Naar boven

Een tweedaags fietstochtje naar het Sauerland, waarbij ik voor het begintraject de nieuwe treinverbinding naar het Noorden heb gebruikt. Het lijkt al zo vanzelfsprekend: Marburg heeft nu directe treinen naar Korbach – Willingen – Brilon – Bestwig. Dat is al bijna Nederland! Voeger gingen er vanuit Amsterdam directe treinwagons naar Brilon en Bad Wildungen.
Maar zover ben ik niet gegaan. Ik heb de trein genomen tot Herzhausen en ben daar begonnen te fietsen. Het dorp is troosteloos. Ik dacht nog een stuk Edersee mee te pikken en dan af te slaan naar Vöhl. Dat was meteen het zwaarste en meest teleurstellende traject. Het pad langs de Edersee maakt deel uit van de interregionale Hessische fietsroute R5, maar ik heb zelden zo’n smal, beroerd, stenig pad gezien. En bij tijden gevaarlijk zelfs, want aan de rechterkant gaapte een ijselijke afgrond. De Edersee zelf was ook teleurstellend, want er zat geen water in. Wat heb je nou aan een stuwmeer zonder water? In de toekomst zullen we champagne moeten drinken. Alleen op de bodem, heel in de diepte, waren nog wat waterlopen en verder allerlei wuivende grassen. Ik heb teruggezwaaid, maar niet van harte. Bevrijdend leek de wegwijzer naar Vöhl, maar bij het volgende kruispunt stond geen wegwijzer zodat ik een paar km. verkeerd gereden ben. En weer terug, inderdaad. Dat was niet zo erg geweest als het niet ook zo’n slecht pad was geweest. Over de theoretisch zes km. naar Vöhl heb ik wel een uur gedaan. Het dorpje stelde niets voor, maar daarna kwam de bevrijding, waren de wegen en paden goed, de landschappen prachtig, was de bewegwijzering soms goed, soms knudde, zoals hier gangbaar is. Dat schijnt per gemeente anders te zijn. Het weer was zowel donderdag als vrijdag stralend zonnig.
Korbach is een mooi oud stadje, maar dat heb ik nu niet bekeken, omdat ik dat bij andere gelegenheden al uitvoerig had gedaan, inclusief Spalte. Willingen is een groot dorp; ik had het uitgezocht omdat ik daar wel een goede herberg vermoedde. Welnu, daarvan wemelde het; een echte toeristenplaats. Ik ben aan de rand van het plaatsje goed geslaagd, maar het centrum was niet prettig: Jubel, Trubel, Heiterkeit.
Deze streek moet het vooral van zijn prachtige, soms ontroerend mooie landschappen hebben. De bergen zijn wat hoger dan in het welige heuvelland bij Marburg.
Medebach is een oude Hansestad, maar daar merk je niets meer van. De stad is in de Dertigjarige Oorlog totaal vernietigd: iets met Soennieten tegen Sjiïeten of zo. Er staan nog wat vakwerkboerderijen; verder is het een beetje sjofel en arm.
Hallenberg is een mooi historisch stadje met veel oude huizen, met nog een twaalfde-eeuwse kapel. Omdat het inwoneraantal dalende is, zoals vaak in deze streek, blijft men gespaard voor de aanblik van nieuwbouwwijken.
Er waren momenten van lichamelijke en geestelijke zwakte, waarop ik ernaar verlangde de fiets maar weer op de trein te zetten. Maar dat ging niet; ik moest verder en later op de dag was ik door de vermoeidheid heen. Blijkbaar heb ik nog reserves op dit gebied. Maar dat ik verdwaald ben bij Niederasphe moet toch aan vermoeidheid hebben gelegen, want eigenlijk ken ik die streek. Eenmaal thuis was ik  niet uitzonderlijk moe. Morgen zou ik zo weer verder kunnen, maar de plichten van samenzijn en zitten roepen weer.
Zo’n bergachtig land vreet de accu leeg, vooral als je soms de verkeerde berg oprijdt. Gisteren morgen ging het bijzonder snel; dat kan ook aan de nachtvorst gelegen hebben. Toen ik om half tien wegreed lag de rijp nog op de daken. Ik zag het al somber in, maar bij een vriendelijk stopcontact onderweg kon ik even wat bijladen. Later op de dag, in de vlakte, was het weer gewoon 20 graden.
Vlak voor thuiskomst nog even de supermarkt in. Dat moest wel, want vandaag is het Wereldduitsersdag; dan is alles dicht.
Neveneffect van het tochtje: mijn broek zakt af. Gewicht verliezen gaat snel als je wat doet.

