Blij met mijn postcode

Leiden: aantal besmettingen p.w. per 100.000 inw.: 75

Marburg: aantal besmettingen p.w. per 100.000 inw.: 8,1

Valencia Late

Ook ik behoor tot de mensen die in principe de dag beginnen met het sap van een of twee uitgeperste sinaasappels. Maar zie aan: die vruchten zijn hier momenteel moeilijk verkrijgbaar. We krijgen ze eigenlijk alleen uit Spanje, en daar is het geen seizoen, dus we moeten het doen met late, overgespaarde vruchten, waar niet veel sap meer in zit. 

Vroeger, dat wil zeggen vorig jaar en daarvoor, was er meer variatie en ergens in de zomer werd er overgegaan op sinaasappels van het zuidelijk halfrond: Zuid-Afrikaanse, die erg op de Spaanse lijken, en Braziliaanse, die wat bleker en tropischer ogen en smaken. Marokkaanse en Italiaanse sinaasappels heb ik al een eeuwigheid niet gezien.

Wat is er aan de hand? De mooie supermarkt hier in Cappel is duidelijk ingesteld op klanten met luxe-wensen. Daar kun je zelfs passievruchten, mango’s en papaja’s uit Peru en Afrika kopen, dus waarom geen behoorlijke sinaasappels? Ik vermoed dat Corona zowel de productie als de handelswegen in de citruslanden heeft verstoord. Dat belooft nog wat als het om meer elementaire voedingsmiddelen gaat.

Op de markt zijn groente en fruit erg duur geworden. Ik schrik er telkens weer van, maar koop het toch, in de gedachte aan al het geld dat ik door Corona niet uitgeef (uitgaan, reisjes, muziekweken enz.).

Vreemd eigenlijk, dat je het hele jaar door gedachteloos sinaasappels uitperst, terwijl het toch niet bij je op zou komen om aardbeien te willen eten in februari, of asperges in oktober.

Zwart geloof

Carl Banzter (1857–1941), Das Abendmahl

 

idem, voorstudie

Bantzer was een schilder hier uit de buurt. Dit schilderij hangt in Marburg. Het toont dat het leven hier een eeuw geleden behoorlijk godvruchtig was.

Winterzorgen

Zorgeloos was het zomerleven. Ondanks alle Corona-maatregelen konden er een heleboel dingen wél: elkaar bezoeken in tuinen en op balkons, in de stad gaan eten in restaurants met een tuin of terras, wandelingen en fietstochten maken, uitstapjes met de auto, alleen of in gezelschap.

Gisteren kreeg ik een voorproefje van hoe het de komende maanden zal worden. Wederom ontmoette een aantal vrienden elkaar in een grote tuin. De avonden zijn in de heuvels al koel. Ik had dus een pullover aangetrokken en een jack, beide al heel lang niet gebruikt. Ter plaatse werden er nog dekens uitgereikt en er was een kampvuur. Toch was het koud, zo koud dat ik vroeg naar huis ben gegaan en op de terugweg zat te klappertanden op de fiets. Anderen waren verstandiger geweest dan ik; die hadden geen herfstkleren aangetrokken, maar echte wintertruien.

Het is pas begin september, er kunnen nog één, twee mooie maanden komen maar zo helemaal geschikt voor buiten zullen ze allicht niet meer zijn, vooral ’s avonds niet. En dan wordt het Corona-leven wel erg beperkt.

Wel komt maandag eindelijk de verwarmingsinstallateur (Emigrant berichtte), zodat het tenminste binnen lekker warm zal zijn. Veel zingen en voetnoten schrijven dan maar, tot de prik komt. Of het volgende voorjaar. En dan zal ik toch maar zo’n roeiapparaat bestellen, dat ik regelmatig wat beweging heb.

Luxe-koren

Langzamerhand begin ik te begrijpen hoe zeer ik het getroffen heb met mijn zangkoren. Er zijn heel wat koren en ook orkesten die door Corona gedwongen werden hun activiteiten te staken. Anders dan bij beroepsmusici heeft Corona in de sfeer van amateurmuziek geen enorme financiële gevolgen, maar door de afstands- en hygiëneregels kunnen de mensen niet meer bij elkaar komen voor repetities. Enkele koren uit de omgeving zijn officieel opgeheven, soms na een lang en eerbiedwaardig bestaan. Andere bestaan nominaal nog voort, maar zijn inactief, omdat ze geen ruimte en geen formule hebben gevonden om te blijven repeteren. Dan verdwijnen de leden en gaat de zangvaardigheid verloren. Wat er van het studentenorkest moet worden weet ik niet, maar sinds maanden is hier geen student te bekennen geweest en ook in de het wintersemester zal er alleen online college worden gegeven.

