Oud (niet aangetoond)

Nu ben ik echt oud, al is het niet bewezen. Vandaag heb ik een kortingkaart gekocht voor het spoor. Als je boven de zestig bent kosten die dingen de helft. Ik haalde dus mijn identiteitskaart tevoorschijn om mijn recht op bejaardenkorting aan te tonen. Nee, zei de dame achter het loket, dat is niet nodig.

Eigen schuld, geen bult

Nee, het was niet de schuld van de vangrail dat de zijkant van mijn auto zo beschadigd werd. Die vangrail deed wat hij moest doen: vangen. En zoveel herrie maken dat ik meteen weer bij de les was. Het was mijn eigen schuld. Een ogenblik van onachtzaamheid. Dat was schrikken, maar daar blijft het dan ook bij. De aanzienlijke schade wordt, op een eigen risicobijdrage na, door de verzekering betaald. Ik begrijp het niet goed: het was toch mijn schuld? In wat voor wereld leven wij?
De reparatieman meende dat ik er nu geen lange afstanden mee moest rijden. Dus vrijdag ga ik dan maar met de trein naar de arabistenreünie in Nederland. Is ook wel weer eens gek.

Genoeg

Net heb ik in mijn korte ego-tekst hierboven geschreven dat ik flink genoeg heb van mijn werk aan de universiteit. Waarom eigenlijk? Ik heb het toch altijd met plezier gedaan? Mijn belangrijkste motivering, althans voorzover ik het zelf kon zien, was het verlangen mensen het onderwijs te geven dat ik zelf nooit behoorlijk heb gehad. Je wilt toch dat de ‘kinderen’ het beter hebben? Natuurlijk kan iemand ook autodidact worden, maar dat kost zoveel tijd! En er blijven dan altijd bepaalde dingen scheef zitten.

Genoeg is het geweest omdat ik steeds ouder word en de studenten steeds jonger. We begrijpen van elkaar niet meer waar we mee bezig zijn. Alleen de hele goede studenten, die schijnen noodzakelijk ook ouderwets te zijn, want daarmee is de communicatie probleemloos.

Wat me bijzonder stoort is de corruptie. Ik weet geen ander woord om de tegenwoordige politiek te benoemen om zoveel mogelijk studenten naar de universiteit te lokken, ze om het even wat te laten leren en dan met om het even wat voor diploma weer te laten gaan. Ook als ze er geen aanleg voor hebben of geen zin hebben en niets leren: studenten mag je niet wegsturen. Pakweg de helft van onze studenten is volkomen ongeschikt om Arabisch te leren; de meesten willen het ook niet eens. Maar eenmaal binnen moeten ze (bijna) allemaal jaren bij ons rondhangen en tentamenbriefjes krijgen, want daarvan is onze financiering afhankelijk gemaakt. Ze hebben ons dus in de hand, en dat weten ze. Het snelle wegsturen dat vroeger werd gepraktiseerd, het liefst in november van het eerste jaar, had grote voordelen. Die studenten konden dan nog iets gaan doen waarvoor ze wél geschikt waren en de docenten hoefden hun tijd niet met hen te verdoen. Want u raadt het al: het meest tijdrovend zijn die studenten waar niets van terecht zal komen. Zonde.

Egypte was ons al voorgegaan. Daar was reeds in de jaren zeventig de universiteit, althans in de alfavakken, tot MAVO-niveau afgezakt, en daar gaat het hier dus ook naar toe.

Oude mannen hebben door de eeuwen heen altijd geklaagd over de teloorgang van het niveau. Schopenhauer jammerde bij voorbeeld over die armzalige studenten, die Griekse en Latijnse teksten alleen nog in vertaling konden lezen. Mijn gezeur zou natuurlijk ook van deze aard kunnen zijn; met die mogelijkheid wil ik best rekening houden. Maar, maar … ik kan toch vergelijken? Ik heb nog altijd een stel scripties van tien, twintig jaar geleden in de kast liggen. En die zijn zo goed! Sommige zouden zo in een tijdschrift kunnen. Dat niveau heb ik de laatste jaren echt niet meer gezien.