Blij met mijn postcode 2

Nogmaals een vergelijking tussen mijn vroegere en mijn huidige woonplaats. Onbegrijpelijk.

Leiden: besmettingen per week per 100.000 inw.: 170

Marburg: besmettingen per week per 100.000 inw.: 4,5

Blij met mijn postcode

Leiden: aantal besmettingen p.w. per 100.000 inw.: 75

Marburg: aantal besmettingen p.w. per 100.000 inw.: 8,1

Winterzorgen

Zorgeloos was het zomerleven. Ondanks alle Corona-maatregelen konden er een heleboel dingen wél: elkaar bezoeken in tuinen en op balkons, in de stad gaan eten in restaurants met een tuin of terras, wandelingen en fietstochten maken, uitstapjes met de auto, alleen of in gezelschap.

Gisteren kreeg ik een voorproefje van hoe het de komende maanden zal worden. Wederom ontmoette een aantal vrienden elkaar in een grote tuin. De avonden zijn in de heuvels al koel. Ik had dus een pullover aangetrokken en een jack, beide al heel lang niet gebruikt. Ter plaatse werden er nog dekens uitgereikt en er was een kampvuur. Toch was het koud, zo koud dat ik vroeg naar huis ben gegaan en op de terugweg zat te klappertanden op de fiets. Anderen waren verstandiger geweest dan ik; die hadden geen herfstkleren aangetrokken, maar echte wintertruien.

Het is pas begin september, er kunnen nog één, twee mooie maanden komen maar zo helemaal geschikt voor buiten zullen ze allicht niet meer zijn, vooral ’s avonds niet. En dan wordt het Corona-leven wel erg beperkt.

Wel komt maandag eindelijk de verwarmingsinstallateur (Emigrant berichtte), zodat het tenminste binnen lekker warm zal zijn. Veel zingen en voetnoten schrijven dan maar, tot de prik komt. Of het volgende voorjaar. En dan zal ik toch maar zo’n roeiapparaat bestellen, dat ik regelmatig wat beweging heb.

Luxe-koren

Langzamerhand begin ik te begrijpen hoe zeer ik het getroffen heb met mijn zangkoren. Er zijn heel wat koren en ook orkesten die door Corona gedwongen werden hun activiteiten te staken. Anders dan bij beroepsmusici heeft Corona in de sfeer van amateurmuziek geen enorme financiële gevolgen, maar door de afstands- en hygiëneregels kunnen de mensen niet meer bij elkaar komen voor repetities. Enkele koren uit de omgeving zijn officieel opgeheven, soms na een lang en eerbiedwaardig bestaan. Andere bestaan nominaal nog voort, maar zijn inactief, omdat ze geen ruimte en geen formule hebben gevonden om te blijven repeteren. Dan verdwijnen de leden en gaat de zangvaardigheid verloren. Wat er van het studentenorkest moet worden weet ik niet, maar sinds maanden is hier geen student te bekennen geweest en ook in de het wintersemester zal er alleen online college worden gegeven.

Maar voor mijn koren valt het grotendeels mee. Eén groepje van 16 vocalisten, waartoe ik eigenlijk niet behoor maar waar ik inspring omdat er te weinig tenoren waren, heeft het wel moeilijk. Eenmaal buiten gerepeteerd (Emigrant berichtte) maar dat ging niet zo fantastisch. Misschien zal het nog een maal gebeuren, maar dan is het winter en komt de zaak tot stilstand.

Ook van het grote koor Klangforum, waarmee we volgende week Haydns Die Schöpfung zouden hebben gezongen in de grote zaal van de Stadthalle, ben ik ‘eigenlijk’ geen lid, maar goed, ik zing mee. Dit koor is grotendeels gered. Dat danken we aan het toeval en aan het inzicht van de dirigent, die tevens mijn zangleraar Daniel is. Deze is namelijk ook als leraar verbonden aan een particuliere middelbare school. Omdat het openbare onderwijs blijkbaar ook hier steeds slechter wordt is er een enorme run op particulier onderwijs. De Steinmühle-school, helemaal in het zuiden van Marburg, heeft de laatste jaren flink uitgebreid. Drie nieuwe, luxe gebouwen zijn er verrezen, in een particulier tempo waarvan universiteiten alleen maar kunnen dromen. In één daarvan is een grote aula met moderne luchtverversingsapparatuur die geheel aan de Corona-eisen voldoet: de lucht circuleert niet, maar wordt voortdurend vers aangezogen van buiten. Als dan ook nog de deuren tegen elkaar opengezet worden en we drie meter uit elkaar zitten met een face shield voor ons gezicht kunnen we in die aula met 25 personen repeteren. Het koor is groter, maar is nu onderverdeeld in verschillende groepen. Daniel zegt dat we dank zij die face shields nu beter zingen. Bij amateurkoren bestaat altijd het gevaar dat men zich door de buurzanger laat meeslepen in diens fouten, maar ook in misplaatste luidheid. Met zo’n ding voor je gezicht hoor je voornamelijk jezelf en concentreert ieder zich op de eigen toon en klank.
Het Klangforum wordt ook geacht een visitekaartje van die school te zijn. Niet dat er leerlingen meezingen, maar leraren en ouders wel.

