Bacteriën en schimmels

Van schimmels heb ik nog geen last, maar bacteriën liggen blijkbaar wel op de loer. In het gebouw waarin ik woon heeft de overheid een verhoogd voorkomen van de legionella-bacterie in het leidingwater geconstateerd. De overheid gaat onderzoekend en vermanend rond door de stad en bestrijdt dergelijke verschijnselen. Wij zijn natuurlijk niet het enige gebouw.

Dit probleem is nieuw en heeft te maken met de energiebesparing die overal wordt toegepast. Als huizen minder worden verwarmd is er kans dat er schimmels opkomen, vooral in badkamers. Als het warme water in de voorraadtanks op lagere temperatuur wordt opgeslagen, als mensen minder vaak douchen en minder warm water aftappen dan vroeger, en als ze dan ook nog met kerst een week weggaan planten de boze beestjes zich ongeremd voort in het stilstaande lauwwarme leidingwater. En die kunnen akelige ziektes teweeg brengen, dus daar moet wat aan worden gedaan. De gemeente gaat ons nauwlettend in de gaten houden, en volgende week worden er maatregelen genomen, welke weet ik nog niet. Voorlopig de kranen lang laten doorlopen, bij afwezigheid en met open ramen, en bij voorkeur geen warm water gebruiken. Bij sommige natte activiteiten schijnt een mondkapje ook te helpen.

In het huis van mijn grootouders bestonden zulke problemen niet. Daar waren lampetkannen, waskommen en later vaste wastafels; de douche werd pas ergens in de jaren zestig ingebouwd, met een geiser en dus zonder warmwaterreservoir. Veel gestookt werd daar ook niet, maar dat leidde niet tot schimmelvorming, omdat er voortdurende ventilatie was. Dat huis was namelijk zo lek als het maar kon. Het behang zat los van de muur op een zogenaamde betengeling van jute; ik voel nog de tocht die daar vaak langs trok. Die was gewenst, om het behangsel en het klimaat in de kamer droog te houden. De kou werd bestreden met een kolenkachel en warme kleren, en in koude nachten met een warmwaterkruik.

Hulp van het lijf?

Vandaag zou ik twee zangactiviteiten hebben: ’s middag een les, ’s avonds een koorrepetitie. Normaal ga ik daar met plezier naar toe, maar gisteren bespeurde ik een flinke tegenzin en vroeg ik mij zuchtend af wanneer eindelijk de kerstvakantie zou aanbreken. En ziedaar: vanochtend werd ik wakker met keelpijn; zo te voelen het begin van een verkoudheid. Het was duidelijk: zingen zou niet gaan, ik moest de beide afspraken afzeggen, en dat deed ik meteen.

Maar nu is het een paar uur later, de keelpijn is al minder, en ik heb een verkoudheid. Een kleine attentie van het lichaam. Blijkbaar komt het ene lichaamsdeel het andere graag even te hulp bij het vervullen van zijn geheime wensen. Dat had ik zó nog niet meegemaakt.

Kerstconcerten

10 december. Het kerstconcert in Marburg is achter de rug. Het zingen ging heel goed. Onze bijdrage was overigens relatief pretentieloos en bestond uit stukken die we allang kenden: Fauré, Cantique de Jean Racine en Saint Saëns, Oratorio de Noël. De zaal was goed, een tikje te warm misschien. Erg was echter mijn knie. Tussen de nummers door kon ik zitten, maar het staan op het podium was verwoestend. Na afloop kon ik slechts strompelend de parkeerplaats bereiken. En vanavond moet ik nog een keer, in Ockstadt. Binnen niet al te lange tijd moet ik hier misschien mee ophouden.
Ik heb weer eens gemerkt hoe prettig het zingen van Franstalige teksten is. Omdat de woorden allemaal voor in de mond worden gezegd, ten dele met een getuit mondje; net wat je moet hebben bij zingen. De Stimmsitz. Wel bestaat het gevaar van neuzelen, maar daar ben ik langzamerhand wel overheen. Bij koorzang is een ander gevaar dat sommige zangers het Frans laat ik zeggen: anders uitspreken. Daar is geen kruid tegen gewassen: al staat er tijdens de repetities een Française voor te dragen hoe het moet, het dringt niet door. Het stuk van Fauré is mooi en zingt prettig in het kleine kamerkoor, omdat er in dan maar één andere tenor is. Een grote verantwoordelijkheid dus. Bij het proberen vooraf zei Daniel dat de tenoren een beetje al te luid overkwamen in verhouding tot de rest. We hebben ons dus wat gedempt, en wat zegt iemand na afloop tegen mij? De balans was niet helemaal goed: de tenoren klonken te zwak. Nou moe. Het kan echter zijn dat het op verschillende plekken in de zaal anders overkomt.

