Duitsland loopt in

Dansen met Janssen

Eens met Wilders

Voor één keer ben ik het met Wilders eens: Sluit de grenzen!

Meer twijfel

Gisteren met het hele koor gezongen. Het was niet zo vermoeiend, want als de andere stemgroepen apart werden genomen kon mijn mond dicht blijven. Maar aangenaam vond ik het toch niet. Al die mensen zo dicht op elkaar; en houd ik eigenlijk wel van muziek? Het stuk van Mouton is mooi hoor, en het lukte best goed, maar het kon me niet veel schelen. Waar is de vervoering gebleven die ik voelde tijdens mijn eerste deelname aan dit koor? Goed, even aanzien maar, zoals G. mij aanried.

Dit weekend heb ik overigens gelegenheid te testen of ik nu inderdaad zo graag in complete afzondering leef, want tot dinsdagavond zal ik behalve de caissière van de supermarkt waarschijnlijk niemand zien. Iedereen is weg, op vacantie en zo. Ik zal in ieder geval de gelegenheid waarnemen een flinke ruk aan mijn onderzoeksproject te geven. [Doe dat dan ook, en ga niet zitten klooien.]

Op vacantie zal ik niet gaan, en zeker niet naar het besmettelijke Nederland. Wel ben ik vanmiddag naar Butzbach gereden en weer terug. In Butzbach heb ik niets te zoeken, maar het is een aardig stadje op een half uur rijdens, dat nu even als Ausflugsziel fungeerde. Ik had daar twee bedoelingen mee. Om te beginnen het autorijden te oefenen. Die vaardigheid is niet verloren, maar ruim een jaar lang heb ik alleen maar heel korte ritjes gemaakt en de rij-conditie moet weer opgebouwd worden. Anders kom ik nooit meer met de auto naar Nederland, en de trein lijkt me voorlopig niet geschikt. Ten tweede wilde ik voelen hoe het is om zo maar naar een plaats te gaan om die te bezichtigen en er wat rond te lopen. Vroeger was dat soort dagjestoerisme heel normaal, maar het komt me nu volkomen ongerijmd voor.

Het bleek een succes, en wel hierom: De laatste anderhalf jaar waren arm aan indrukken, ik zag en deed telkens hetzelfde. Butzbach is een stadje met veel mooie, oude architectuur en dat levert honderden, zo niet duizenden nieuwe indrukken op. Ruimtes, straten, lijnen, hoeken, decoraties, proporties, kleuren, alles is anders dan thuis, je kijkt je ogen uit. Zo veel nieuws had ik lang niet gezien. Vroeger was ik mij dat nooit bewust, omdat je zo vaak iets nieuws meemaakte en dat spelenderwijs verwerkte. Ik denk dat het goed en gezond is, de stomp geworden geest opnieuw met allerlei moois en verscheidens te voeden, en niet alleen uit boeken.

Wel raar was dat het grote marktplein en nog twee straten geheel overdekt waren met terrassen waar gegeten en gedronken wordt. Doen die mensen nooit eens iets gewoons? Werken, boodschappen misschien? Veel normale winkels waren er trouwens niet. Misschien is dat het lot van mooie stadjes, dat ze een toeristische bestemming worden.

Volgende bestemming misschien Würzburg? Dan kan ik meteen weer aan files wennen.  

Terwijl veel mensen in de war raakten toen Corona kwam, werd ik euforisch. Nu het virus wijkt, zijn velen opgelucht, maar ik ben in de war, en wat knorrig ook.

Ziek?

Nee, ik ben niet ziek, ik mankeer niets, maar had gisteren een ogenblik gespeeld met de gedachte, mij ziek te melden om onder een bepaalde afspraak af te komen. Je kunt moeilijk tegen iemand zeggen dat je nu geen zin hebt in een ontmoeting, maar een niet al te ernstige of langdurige ziekte is altijd een aanvaardbaar excuus.

Maar nee, ik zou toch niet ziek zijn had ik al besloten: ik zou me vermannen en de afspraak nakomen. Maar wat gebeurt: de persoon in kwestie SMS-te mij vanmorgen dat híj wegens ziekte verhinderd was. Dat komt prachtig uit! Van harte beterschap gewenst natuurlijk. Nu komt natuurlijk de vraag op: is hij ook niet ziek, had hij hetzelfde idee als ik? Waarschijnlijk is er heel veel voorgewende ziekte in de wereld.

Geen zin 2

Lief dagboek, ik kom er niet onderuit het toe te geven: ik wil niet meer! Gisteren was ik voor het eerst sinds een jaar weer bij het koor voor oude muziek. Het was niet het hele koor, maar alleen de tenoren, die ook altijd nog apart worden getraind. Twee uur lang duurde het. Was het vroeger niet maar anderhalf uur? Nee, men verzekerde dat het altijd al twee uur was. Intensief werken, vrijwel voortdurend de mond open gehad. Dit ter instudering van het drievoudige Agnus Dei uit de Missa Alleluya van Jean Mouton (± 1500). Een prachtig stuk en als altijd behoorlijk ingewikkeld. Omdat het Latijn hier te lande heel raar wordt uitgesproken leken we net een kudde gnoes.

Na een uur was ik moe, na twee uur uitgeput. Het moest steeds opnieuw, telkens in combinatie met andere stemgroepen die op een keyboard werden gespeeld. Donderdag weer twee uur, dan met het hele koor. En dat voortaan iedere week weer, tot in eeuwen der eeuwigheid. Ik heb er echt geen zin meer in.

