Verloren posten

Zoëven heb ik weer eens gedroomd dat ik ontslagen werd aan de VU. Het was nogal smartelijk en gedetailleerd ditmaal: de overname van de werkkamer door iemand anders, op straat lopen zonder te weten waarheen, enzovoort.
Allemaal onzin: ik ben in 1996, na jaren ontslagdreiging, niet ontslagen maar heb ontslag genomen, heb zevenendertig jaar onafgebroken als arabist gewerkt in Leiden, Amsterdam, Frankfort en Marburg, en geniet dientengevolge nu een behoorlijk pensioen. Een levensloop die menig academicus me zal benijden.
Wel heb ik twee maal de onttakeling van een studierichting meegemaakt, die in beide gevallen nogal lang duurde en waarbij ik als laatste het licht moest uitdoen. In Marburg werd niet het instituut opgeheven, maar verzandde wel het klassieke Arabisch.
.
Al dat opheffen geschiedde in groter verband: de alfa-vakken leveren geen rendement op, dus die konden veel kleiner. Eigenlijk viel het voor de ‘kleine letterenvakken’ in Nederland lange tijd nog mee, omdat er tien jaar lang bijzondere bescherming geboden werd. Maar daarna begon ook bij Arabisch de kaalslag. Voor zover ik kan overzien is in Nederland het vak alleen nog in Leiden op volle sterkte aanwezig. In andere steden niet meer, of sterk beknot. In Duitsland komt alles pas tien jaar later. Alles is er nog, maar op veel plaatsen wel erg uitgehold: halve banen, onderbetaalde assistentschappen enz.
.
Zowel aan de VU als in Frankfort werd de wetenschappelijke semitistiek/arabistiek opgeheven. Maar kort daarna werd in beide universiteiten islamitische ‘islamwetenschap’ ingevoerd. Hoewel het beter is imams hier op te leiden dan ze uit het buitenland te halen kan ik mij daarover niet verheugen, omdat het theologie is en vele dingen dus niet gezegd mogen worden. Om maar iets te noemen: de invloed van de Grieks-Romeinse cultuur op de oude Arabieren wordt geloochend; de biografie van de profeet wordt voor zoete koek geslikt en de aan hem toegeschreven uitspraken heeft hij werkelijk gedaan. Daar pas ik niet bij.
.
De opheffing van het instituut in Frankfort was overigens wél verheugend. In 2007 werden namelijk in de deelstaat Hessen de ‘kleinere letterenvakken’ samengevoegd en in de drie universiteiten geconcentreerd. In Marburg kwam (vrijwel) alles terecht wat met het Midden-Oosten te maken had, en dus ook ik. Dat was geen bezuinigingsmaatregel; integendeel, er werd een groot en vorstelijk gefinancierd instituut opgezet, met zeven professoren en als ik het wel heb veertig medewerkers. Het bloeide en gedijde en het was een mooie tijd. Alleen was er na mijn pensionering geen plaats meer voor iemand die die ouwe boel las en onderwees. Liever nog eens Arabische lente of salafisme enzo, en waarom zou iemand klassieke poëzie lezen, of de koran in het origineel? Wie zou daar in vier jaar studietijd nog aan toe komen, als er ook nog gewerkt moet worden om wat geld te verdienen? Ik heb dus ook in Marburg op een verloren post gewerkt, maar het geeft niet hoor, ik heb toch heel wat mensen wat mee kunnen geven.
.
Ooit was de arabistiek hulpwetenschap bij de bijbelwetenschappen. In de koloniale tijd bestudeerde men Arabisch en islam bovendien om islamitische koloniën beter te kunnen besturen. In de jaren zestig, zeventig van de twintigste eeuw brak het besef door dat in het nabijer gekomen buitenland Arabisch en Turks werd gesproken, en dat er intussen ook steeds meer Marokkanen en Turken in ons land woonden, wat de bestudering van de betreffende vakken vanzelfsprekend maakte. Men probeerde afscheid te nemen van de oude, koloniaal gekleurde oriëntalistiek en de studie van het vreemde op nieuwe manieren aan te pakken. Tot er een omslag kwam en het verlangen opkwam, juist liever niets over het Midden-Oosten te weten, en vooral niets over de islam. Het ‘islamdebat’, dat nu al ruim vijftien jaar woedt, blijkt immers veel makkelijker te verlopen als je er niets over weet. Bovendien bombardeert het prettiger als je niet precies weet waar je bommen terecht komen.
.
Mijn oude vak houdt mij nogal bezig de laatste tijd. Ik zal er af en toe eens een stukje over plaatsen. Dit was een begin.