Dat de muziekinstrumenten niet in een koude ruimte bespeeld mogen worden begrijp ik nu beter. Het is niet de beslissing van die musici, maar van hun eigenaar of hun verzekering. Sommige instrumenten zijn erg kostbaar en zijn niet de eigendom van degenen die erop spelen, maar een bruikleen van een stichting of een rijk heerschap. Zij of hun verzekering bepalen onder welke voorwaarden een instrument gebruikt mag worden.

10 december, later. Ockstadt is nu ook achter de rug. De uitvoering liep gesmeerd, maar het staan was nog langduriger en pijnlijker dan gisteren, want hier was geen stoel voor tussendoor. Anderhalf uur staan dus; ik ben kapot. Ik had enige steun van het hekje van het podium. Het idee rijpt nu werkelijk, met dit soort buitenoptredens niet meer mee te doen.
Die kerk in Ockstadt is groot en inderdaad rijkelijk verwarmd. Naar ik nu vernam is dat niet vanwege het mooie orgel, maar vanwege de prachtige barokke altaarstukken en andere kunstwerken die erin stonden. Die zijn van hout en zouden kunnen barsten bij temperatuurwisselingen. Toen die kerk in 1910 gebouwd werd zijn ze overgebracht uit de vroegere kerk en nog uitgebreid.
Het is een plaats, zo werd ons verteld, waar het katholieke leven nog volop intact is. Iedere zondag een volle kerk en door de week ook missen, dat vind je niet meer zo vaak. Misschien is dat het minderheden-effect, je ziet het ook bij de protestanten in Parijs. Ockstadt is een van die katholieke eilandjes in een protestantse oceaan; het kan een enclave van het bisdom Mainz geweest zijn, of de vroegere kasteelheer was katholiek en zijn volk dus ook. Als minderheid gaan de gelovigen dan extra hun best doen, soms op het fanatieke af. In principe wordt er ook niet met protestanten getrouwd. Want u weet: twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen.

Hoe gaat het nu?

Gisteren bij de kooruitvoering was ook Heike weer aanwezig. Ze heeft normaal meegezongen en zelfs een kleine solo ten beste gegeven. We hadden haar bijna twee jaar niet gezien, want ze had Long COVID. Via via heb ik wel gehoord hoe het ging: haar stembanden waren niet aangetast, de longfunctie ook niet, maar het middenrif wel, en dat belette haar normaal te ademen en verklaarde de voortdurende vermoeidheid. Als ik het goed heb begrepen en samengevat tenminste. Ze wilde nog leven, ze wilde zingen en heeft dus eindeloos veel oefeningen gedaan, met behulp van fysiotherapeuten en ook haar zanglerares, die tevens onze dirigente is. Het resultaat mag er wezen, al heeft het heel lang geduurd; maar dat schijnt normaal te zijn. Ze ziet er wel wat meer dan twee jaar ouder uit en is in de pauze even op haar rug op een kerkbank gaan liggen, maar ze deed weer normaal mee. Ook bij het etentje na afloop was ze aanwezig.

