze wilde gewoon even zwemmen. Er waren nog meer zwemmers, en ook volop grote, vette vissen. Op de weg naar huis was ik ineens in gezelschap van een dame. De weg ging steil omhoog, en na een poosje bedachten we dat dit niet de goede weg kon zijn. Het was een woonstraat, er waren helemaal geen winkels. De navigator in het telefoontje moest uitkomst bieden, maar zover kwam het niet: ik werd wakker.

Open einde

Dromen vlak voor het wakker worden zijn vaak verhalen met een handeling, een plot. Zo ook vanochtend. Maar op zeker ogenblik verscheen er een button, waarop stond: ‘Lees verder,’– net als in het internet. Ik slaagde er echter niet in, die button aan te klikken, zodat ik niet weet hoe het verhaal verder ging.

Een koude winter

‘De ziel die aanzet tot het Kwaad,’ zó noemt de koran het lichaamsdeel dat vannacht, in den droom, een zware bontjas stal. Zomaar ergens van een kapstok weggriste.
Extra slecht was, dat de ziel het op dat moment helemaal niet koud had. Ze lag heerlijk warm onder het dekbed, maar ze dacht alvast vooruit, aan de koude winter.

Aan de wandel

In een indringende droom, die ik nog niet kwijt ben, heb ik een flink stuk gelopen. Het was in een wandelclub en we begonnen ten Oosten van de stad — maar dat landschap met veel water was volstrekt fictief. Ik maakte me zorgen: zal er niet een onoverkomelijk obstakel komen? maar dat viel mee. Onderweg moest er een keer een vrij groot hoogteverschil overwonnen worden. Dadelijk waren er helpende handen die mij omhoog hielpen, maar dat was niet eens nodig geweest, want ik had allang een strategie en een kleine omweg bedacht waardoor ik toch op dat rotsje had kunnen komen — zoals ik tegenwoordig in werkelijkheid zo vaak doe. Toen kwam er een loodrecht uit water oprijzende rotspartij, waarlangs géén pad was. De bedoeling was dat je met je voeten steeds steun zocht langs uitstekende stenen en je er dan langs wurmde. Het was al bijna alpinisme. Dat lukte de groep, en mij ook. Vervolgens kwam er een uitloper van een meer, waarover een loopbrug was gebouwd van bijna een kilometer lang. Hierover te lopen was gemakkelijk; ik had ook voldoende vertrouwen dat de brug niet zou instorten en kwam moeiteloos aan de overkant. Daar moesten we het laatste stukje toch nog door een grote plas water lopen; ik begreep dat mijn schoenen nat zouden worden maar dat was niet erg. Daar lokte al een uitspanning, waar een lunch geserveerd werd: groentetaart.

Momenteel kan ik door de slechte toestand van mijn niet geopereerde been helemaal niet zo ver lopen. In de droom deed ik steeds dingen die ik eigenlijk niet kan, maar die toch lukten. Om te beginnen lopen in een groep. In het werkelijke leven doe ik dat ongaarne, omdat ik altijd de langzaamste ben. Natuurlijk houden ze rekening met me en gaan ze ook wat langzamer lopen, maar dat houden mensen maar drie minuten vol en daarna gaan ze op een drafje verder, zodat ik mij moet forceren of achterblijven. Maar in den droom dacht ik steeds: als deze wandelaars het kunnen, kan ik het ook. De gelopen afstand was voor mijn doen geweldig lang, zeker vijf kilometer! En dan was er nog dat water. Hier was niet het lopen het probleem, maar de aanblik van een grote watervlakte en daar ‘middenin’ zijn, zelfs een beetje nat worden. Normaal beangstigt zoveel water mij altijd, maar ditmaal was het geen probleem. Ik voelde me gesteund door de groep, die dit ook durfde.

Voor een deel was dit misschien een wensdroom, voor een deel een aanmoediging. Blijft echter dat ik zo’n wandeling, zelfs in een tamme wandelgroep, nu niet (meer) kan.

Hagelslag

Van chocolade hagelslag ben ik geen liefhebber. Als kind was ik het misschien wel, dat weet ik niet meer. Maar ik weet natuurlijk wat het is; je bent Nederlander of je bent het niet.

In den droom was ik bezig, in een bord een bergje hagelslag door wat melk te roeren, zodat het net onder kwam te staan. Doordat ik wakker werd hoefde ik het niet op te eten.