Big data

Onze bijna-buurgemeente Lohra (5500 zielen) overweegt een databank op te zetten met de genen van alle 490 honden die binnen de gemeentegrenzen leven. Er komen namelijk veel klachten binnen over hondenpoep op stoepen, paden en groenstroken, en middels een genentest zou dan precies kunnen worden getraceerd van welke hond de uitwerpselen afkomstig zijn. De hoge kosten waarmee een en ander gepaard zal gaan worden natuurlijk verhaald op de uitlaters zonder schepje en zakje.
Het is nog niet helemaal rond: er zijn juridische problemen, want er is nog geen wet volgens welke een hond gedwongen kan worden zijn of haar genen af te geven, en hoeveel wattenstaafjes zouden er niet gewoon worden stukgebeten? Wie moet er dokken als de buurjongen je hond uitlaat? En hoe zit het met grensoverschijtend gedrag?
Of er opzet achter zit dat dit voornemen al vóór de eerste april is uitgelekt blijft onduidelijk.
Wel heeft de gemeentereiniging laten weten dat sinds het bekend worden ervan de openbare ruimte veel schoner is en de hoeveelheid regulier in zakjes weggeworpen poep verdubbeld is!

Geen ramp

Opgejut door de media had ook ik stiekem op een leuke ramp gehoopt. Door de koudegolf bij voorbeeld. Zoiets als wat een Zweedse kennis ooit was overkomen: twintig uur vastgezeten in een ingesneeuwde trein. Maar iets dergelijks is hier helemaal niet gebeurd. In het Noorden schijnt wel veel sneeuw gevallen te zijn, maar hier niet, zodat ik gisteren onbekommerd naar de stad kon lopen en weer terug, bij –8˚: het was wel prettig bij zulk knapperig winterweer. En doodgewoon ook: zo was het toch altijd? Een trui, een muts en handschoenen en je bent uit de zorgen. ’s Nachts is het –13˚, maar dan lig ik in bed, zonder warme kruik en zonder ijsbloemen op de dubbele ramen. De woning is zo goed geïsoleerd dat ik soms nog steeds vergeet de verwarming aan te doen.
Mijn dikke trui rook wat mufjes omdat hij drie jaar ongebruikt in de kast had gelegen, en dit was niet het ogenblik om hem te wassen. Maar ook dat is geen ramp.
.
Te voet naar de stad ja, want de brug is afgesloten. Ook dit was helaas volledig onspectaculair. Niet de geringste verkeerschaos gezien. Ik stapte de voetgangersbrug over de Lahn over en toen was ik er; op de terugweg net zo. Voor mijn geestesoog had ik beelden van Sjanghai in 1920 gehad: enorme mensenmenigten samendrommend op een smalle brug, maar er waren maar weinig mensen op straat. Naar verluidt zijn in Noord en Zuid de files in de spitsuren langer dan anders, maar die uren vermeed ik altijd al. Het voorrecht van een gepensioneerde.
.
Het enige wat er te betreuren viel was het heengaan, toch nog onverwacht, van mijn elektrische koffiemolen. Een prachtstuk van Braun, meer dan vijfentwintig jaar heeft hij mij trouw gediend. Slecht één maal een nieuw snijblad gekocht in Frankfort. Hij was vaak gebruikt, want ik maal telkens mijn bonen vers. Voor mij geen voorgemalen poeder of capsules van George Clooney. Braun maakt die molens niet meer; het is begrijpelijk dat ze niet al die tijd op me wilden wachten. Op de terugweg uit de stad dus meteen maar een nieuwe gekocht, voor weinig geld, van een onbekend merk. Die gaat niet zo lang mee, dat voel ik aan mijn water. Maar ik ga ook niet meer zo lang mee, en de laatste tien, twintig jaar van mijn leven heb ik misschien helemaal geen trek in koffie; wie zal het zeggen. Het verbruik is nu al flink gedaald.
.
Hier hebt U dus wat non-events van mij die met de beste wil niet tot een ramp op te blazen waren. Zoals U ziet heeft dit blog niets gemeen met een krant.