Ze was er dus weer en mensen vroegen haar: Hoe gaat het nu met je? Dat was oprechte belangstelling, niet een betekenisloos how are you. Maar het bracht haar tot vertwijfeling, en na een paar keer uitleggen zei ze: die vraag krijg ik twintig keer per dag; alsjeblieft, vraag het niet!

Begrijpelijk. We zagen en hoorden toch allemaal ‘hoe het ging’. In zulke gevallen dus je blijdschap beter niet in vraagvorm gieten, maar misschien zoiets zeggen als: Ha, Heike fijn, dat je er weer bent. Of alleen verwelkomend toeknikken, dat kan ook.

Vaker met de auto

De Duitse regering heeft besloten dat het openbaar vervoer goedkoper wordt (49 Euro-ticket). De bedoeling is de vervuiling door het autoverkeer te verminderen.

Er zal dus meer vraag komen naar openbaar vervoer.

Door gebrek aan personeel en materiaal is het aanbod echter geringer geworden. In mijn straat rijdt de bus nog maar drie maal per uur; dat was vroeger vier maal. Ook het spoor heeft zijn diensten uitgedund. 

Bovendien is het een rommeltje bij het spoor; het spoorboekje klopt niet meer.

—–

Ik ben lichamelijk niet in staat lang te staan, kan dus niet het risico lopen dat er in bus of trein geen zitplaats is.

Ik wil niet in volle treinen of bussen zolang er nog corona heerst.

Ik heb geen zin in de ongewisheden van het spoorvervoer.

Kortom: ik zal vaker van de auto gebruik moeten maken.

Panorama zonder foto

Mijn telefoon biedt de mogelijkheid, panoramafoto’s te maken. Dat heb ik vanmiddag geprobeerd, maar dat is niet gelukt. Dus u moet me maar op mijn woord geloven: vanmiddag heb ik een panorama gezien.
Ik loop de laatste weken slecht. Toch wilde ik iets doen om de misschien laatste mooie dag buiten te genieten. Daartoe ben ik naar Frauenberg gereden met de auto, een ritje van acht kilometer. (Dat is geen berg met vrouwen; de naam heeft eerder iets te maken met vroon, domein.)

Het gehucht uitlopend (heerlijke mestlucht!) kwam ik op een boomloos en dus zonnig wegje met een zeer weids uitzicht over een glooiend akkerland. Drie dorpjes kon je zien in de verte; nog daarachter lag de voormalige vulkaan Amöneburg. Ik heb mij gevestigd op een bankje dat daar stond; vandaar een stuk naar links gelopen en dan naar rechts. Even zitten en hetzelfde nogmaals, zolang het ging. Het was niet ver naar een bosrand, maar vandaag bleef ik liever in de zon, omdat die zo lekker warm was.

Een panorama, dat heb je af en toe nodig als je in Marburg woont; soms vergeet ik dat. Het stadje is krap, ingesloten in een dal; in mijn woning is het uitzicht ook beperkt en dan dreigt alles klein te worden om je heen. Om de geest te luchten moet je soms even naar een plek met een wijde blik. Ook de Amöneburg heb ik voor dat doel vaak gebruikt; daar is het uitzicht zelfs nog weidser, maar Frauenberg is ook heel geschikt. In Nederland krijg je zulke uitzichten vaak cadeau, tenminste als je ergens buiten woont, of aan zee.

Corona? Niks aan de hand

Gisteren was ik in Bad Homburg bij een muzikale middag ter gelegenheid van een jubileum. Vier koren zouden er optreden, drie solisten en een pianist. Het was een provinciale, maar mooie middag, al moest het programma danig omgegooid worden. Eén koor had niet kunnen komen, een solist en de pianist evenmin. Ze waren plotseling erkrankt, ‘ziek’. Zo heet dat tegenwoordig. Het was niet moeilijk te weten te komen aan welke ziekte deze mensen leden: corona.