Van een vocaal ensemble onder leiding van Daniel ben ik van ganser harte lid. We zijn twee jaar geleden naar Parijs geweest en we hadden ook dit jaar … ach, vergeet het. Het ensemble bestaat uit vijftien personen en ook wij kunnen dus mooi repeteren in bovengenoemde aula.

Dan is er nog het koor voor oude muziek, bekend van o.a. zijn optredens in het kasteel. Daartoe behoor ik ook heel graag. Vijfendertig personen is te veel, zodat de dirigente die vermetel heeft opgesplitst in kleine groepjes. Iedere stemgroep is met slechts één persoon bezet, wat het geheel moeilijker, maar ook interessanter en uitdagender maakt. Daar zitten we dus met ons vijven, zessen soms, in de kerk tegenover het huis van de dirigente, met een face shield voor en de deuren tegen elkaar open. Ik vond het de eerste keer echt moeilijk bij de tenorpartij te blijven en niet het spoor bijster te raken, maar het zal wel goed komen.

Dat opsplitsen was dus een goed idee, waar andere koren veelal niet op waren gekomen, of waar de dirigent geen zin of tijd had om met meerdere groepen te gaan repeteren. En dat met die ideale oefenruimte is een gelukkig toeval, omdat Daniel als leraar aan die school daar vrijdagsavonds en in de weekends toegang toe heeft.

Toverslaapje

Steeds vaker gebeurde het dat ik midden op de dag wakker werd uit een korte, ongewenste slaap; soms in een vreemde houding of met het boek op de grond. Het zal wel met het oud worden te maken hebben: een vooruitlopen op de uiteindelijke Afwezigheid.

Het leek me beter het heft in eigen handen te nemen en vroeg in de middag een korte slaap in te lassen. De eerste seconden merk ik nog hoe alle lichaamsdelen zich ontspannen en de chaotische gedachten in het hoofd gearchiveerd worden. Daarna merk ik tien minuten helemaal niets meer, tot de kookwekker naast mijn bed mij terugroept. Dan nog twee minuten terugkomen en de dag is als nieuw! Twee dagen voor de prijs van één; ik had het veel eerder moeten doen. 

Waaier

De Salzburger Festspiele gaan wel door dit jaar, onder corona-voorwaarden natuurlijk, en daartoe behoort dat u uw waaier thuis moet laten. Men heeft de pretentie dat uw aerosolen door de airco loodrecht naar boven worden gezogen en wil voorkomen dat zij door waaiers zijwaarts door de zaal worden geduwd.

Wat niet meer is

Sinds corona heb ik de volgende zaken niet meer gebruikt/gedaan/bezocht:
Trein
Bus
(Vliegtuig, Cruiseschip: was ik toch al niet van plan)
Café/Restaurant, behalve als er een terras is
Hotel
Nederland
Warenhuis
Allerlei winkels
Liften. Ook die van de benedenstad naar de bovenstad van Marburg.
Theater/Concertzaal/Bioscoop
Tandarts
Kapper
Bankfiliaal
Zwembad
Fitness-studio

Al deze dingen mis ik nauwelijks; ik blijk heel goed zonder te kunnen. Alleen het zwembad is wel jammer, want onvervangbaar. Over het algemeen heeft de afzondering door corona mij goedgedaan en doet dat nog. Dat ik de computer zo veel meer zou gebruiken kon ik niet voorzien; het spijt me nu dat ik er niet een met veel meer capaciteit gekocht heb.

Eigenlijk had ik op het bovenstaande lijstje de markt nog moeten vermelden. Daar was het altijd een drukte van belang, onmogelijk afstand te bewaren, dus daar ging ik niet meer heen. Die miste ik wel een beetje. In de supermarkt is ook alles te krijgen, maar bij voorbeeld groenten en fruit zijn op de markt veel beter, en kaas ook. Vanmorgen fietste ik toevallig langs de markt en ziedaar: het aantal kramen is veel kleiner geworden, het aanbod in de kramen ook en publiek was er bijna niet, zodat ik de gelegenheid waarnam om flink wat in te slaan. Blijkbaar waren er meer die de drukke markt meden.

Zingen in koorverband gaat weer, zij het in kleine groepjes en onder strikte voorwaarden: face shield en drie meter afstand van elkaar. Luchten na drie kwartier. Zangles gaat uitstekend: de ramen staan open en tussen de leraar en mij staat een wandje van plexiglas.