Hoge toppen

‘Lekker dooiweertje,’ dacht ik nog toen ik naar buiten stapte, en de volgende seconde lag ik op mijn rugzak: regen had de nog koude bodem spiegelglad gemaakt. Dank zij dat ding is er niks gebeurd, behalve een geplet twaalfuurtje. Het was zaterdagochtend, ik moest naar het kasteel voor weer acht uur koorrepetitie: de generale repetitie voor het concert van gisteren. Op de rijbaan was gestrooid, ik kon de bus bereiken; die reed, en pas bij het kasteel kwam het volgende probleem: de laatste meters van de halte naar de ingang, schuin omhoog. Enkele anderen waren daar ook al aan het schuifelen, alleen op het allerlaatste stuk was gestrooid. Heel voorzichtige stapjes, het is gelukt. Voor de carnavalsvierders op de markt is zulk weer veel erger.
.
Het werd een zware dag: er was geen koffie en ditmaal moesten we vele uren staan, waar ik ’s avonds helemaal kapot van was. Lag dat aan mijn knie? Nee eigenlijk niet: die kunstknie is op het ogenblik het sterkste lichaamsdeel dat ik heb. Titanium, made in Switzerland.
.
Gisteren hoefde ik pas om twee uur te verschijnen. Op zondag rijdt er geen bus, dus dat werd alpinisme door verse sneeuw, knerp knerp, met spikes onder de schoenen, en op de terugweg die eindeloze glibberige trappen af door weer smeltende sneeuw, trede voor trede en vasthouden aan de leuning. Anderhalf uur lichte repetitie nog, en daarna omkleden in de pseudo-renaissance kostuums. Ik houd daar niet zo van, maar het had een voordeel: het nam de ernst uit het werk weg, iedereen stond elkaar lachend te bekijken en te helpen met het dichtrijgen van korsetveters en dergelijke. De stemming werd feestelijk, en zo was ook de uitvoering, waarin er maar heel weinig misging.
.
Hebben we mooi gezongen? Ik kan dat zelf nooit beoordelen als ik er midden in zit, maar iedereen zei van wel en het verliep allemaal vlot. De dirigente was ook tevreden. De leegte na het concert werd gevuld met de resterende schuimwijn en daarna een etentje in een restaurant. Zo is het goed. Nu kan de volgende era aanbreken: de periode na het concert. Donderdag beginnen we meteen aan het volgende. In februari is er altijd een werelds concert (carnaval!), in november een geestelijk. Het eerste stapeltje nieuwe noten dat is uitgedeeld is een zesstemmige mis van Palestrina. Ziet er wat makkelijker uit dan Monteverdi. We gaan wel aan de grenzen van wat er met een amateurkoor mogelijk is, of zelfs iets erover heen, maar iets anders zou ik niet willen.
.