Het is overigens uit muzikaal oogpunt niet verkeerd, een stuk zo intensief in te studeren. Het brengt het koor op een veel hoger niveau dan het doorsnee amateurkoor en dat is mooi natuurlijk. Het stuk staat nu al behoorlijk in de grondverf. Maar het vreet energie: na die twee uur was ik zo moe dat ik niets anders meer kon doen.

Een kennis vertelde dat veel mensen dit soort reacties hebben in het (gevoelde) post-coronaïcum. Hij gaf ook wijze raad: zeg nou niet meteen op, zie het een tijdje aan, je moet er weer inkomen, en als je er echt een tijdje tussenuit wilt: heb je geen zere rug of kapotte knie die je als excuus kunt gebruiken? Heb ik, maar ik heb in mijn leven al zoveel dingen niet afgemaakt, moet ik dit maar niet eens wél doorzetten?

Zomervacantie doen ze ook niet aan, helaas.

Nog niet naar Nederland

Nee, ook niet naar Groningen.

Vacantie?

Zou ik met terugwerkende kracht nog vacantie kunnen opnemen? Ik heb namelijk al tien dagen geen moer uitgevoerd. Dat komt door het (gevoelde) einde van mijn Corona-isolement. Ik ben naar allerlei plaatsen geweest, heb met mensen gesproken, buiten de deur gegeten en gezongen in een koortje. En dús is er niets terechtgekomen van het werk aan mijn onderzoeksproject. Het was vanouds altijd al zo, dat ik me niet op twee verschillende dingen tegelijk kon concentreren. Dat komt omdat ik voor iedere bezigheid uren aanlooptijd nodig heb voordat ik er werkelijk aan begin, en dan wil ik natuurlijk niet zo snel meer ophouden. Zou ik het leven op mijn oude dag nog anders kunnen inrichten? Als ik nu de afgelopen tijd als vacantie declareer, dan was het nietsdoen dus gewettigd en kan ik nu proberen, opnieuw een draai te vinden.

Die opluchting en omschakeling zijn bovendien geheel misplaatst, want de versoepelingen zullen hoogstens nog twee weken duren. In Nederland gaat de Delta-variant nu als een razende tekeer; dat betekent dat het hier over twee weken ook zover is.

Deltawerken

Het vaccinatiegebeuren is in Duitsland zeer goed en grondig (en ook duur) georganiseerd. Dat het aanvankelijk niet zo goed liep kwam doordat het vaccin nog niet overvloedig aanwezig was. Nu is dat er volop; waar het momenteel aan ontbreekt is mensen die zich willen laten inenten. Terwijl er juist spoed geboden is, met het oog op Delta.

Er zijn ook hier wappies die op grond van een geloofsovertuiging geen injectie willen, al zijn het er geloof ik minder dan in Nederland. Maar de meeste mensen die zich niet laten inenten zijn alleen maar lui of traag: ze komen er niet toe, ze zullen later nog wel eens zien. Verrassend veel mensen weten nog steeds niet goed wat ‘dat corinna’ nu eigenlijk is. Denkt u aan de familie Flodder en dergelijke. Jonge mensen denken vaak dat zij geen injectie nodig hebben, omdat zij van Corona hoogstens verkouden worden. Ja, of Long Covid krijgen, en intussen ook nog hun omgeving besmetten. (‘Long Covid? wat is dat nou weer; nee ik krijg dat niet, ik ben topfit.’)

Misschien is de Duitse organisatie té goed, te nobel geweest en moet er naar meer flodderige oplossingen worden gezocht? In Keulen waren er al met veel succes prikbussen in achterstandwijken ingezet. Of rijd eens een fabrieksterrein op met zo’n ding. Voor de werknemers een verzetje: een uurtje vrij, dat trekt. Elders helpen misschien lollies en ballonnen, of een gratis wrijflot, of een substantiëlere beloning. Daklozen zijn blij met een bankbiljet. Prikacties op scholen waren ook een makkelijke mogelijkheid geweest, maar die kans is al verkeken, want het wordt zeer binnenkort zomervakantie. Worstjes en een big band op het marktplein misschien? Kraampjes op de stations?

Medische communicatie

In vrolijke stemming ging ik vrijdag op weg naar mijn tweede corona-injectie, alvast een voorschot nemend op de voldoening daarna. De arts, met wie je hier verplicht een gesprekje moet hebben, zette daar echter een domper op. Hij waarschuwde me voor hevige reacties op de inenting. Ik zei dat ik van de eerste prik niets had gemerkt en ook bij mijn vele vroegere inentingen nooit iets had gevoeld. Ja, maar, antwoordde hij, als u eerst Astra hebt gehad en daarna Pfizer-Biontech krijgt, zijn die reacties onvermijdelijk en zeer onaangenaam. U zult zeker koorts krijgen; die kan zelfs oplopen tot 40 graden en drie dagen duren!

Op de terugweg maar gauw wat levensmiddelen ingeslagen voor het aldus verpeste weekend en afgewacht wat er kwam. Er kwam… niets, geen enkele reactie. Dat ik echt ben ingeënt blijkt alleen uit het plakkertje in mijn gele boekje en een heel klein vlekje op de pleister op mijn bovenarm.