For the record: Herzhausen slecht pad naar Vöhl – Marienhagen – Korbach – Rhrena – Welleringhausen – Usseln – Willingen – Usseln – Oberschledorn – Medebach – Medelon – Dreislar – Braunshausen – Hallenberg – Allendorf/Eder – Battenberg – Laisa – mooi! naar Overasphe – Niederasphe – verdwaald, terecht gekomen in Münchhausen – Simtshausen – Wetter – Sarnau – Cölbe – supermarkt – thuis

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Tochtje rond de stad

Waarheen te fietsen op deez’ mooie dag? Het is een vrije dag (Sacramentsdag) en dus zijn de offciële fietsroutes door het Lahntal en naar Frankenberg te mijden: die zijn dan overbevolkt, en niet alleen met fietsers. Ook de fietsruimten in de treinen zijn dan overvol.
.
Eerst maar eens naar het Stadtwald dan; daar ben ik nauwelijks ooit geweest. Het is een bos ja, maar ook de naam van een wijkje dat zo heet. Onder de nazi’s is het als kazernecomplex gebouwd. Die gebouwen zijn te stevig om af te breken, dus zijn er scholen in ondergebracht. De leerlingen worden aangevoerd met bussen. Het geheel is doorspekt met nieuwe huizen die er helemaal niet slecht uitzien. Maar omdat dit gebied erg geïsoleerd is, is het alleen al daardoor een achterstandswijkje geworden. Niemand wil er wonen, niemand wil erheen. Goed te begrijpen: de weg ernaar toe is buitengewoon steil, zelfs voor een electrische fiets. Langs de Stadtwaldweg staan mooie huizen; tuinen en uitzicht hebben ze ook nog, maar hoe kun je daar wonen? Als je even naar de bakker wilt heb je al een probleem. Lopen is zwoegen, fietsen zonder electriciteit vrijwel onmogelijk. Autorijden gaat goed, maar waar wou je dat ding beneden in de stad neerzetten? In Marburg is nergens een parkeerplek, en al helemaal niet bij een bakker voor de deur.
.
Een doods wijkje inderdaad, dat Stadtwald. Die kazernes zijn wel fris geverfd en alle straten zijn vernoemd naar Anne Frank, Hannah Arendt en allerlei verzetshelden. Toch blijft er een luchtje aan; het is een beetje onheilspellend. Er is geen winkel, geen café. Af en toe schiet er een gesluierde vrouw weg; in oude loodsen zijn wat onduidelijke bedrijfjes.
.
Gauw afdalen naar Cyriaxweimar dus. Behalve de rare naam — bedoeld is de heilige martelaar Cyriacus, die postuum o.a. voor goed weer zorgt – heeft het vlek niets te bieden. De weg naar beneden is even steil als naar boven; wie zal het verbazen. Er reed mij wel een electrische rolstoel tegemoet; de berijdster wilde zeker boven op de hoogvlakte even een luchtje scheppen. Dat gaat lukken; ik denk dat ze boven komt. Wel zal het met zo’n ding naar beneden moeilijker zijn dan naar boven. Ik zie dan dadelijk het ongeluk voor mijn geestesoog, maar zal U niet met de details belasten.
.
Haddamshausen, Hermershausen, Elnhausen. In het laatstgenoemde dorp staat een Huis. Op de foto ziet het er redelijk uit, maar het is erg vervallen. Er woont misschien een familie Flodder in, of een kraakwacht. Ook dit is Duits verleden: de feodale tijd is nog overal te zien.
.
Ik kreeg er gauw genoeg van, al die cabrio’s en kolonnes motorrijders tussen de dorpen. Tenslotte besloot ik in Marburg de straatjes — of moet ik het bergpaden noemen? — ten westen van het kasteel maar eens te bekijken. Smalle straten vernoemd naar Luther en Calvijn; geen wonder dat ze steil zijn. Maar kinderkopjes hebben ze ook nog, en dat maakt ze onfietsbaar. Daar staan de mooiste villa’s van Marburg, een jaar of honderd oud, zeer solide. Vaak zitten er akelige studentendisputen in. De verkeerssituatie is zeer moeilijk; die studenten kunnen wel lopen, maar het moet een eeuw geleden lastig zijn geweest met een rijtuig en dat is het nu met auto’s nog. Als je er eenmaal bent is het wel prachtig daar: veel oud geboomte en vrijwel hangende tuinen.
.
Op verzoek van een dame draag ik tegenwoordig een fietshelm; het ding weegt bijna niets en is minder ongerieflijk dan het eruit ziet. Mocht hij gestolen worden vind ik dat helemaal niet erg. Nee, U krijgt geen selfie.