Foto Heidi Marek

De zaal was helemaal vol, wat plezierig was en goed uitkwam voor de kas. Zaterdag oefenden we ook al in de vorstenzaal, maar die bleef toegankelijk voor toeristen die het kasteel kwamen bezichtigen. Zo kwamen er af en toe mensen langs die even gingen zitten om naar ons te luisteren, en dat vond ik eigenlijk leuker dan het publiek van gisteren. Dat van zaterdag was een toevalspubliek, dat voor een deel zichtbaar verbijsterd was: zoiets hadden ze van hun levensdagen niet gehoord. Vooral die twee gehoofddoekte dames met dochtertje, en een hele groep toeristen uit een ver land. Ze hielden allemaal respectvol hun mond en bleven lang zitten. Ontroerend.

Recensie uit het sufferdje

 

Verkeersinfarct Marburg

Misschien is het nog te vroeg om erover te berichten, maar het houdt me nu al bezig. Over een maand gaan er twee grote dingen gebeuren in Marburg.

Foto Ludwig Sebastian Micheler

1. De nieuwe universiteitsbibliotheek zal eind februari worden geopend, midden in de binnenstad, in een hoekje dat is afgesneden van de oude botanische tuin. Het gebouw schijnt in orde, de bibliotheekfuncties zullen zeker ook beter zijn dan in de oude bouwval. Opmerkelijk is dat dit nieuwe gebouw niet per auto te bereiken is. Je kunt er wel langs rijden, maar niet parkeren, wat bij het oude gebouw (tegen betaling) wel royaal mogelijk was. Voor invaliden zijn er enkele plekken, maar dat is dan ook alles. De bezoekers moeten dus op de fiets, te voet of met de bus. Alles mooi als je dat kunt, maar er is een categorie mensen voor wie dat bezwaarlijk is en die toch nog net niet invalide zijn — zelf heb ik daar ook enige tijd toe behoord, dus ik weet hoe dat is. Er zijn ook mensen die zes boeken en een laptop in hun tas hebben en die dan te voet naar huis moeten slepen.
En de ergernis die je altijd hebt in het benauwde Marburg: naar de ene bestemming moet je met de auto, dan naar huis om ergens anders op de fiets naar toe te rijden. Gecombineerde ritten zijn maar zelden mogelijk.

2. De belangrijkste brug van de stad, de Weidenhäuserbrücke, wordt op 26 februari voor één à anderhalf jaar afgesloten om gesaneerd te worden. Dat werd hoog tijd, het ding schijnt helemaal verrot te zijn. Vorig jaar heeft de gemeenteraad er uit budgettaire overwegingen nog tegen gestemd, maar daar werd die brug ook niet beter van, dus nu gaat het echt gebeuren. Drie rijbanen en maar één trottoir. Er zal nu ook aan de andere kant een trottoir worden gebouwd, dat dan boven het water hangt.
Deze restauratie zal een langdurige verkeerschaos teweeg brengen. Voetgangers en fietsers hebben geen groot probleem: zij kunnen gebruik maken van de vier voetgangersbruggen over de Lahn. Maar er moeten acht buslijnen voor worden omgeleid, wat de toch al zo volle straten meer naar het noorden nog veel drukker zal maken. En auto’s kunnen het ook wel schudden.