In bedrijven en bij overheidsorganen is er een vergelijkbare situatie, waardoor allerlei dingen niet meer gedaan worden. Veel werknemers ontbreken omdat ze corona hebben of positief getest zijn. Ook in mijn eigen kennissenkring hebben meer mensen corona dan ooit tevoren in de afgelopen jaren.

Dit was ook de heer Gassen opgevallen, de opperbaas van alle Duitse ziekenfondsen. Hij meende dat het probleem opgelost kon worden door het afschaffen van de laatste corona-maatregel die er nog is: isolatie in geval van positieve test. Thuisblijven bij ziekte, maar anders gewoon doorlopen. Enkele heren van de FDP (de Duitse VVD), altijd bedacht op de redding van de economie, deelden deze mening.

Mocht u nu iets horen breken, dan is het mijn klomp. De economie moet dus gered worden door grotere verbreiding van het corona-virus. Hoe meer verbreiding, des te minder uitval van werknemers. In China lachen ze zich slap. We hebben hier een uiterst verstandige, deskundige minister van gezondheid, de heer Lauterbach, die Gassens voorstel dadelijk met een keur van argumenten als onzinnig heeft bestempeld. Helaas is het een zachtmoedige man, die niet goed op kan tegen al die domme geldhorken, dus wie weet wordt het nog ingevoerd ook.

Die muzikale middag vond overigens plaats in een grote hal met overal openstaande brede deuren, open ramen in het dak en zelfs een brede openstaande nooddeur achter het podium, zodat er maximale luchtcirculatie was. Tijdens het luisteren droeg de helft van het publiek maskers, in de pauzes begaf men zich naar buiten onder de bomen, want het was warm. Ik vond het hele gebeuren wat riskant, maar het ging net, naar mijn gevoel. Eens zien hoe de test morgen uitvalt.

Ik zou meer willen schrijven over die middag, of liever: over mijn reactie daarop, want er deed zich weer voor wat ik al in 2015 heb beschreven: doorhalen en af laten glijden, maar nu nog sterker. Mocht ik er toch niet over schrijven, dan is het omdat het heb laten afglijden.

Zomergolf

De laatste maanden was Corona op de terugtocht geweest. Een ijzingwekkende incidentie van 1653 besmettingen per 100.0000 per week was gedaald tot 228, eind mei nog:

Incidentie in de Landkreis                                  Injecties in geheel Duitsland

2 april Marburg-Bied. 1653 30 april Marburg-Bied. 1000 10 mei Marburg-Bied.588 31 mei Marburg-Bied. 228

1e   76,6%     2e 76,0%    3e 58,8% 1e   77,6%     2e 75,8%    3e 59,3% 1e   77,6%     2e 75,8%    3e 59,4% 4e 5,3% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,7% 4e 6,0%

De gevreesde zomergolf is er. In de besmettingscijfers is er sinds juni weer een duidelijk stijgende lijn te zien. Geen wonder: de maatregelen zijn afgeschaft, de mensen doen weer ‘gewoon’, dragen geen masker, dansen de polonaise, gaan op reis en dergelijke. Verder komt er een nieuwe subvariant van Omikron aanzetten uit Portugal, nog weer besmettelijker dan de vorige.

De Duitse autoriteiten nemen intussen maatregelen voor de golf die zij pas in de herfst verwachtten. Vaccinatiecentra weer open, maskerplicht enzovoort. Lockdowns zijn niet gepland. Als het een beetje meezit is er dan een vaccin dat specifiek tegen Omikron werkzaam is. Maar dan komt het erop aan, dat spul eindelijk, eindelijk! eens in de bovenarmen te jassen, want met het inenten is het de laatste maanden heel treurig gesteld.

Overigens zijn de cijfers niet veel waard, want ze worden tegenwoordig met een zekere slordigheid bijgehouden. Ze komen ook niet meer elke dag. De echte cijfers zullen wel een stuk hoger zijn.