Golf

Het ‘debat’ dreigt af te dwalen van mondkapjes richting golf. Hebben of krijgen we nu een tweede golf? Of pas in de herfst? Maar de ene golf is de andere niet. En wanneer is een golf een golf? Wat is een golf precies? Enzovoort.
.
Een Duitse viroloog heeft een mooi woord van stal gehaald, dat ieder debat over dit onderwerp aangenaam zal verkorten. Volgens hem is er sprake van een Dauerwelle. Die blijft maanden lang zitten, tot we ingeënt zijn. Jammer dat het woord in het Nederlands niet lekker valt. Maar omdat Nederlanders nooit bang zijn voor wat Engels kan ook de woordgroep permanent wave worden gebruikt.

Ademen met hindernis

Terugfietsend uit de stad merkte ik pas halverwege dat ik mijn mondkapje nog op had. Even laten zitten maar tot thuis, dat is wel zo handig.
Zo’n kapje bemoeilijkt de ademhaling een heel klein beetje, je merkt het nauwelijks. Dat bemoeilijken is goed voor de conditie, hoewel het in dit geval te weinig is om echt aan te tikken.
.
Op zangles heb ik geleerd bij wijze van oefening mijn ademhaling aanzienlijk sterker te bemoeilijken met behulp van een blubberflesje met water (officieel: Lax Vox), waarin je ademt tegen de waterdruk in. Het principe: als je iets tegen een weerstand leert te doen, gaat het later zonder die weerstand makkelijker.
.
Sporters kennen dit principe ook en trainen soms met mondkapje, maar dan één waarin een flinke weerstand is ingebouwd. Dat is zwoegen! Als dan het uur van de wedstrijd daar is presteren ze beter.
.
Zo‘n sportmondkapje is duur (€ 100,-!) en ziet er stoer uit. Zou zoiets onze mondkapjesweigerende branieschoppers misschien over de streep kunnen trekken? Je mag je kleren erbij uittrekken, maar het hoeft niet. Hopelijk wordt het binnenkort een trend en een statussymbool.

Debat

In mijn woonplaats in Midden-Duitsland is de Nederlandse televisie gelukkig niet te ontvangen. Dat scheelt een hoop geouwehoer. Naar ik uit de pers en de asociale media begrijp, zijn er vaak praatavonden te beluisteren. Men laat bij voorbeeld deskundigen over een bepaald onderwerp discussiëren met mensen die van het onderwerp totaal geen benul hebben. Het echoot dan een hele tijd na in de andere media en dat heet ‘het debat’. Een beetje zoals in de Oudheid: gevechten tussen verschillende diersoorten in een arena.
.
Er was twintig jaar lang een debat over de islam. Hoewel ik door mijn vroegere werk nogal wat met de islam te maken had, heb ik nooit begrepen waar dat over ging. Dit debat werd door uitsluitend onwetenden gevoerd. Niemand stak iets op of veranderde van mening, niemand wist wie dan ook te overtuigen. Geen grotere kennis, geen beter inzicht, alleen gepraat. Maar wel schadelijk voor moslims, want die werden hoe dan ook als negatief afgeschilderd, en bovendien: alleen al het onderwerp van een debat zijn, waaraan je zelf niet mag meedoen is vernederend.
.
Toen kwam het Zwarte-Pietdebat, dat ook alweer jaren gaande is. Dat had tenminste een duidelijk onderwerp. Piet ja of Piet nee, moet hij zwart zijn of juist niet? Dit debat had, hoewel breedsprakig en stomvervelend, wel een zeker resultaat: de zwartheid van Piet is nu duidelijk op zijn retour. Maar de debattanten waren nog niet klaar: het Zwarte-Pietdebat mondde uit in een debat over racisme in het algemeen, dat nog volop aan de gang is. Waar moet dat dan over gaan? Zijn er werkelijk mensen die willen debatteren over de vraag die ik ergens aldus geformuleerd zag: ‘Moeten zwarte mensen als gelijke mensen behandeld worden, ja of nee?’ Ik zou eerder denken dat er geen debat, maar werkoverleg nodig is over hoe Art. 1 van de Grondwet het best in de praktijk kan worden gebracht en racisme dus zo effectief mogelijk bestreden kan worden.
.
Verdere onderwerpen van debat waren of zijn: vluchtelingen, massa-immigratie, klimaatverandering en antisemitisme—dat vaak als iets anders dan racisme wordt beschouwd.
.
En dan is er nu het mondkapjesdebat. Was er alle tijd om over de islam of Zwarte Piet te ‘debatteren’, die tijd ontbreekt wanneer het gaat om corona-bestrijding. Haast is nu geboden. Het gevaar bestaat namelijk dat men zich letterlijk doodleutert, gadegeslagen door miljoenen wereldburgers, die hun spotlach of grijns barmhartig achter hun mondkapje verbergen.