Naar Frankfort

Nee, niet naar Kirchhain, naar Frankfort, dat is meteen veel spannender. Als bezitter van een bejaardenkaart voor het Marburgse busvervoer mag ik in de weekends gratis door de hele streek reizen, tot Mainz, tot voorbij Darmstadt. Zo ben ik al twee keer in Frankfort geweest, de stad waar ik elf jaar gewoond heb. De 30 à 40 Euro die een treinkaartje anders kost had ik ook wel kunnen betalen, maar de prijs schrikt toch af.
.
Frankfort is duur geworden. Dat was het altijd al; vroeger was mijn salaris aan het eind van de maand altijd op, maar het is erger geworden. Dat komt door de toenemende gentrificatie en de toestroom van Brexit-vluchtelingen. Het Londense bankwezen verkast voor een deel naar Frankfort. En de stad is al zo krap; waar moeten die mensen allemaal blijven? Van een bovengrens voor dit soort vluchtelingen is geen sprake.
De hoofdstraten van de stad ken ik natuurlijk nog, maar de zijstraten was ik toch voor een deel vergeten. Dan helpt zo’n tot niets verplichtend uitstapje om de boel weer bij elkaar te krijgen.
.
Wat doe ik in Frankfort? Wandelen en rondkijken, zoals het de bezitter van een bejaardenkaart betaamt. Een vriend bezoeken—ik heb er nog twee daar. Maar ook nuttige dingen, zoals theekopjes kopen. De vorige lichting was helemaal op, en ik wil geen thee drinken uit een mok. Dat doet blijkbaar iedereen in Marburg, want daar zijn geen theekopjes te krijgen.
Ze hadden daar wel twaalf soorten theekopjes. En wat een weelde verder ook in zo’n warenhuis. In mijn provincienest was ik die rijkdom een beetje vergeten. Ik houd hier aan het eind van de maand altijd geld over.
.

Otto Dix

En in de Schirn Kunsthalle de prachtige tentoonstelling Glanz und Elend in der Weimarer Republik bekijken. Topschilderijen uit die periode, zelfs uit verre verzamelingen, die je anders nooit te zien zou krijgen. Affiches en grafiek ook, en een verstandige indeling en commentaar. De Schirn is geen museum, maar een tentoonstellingsgebouw, dat geld moet verdienen met entreekaartjes. Vandaar dat er een hang is naar het beroemde en spectaculaire, maar dat is ook niet te verachten. In opzet misschien te vergelijken met de Nieuwe Kerk in Amsterdam.
De Dame met voile en nerts van Otto Dix toont vooral de Elend. In die periode was de burgerij verarmd door de inflatie en zagen keurige huisvrouwen zich soms gedwongen in de prostitutie te gaan.

Hervormd

Nee, Luther heeft NIET op 31 oktober 1517 zijn stellingen aan de kerkdeur van Wittenberg vastgespijkerd. Er waren wel stellingen, maar die werden, ten dele al eerder, in brieven aan bisschoppen, vorsten en de paus meegestuurd en bediscussieerd. Dat hebben historici uitgezocht. Waarom ook vastspijkeren? Ze waren in het Latijn gesteld, en dat konden die paar voorbijgangers in het stadje Wittenberg niet lezen. Dat weten en begrijpen de meeste predikanten, en daar hebben ze geen moeite mee, want het is geen geloofspunt. Maar ze doen net of het toch zo was, want er is wat te vieren vandaag: vijfhonderd jaar Hervorming, en dat moet ergens aan vastgemaakt worden. Aan die deur dan maar. Predikanten hebben daar ervaring mee: zij doen wel vaker alsof ze geloven dat iets gebeurd is, waarvan zij weten dat het niet zo is.
.
Duitsland viert het groots: een vrije dag, zodat er gisteren overal een welhaast kerstachtige drukte heerste en er haast geen brood meer te krijgen was. Wat de 28,5% Katholieken ervan denken weet ik niet; voor zover zij geen werkgever zijn denk ik dat zij de vrije dag dankbaar hebben aanvaard.
.
Zondag was er hier in Marburg een grote gedenkdienst in de Elisabetkirche, die ook op de televisie werd uitgezonden. Vandaag een nog grotere in Berlijn.
.
Eerlijk gezegd heb ik een beetje genoeg van Luther. Ik zie wel zijn grote belang voor het christendom, voor Duitsland en de hele wereldgeschiedenis, maar wij hebben hier het Lutherjaar, worden al maanden doodgegooid met Luther in de media en in tentoonstellingen, en horen honderden malen ‘Een vaste burcht…’. Een beetje overkill.