1 juni Marburg-Bied. 308 2 juni Marburg-Bied. 381 3 juni Marburg-Bied. 434 4 juni Marburg-Bied. 483 6 juni Marburg-Bied. 452 7 juni Marburg-Bied. 326 8 juni Marburg-Bied. 317 9 juni Marburg-Bied. 498 10 juni Marburg-Bied. 553 14 juni Marburg-Bied. 705 15 juni Marburg-Bied. 697 16 juni Marburg-Bied. 711 17 juni Marburg-Bied. 584 18 juni Marburg-Bied. 593 19 juni Marburg-Bied. 569 20 juni Marburg-Bied. 543 21 juni Marburg-Bied. 520 22 juni Marburg-Bied. 653 23 juni Marburg-Bied. 709 24 juni Marburg-Bied. 827 25 juni Marburg-Bied. 850 26 juni Marburg-Bied. 835 27 juni Marburg-Bied. 818 28 juni Marburg-Bied. 527 29 juni Marburg-Bied. 774 30 juni Marburg-Bied. 816 1 juli Marburg-Bied. 781 2 juli Marburg-Bied. 818 3 juli Marburg-Bied. 795 4 juli Marburg-Bied. 795 5 juli Marburg-Bied. 709 6 juli Marburg-Bied. 736 7 juli Marburg-Bied. 575

1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,7% 4e 6,0% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,7% 4e 6,1% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,7% 4e 6,1% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,7% 4e 6,1% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,7% 4e 6,1% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,8% 4e 6,1% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,8% 4e 6,1% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,8% 4e 6,1% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,8% 4e 6,3% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,8% 4e 6,3% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,8% 4e 6,4% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,8% 4e 6,4% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,8% 4e 6,4% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,8% 4e 6,4% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,8% 4e 6,4% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,9% 4e 6,4% 1e   77,6%     2e 75,9%    3e 59,9% 4e 6,5% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,6% 4e 6,7% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,6% 4e 6,7% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,6% 4e 6,7% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,6% 4e 6,7% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,6% 4e 6,7% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,6% 4e 6,8% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,6% 4e 6,9% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,6% 4e 6,9% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,6% 4e 7,0% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,7% 4e 7,0% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,7% 4e 7,0% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,7% 4e 7,0% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,7% 4e 7,0% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,7% 4e 7,1% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,7% 4e 7,1% 1e   77,8%     2e 76,2%    3e 61,7% 4e 7,1%

21 juli 2022: Ik houd ermee op, met de cijfertjes, want ze worden steeds onvollediger en onbetrouwbaarder. Vast staat wel dat de tendens nog steeds stijgend is; vandaag was de weekincidentie ruim boven de duizend.

Mini-herinnering: Reinheid

النظافة من الإيمان , ‘Reinheid is een deel des geloofs.’  Deze in het porselein van de wasbak ingewerkte tekst werd zichtbaar nadat we de laag vuil ervan af hadden geschuurd. Het was in 1969, ik was met een medestudent in Teheran. Anders dan het eerder bereisde Turkije, waar we van ƒ 10,– per dag als vorsten konden leven, was Iran een peperduur land, zodat we gedwongen waren in de allergoedkoopste logementen te overnachten, en die waren vaak smerig. We hadden zelf schuurpoeder en insecticide bij ons om de hokken bewoonbaar te maken.

In datzelfde hotel viel mijn tandenborstel per ongeluk in de closetpot. Hem daar weer uit te vissen leek geen goed idee; er moest dus een nieuwe komen. Een Iraanse of een importproduct? Mijn verlangen ging uit naar een borstel van het merk Jordan (mit V-Stellung der Haare) en die kostte ƒ 5,–. Dat hakte er diep in.

Man op de maan

Bij een doorzettende verkoudheid wordt het brein ook enigszins aangetast en is het ogenblik gekomen de Kuifje-boeken nog eens te herlezen. Wist u dat Kuifje de eerste mens was die voet gezet heeft op de maan? Al in 1954.