Ei zo na

Er werd een reusachtig chocolade paasei bezorgd, ter grootte van een flinke hond. Het zat verpakt in oranje papier met daaromheen cellofaan. Het ei vond gemakkelijk zijn weg naar den gebruiker, maar de verpakking stapelde zich op in het halletje en werd een probleem. Wohin damit? Dromen kunnen soms zo doordrenzen; toen ik eindelijk wakker werd had ik nog steeds geen antwoord op deze brandende vraag gevonden.

Waarschijnlijk heb ik dit ei te danken aan de uitdrukking ‘ei zo na’ die ik gisteren heb geleerd. Zij betekent: ‘op een haartje na, op het nippertje’ en is naar verluidt vooral in Vlaanderen in gebruik. Maar vanaf nu niet meer natuurlijk. Het is een leuke uitdrukking en ik zal haar voortaan ook in Midden-Hessen gebruiken.

Verwerking

Overdag leef ik gewoon door, alsof er niets aan de hand is. Maar mijn dromen en nachtgedachten gaan vooral over Oekraïne. Een manier van verwerken, blijkbaar.

Hete kerk

Gisterenavond hoorde ik op televisie een flard van een discussie over kindermisbruik in de katholieke kerk. Iemand zei dat de kerk zo ijskoud op het rapport had gereageerd, terwijl er toch juist warmte en medeleven van haar mocht worden verwacht.

In den droom werd ik op zijn wenken bediend. Er was een kerk, waarin het door de nabijheid van een vulkaan altijd warm was. ’s Zomers was het er niet te harden, dan kwamen er hoogstens een paar nieuwsgierige toeristen. Maar ’s winters zat de mis altijd vol, dan kwamen de gelovigen zich eens lekker doorwarmen.

Samenhang

Gisterenavond heb ik voor het eerst weer met plezier oude muziek gezongen. De Missa Alleluya van Mouton staat op het programma en ik had er een hard hoofd in: zou dat ooit kunnen lukken voor de dag van uitvoering eind november? De moeilijkheid ligt niet in de jubelende delen, maar in twee lange middenstukken: hoge ligging, vrijwel nergens tijd om te rusten, ingetogen geluid gewenst. Jubelen lukt altijd wel, maar zulke vrome hoge tonen en dan zo veel: dat is moeilijk. Drie regels gaat het goed; dan ben ik op. In het Pleni sunt coeli bij voorbeeld: de zeer lang aangehouden a van et terra schiet als een aardappel in de keel  en daar komt de stem dan in de rest van het deel niet meer uit. Gisteren is er echter toch een stukje bij gewonnen dat tevoren nog niet gelukt was. Uiteindelijk is het een kwestie van ademhalen: onverstoorbaar goed ademen, telkens weer. Nee, geen Schnappatmung, dan raakt de dirigente ontstemd: goed ademen, en als er geen tijd is laat je stiekem een nootje weg. Omdat gisterenavond alles lukte is het vertrouwen ontstaan dat het allemaal nog goed zal komen. 

Blij en redelijk tevreden kwam ik gisteren thuis van de repetitiedag van het koor voor oude muziek. Normaal hebben we een heel repetitie-weekend, maar door corona is dat verkort, en bovendien zullen we eind november maar één werk uitvoeren. Niet in een concert, maar als onderdeel van een of andere bijeenkomst, ik weet niet eens welke.

De Missa Alleluya van Mouton van ± 1500, ik schreef er al eerder over. Verheugend was, dat ik de meeste stukken nu goed kon. Alleen twee stukken uit het midden gaan nog steeds niet; niet beter dan een maand geleden. Voor het Crucifixus is er hoop, want ik hoorde gisteren dat het lange Credo opgedeeld gaat worden en dat er halverwege een gedicht gezegd gaat worden. Dan kan ik even regenereren. Het bleek dat anderen daar ook wel behoefte aan hebben. In de oude tijd werden missen vaak opgeknipt, dus onverantwoord is het niet. Het Pleni sunt coeli blijft echter onmogelijk te doen.

Zeedadels

‘Maar Duitse zeedadels, die kan ik u meegeven, als u niemand hebt,’ zei de sympathieke apothekeres in het dorpje waar ik nu al voor de vierde keer een tussenstop maakte. Ik had er iets te eten gezocht, maar niet gevonden. Gelukkig waren er nu die zeedadels.

Dromen die je heel kort voor het ontwaken hebt zijn vaak warrig en waterig. En ja, in het Nederlands. Sinds het Corona-isolement is het Nederlands weer helemaal terug in mijn gedachten- en droomleven.