Nieuwe wegen

Vanochtend op de fiets naar de markt geweest, zoals vroeger iedere zaterdag. Het was voor het eerst na mijn knieoperatie. Met de auto is het niets gedaan daar, de bus is te moeizaam en lopen is te ver, vooral op de terugweg. De fiets dus. Maar ik ben een beetje bangelijk geworden in het verkeer, vooral in de hoofdstraat, die nu ook nog versmald is wegens werkzaamheden.
.
Met behulp van de plattegrond heb ik nieuwe wegen gevonden, met een lus, door rustige buitenwijken, over een voetgangers- annex fietsersbrug, en ziedaar, dan ben je toch zomaar in de binnenstad. Zo groot is het hier niet. Dat had vroeger natuurlijk ook al gekund, maar daar had ik nooit aan gedacht. Die brug is nieuw en behoorlijk breed, maar daar heb je niets aan, want de medegebruikers bezetten hem over de volle breedte, ook als ze met weinigen zijn. Hij is geplaveid met akelige ribbelplanken, die waarschijnlijk het snel rijden moeten tegengaan. Dat is goed gelukt, fietsen is daar echt niet prettig. Een oplossing zou natuurlijk zijn de helft van de brug voor voetgangers te bestemmen en de andere helft voor fietsers. Maar gezien de aard van de mens is dat toch onuitvoerbaar, dus dan maar zo.
.
De markt was weer erg wennen. De aangeboden waar was uitstekend als altijd, maar dat iedereen elkaar zo in de weg loopt was ik vergeten. En wat staan de mensen lang te leuteren bij die stalletjes. Maar ja, dat vinden ze gezellig. Ook het rituele broodje haring heb ik weer genuttigd.
.
Het ergert me dat ik nu zo langzaam fiets. Het zal niemand opvallen, zo heel langzaam is het ook niet; hoogstens zullen de mensen denken, kijk daar fietst een oude man. Maar tot vorig jaar fietste ik nog als een brutale student …

Fietsen

Inderdaad ben ik vanmiddag naar de kelder gegaan om mijn beide fietsen te bezoeken. Van de niet-elektrische heb ik de banden opgepompt; vervolgens heb ik nog in de Tiefgarage geprobeerd wat te fietsen. De eerste pogingen waren moeizaam, zo zeer dat ik dacht dat het nooit zou lukken. Maar blijkbaar moet de nieuwe knie altijd even wennen aan nieuwe opdrachten; na een paar rondjes ging het wél. Onder één voorwaarde, net als een paar dagen geleden op die hotelfiets: ik moet niet mijn middenvoet op de trapper zetten, maar mijn hiel. Ik neem aan dat de knie door het vaker te doen beter zal gaan buigen, zodat de voet op den duur  verder naar achteren kan. Mocht dat niet zo zijn dan moet er een technische oplossing gevonden worden.
.
Toen naar buiten; daartoe moest ik even afstappen, want de korte helling van de garage naar de straat was te steil. Vroeger ook? dat geloof ik niet. Vervolgens de hele straat een keer op en neer gereden. Daar zit een helling in en die kon ik zonder elektriek in de laagste versnelling goed de baas, net als vroeger eigenlijk. Ik had de gewoonte de niet-elektrische fiets voor de stad te gebruiken en de elektrische voor langere tochten door het ommeland. Dat moest ik in oktober vorig jaar opgeven toen het oude been te zwak werd; toen werden alle ritten elektrisch. Maar die nieuwe knie is behoorlijk sterk: quasi zonder inspanning kon ik op en neer fietsen. Wel moeilijk was omkeren, de draaicirkel. Ik heb lekker staan stuntelen, maar dat gaf niet, want er was helemaal geen verkeer. De mensen zitten blijkbaar allemaal naar de voetbalwedstrijd Merkel-Schulz te kijken. Het zal echter nog enige tijd duren voor ik weer een soeverein fietsgevoel heb; straat na straat zal heroverd moeten worden. Ook valt nog te bezien of de helling die naar de binnenstad voert wel te doen is; die is wat steiler dan mijn straat. Tot overmaat van ramp wordt de belangrijkste brug in de stad binnenkort afgesloten, wegens dringend nodige herstelwerkzaamheden.
.
Het volgende project zal zijn de elektrische fiets weer te activeren. Die is zwaar en tamelijk onhandelbaar; daarom had de fysiotherapeut mij aangeraden eerst de gewone fiets te proberen. Maar zij is van mening, evenals de chirurg overigens, dat ik op den duur alle ritten per elektrische fiets moet gaan maken. Net als afgelopen winter dus; dat kan. Maar nu eerst even kalm aan met dat ding.
.
Een bijkomend voordeel van het bezoek aan de kelder was, dat ik daar nog een doosje witte wijn aantrof, waarvan ik het bestaan vergeten was.

Hoog Marburg

Gisteren was ik op de zestigste verjaardag van een oud-collega. Zij woont in een van die prachtige huizen die tegen een berghelling zijn aangeplakt, zeer moeilijk bereikbaar. Ik wilde niet met de eigen auto: ik raak daar altijd de weg kwijt, vind het rijden eng en parkeren kun je er ook niet. Met een taxi leek me saai, dus ik nam de bus die er ergens in de buurt kwam. Van en naar de bus moest ik een flink stuk lopen, en dat was precies de bedoeling: mijn dagelijkse looptaak moest nog afgetippeld worden. Bus 10, een afgeknot klein busje dat naar het kasteel rijdt. Een grotere bus zou de scherpe bochten niet kunnen nemen. Dat was al bijna een avontuur: in een van die lange smalle straten kwam er een tegenligger aan, die op geruime afstand bleef stilstaan. Hij begreep niet wat er verder moest. De buschauffeur wenkte hem wat hij moest doen, maar hij zag het niet op die afstand, dus dat duurde. Hij moest namelijk even de oprit van een privé huis in rijden om plaats te maken voor de bus. Het is een lijndienst: als dat ieder uur zo gaat? Bij de halte aangekomen vond ik al spoedig de Sandweg. Maar die hield bij nummer 6 al op en ontaardde in een zandweg. Het zag er niet naar uit dat er nog huizen zouden komen, wat bevestigd werd door een dame met hond, die mij wel de goede weg wilde wijzen. Terug naar de bushalte, waar bleek dat de Sandweg ook nog om de hoek verder liep, en zo vond ik het juiste adres. Een prachtige ligging, maar de verkeerssituatie lijkt me voor het dagelijkse leven erg bezwaarlijk.

Het feestgezelschap viel in drie delen uiteen: E’s familie, vrienden en buren, en collega’s van het instituut. Bij de laatsten kon ik mij wel thuis voelen, dus ik heb niet geleden. E. is een barones, al loopt zij in de bijstand. De familie stamt namelijk uit Oost-Pruisen en bezat “niets” meer toen ze hier heen kwam, maar kon blijkbaar nog net dat kostbare huis laten bouwen. Die familie was dus ook allemaal adel: sommige dames zagen er heel voornaam uit, met van die zilvergrijze permanent waves. Ze hadden nostalgische gesprekken over de voormalige oostgebieden, en over de reisjes die ze daar naar toe hadden gemaakt, het huis zo-en-zo stond er nog, daar was nu een bibliotheek in; en over de huwelijken die ophanden waren, en dat X geparenteerd was met Y, die weer een nicht was van Z. Praat waar je niet tussen komt en ook niets mee te maken hebt, maar die door zijn zeldzaamheid toch aardig is om eens te horen.

Terug wel met een taxi, die meteen al moeite had met het keren daar (die had ik anders gehad), en toen dat ongelofelijke labyrint van smalle en toch nog volgeparkeerde straatjes en eenbaans klinkerwegen weer naar beneden. Pas daar had ik weer het idee van in de normale wereld te zijn; het is echt anders daarboven.

Dit non-avontuur heb ik zo uitvoerig verteld omdat het een soort belevenis voor me was. Ik leid verder een zo saai en beperkt leven, vandaar.