Maar voor mijn koren valt het grotendeels mee. Eén groepje van 16 vocalisten, waartoe ik eigenlijk niet behoor maar waar ik inspring omdat er te weinig tenoren waren, heeft het wel moeilijk. Eenmaal buiten gerepeteerd (Emigrant berichtte) maar dat ging niet zo fantastisch. Misschien zal het nog een maal gebeuren, maar dan is het winter en komt de zaak tot stilstand.

Ook van het grote koor Klangforum, waarmee we volgende week Haydns Die Schöpfung zouden hebben gezongen in de grote zaal van de Stadthalle, ben ik ‘eigenlijk’ geen lid, maar goed, ik zing mee. Dit koor is grotendeels gered. Dat danken we aan het toeval en aan het inzicht van de dirigent, die tevens mijn zangleraar Daniel is. Deze is namelijk ook als leraar verbonden aan een particuliere middelbare school. Omdat het openbare onderwijs blijkbaar ook hier steeds slechter wordt is er een enorme run op particulier onderwijs. De Steinmühle-school, helemaal in het zuiden van Marburg, heeft de laatste jaren flink uitgebreid. Drie nieuwe, luxe gebouwen zijn er verrezen, in een particulier tempo waarvan universiteiten alleen maar kunnen dromen. In één daarvan is een grote aula met moderne luchtverversingsapparatuur die geheel aan de Corona-eisen voldoet: de lucht circuleert niet, maar wordt voortdurend vers aangezogen van buiten. Als dan ook nog de deuren tegen elkaar opengezet worden en we drie meter uit elkaar zitten met een face shield voor ons gezicht kunnen we in die aula met 25 personen repeteren. Het koor is groter, maar is nu onderverdeeld in verschillende groepen. Daniel zegt dat we dank zij die face shields nu beter zingen. Bij amateurkoren bestaat altijd het gevaar dat men zich door de buurzanger laat meeslepen in diens fouten, maar ook in misplaatste luidheid. Met zo’n ding voor je gezicht hoor je voornamelijk jezelf en concentreert ieder zich op de eigen toon en klank.
Het Klangforum wordt ook geacht een visitekaartje van die school te zijn. Niet dat er leerlingen meezingen, maar leraren en ouders wel.

Van een vocaal ensemble onder leiding van Daniel ben ik van ganser harte lid. We zijn twee jaar geleden naar Parijs geweest en we hadden ook dit jaar … ach, vergeet het. Het ensemble bestaat uit vijftien personen en ook wij kunnen dus mooi repeteren in bovengenoemde aula.

Dan is er nog het koor voor oude muziek, bekend van o.a. zijn optredens in het kasteel. Daartoe behoor ik ook heel graag. Vijfendertig personen is te veel, zodat de dirigente die vermetel heeft opgesplitst in kleine groepjes. Iedere stemgroep is met slechts één persoon bezet, wat het geheel moeilijker, maar ook interessanter en uitdagender maakt. Daar zitten we dus met ons vijven, zessen soms, in de kerk tegenover het huis van de dirigente, met een face shield voor en de deuren tegen elkaar open. Ik vond het de eerste keer echt moeilijk bij de tenorpartij te blijven en niet het spoor bijster te raken, maar het zal wel goed komen.

Dat opsplitsen was dus een goed idee, waar andere koren veelal niet op waren gekomen, of waar de dirigent geen zin of tijd had om met meerdere groepen te gaan repeteren. En dat met die ideale oefenruimte is een gelukkig toeval, omdat Daniel als leraar aan die school daar vrijdagsavonds en in de weekends toegang toe heeft.

Wat niet meer is

Sinds corona heb ik de volgende zaken niet meer gebruikt/gedaan/bezocht:
Trein
Bus
(Vliegtuig, Cruiseschip: was ik toch al niet van plan)
Café/Restaurant, behalve als er een terras is
Hotel
Nederland
Warenhuis
Allerlei winkels
Liften. Ook die van de benedenstad naar de bovenstad van Marburg.
Theater/Concertzaal/Bioscoop
Tandarts
Kapper
Bankfiliaal
Zwembad
Fitness-studio

Al deze dingen mis ik nauwelijks; ik blijk heel goed zonder te kunnen. Alleen het zwembad is wel jammer, want onvervangbaar. Over het algemeen heeft de afzondering door corona mij goedgedaan en doet dat nog. Dat ik de computer zo veel meer zou gebruiken kon ik niet voorzien; het spijt me nu dat ik er niet een met veel meer capaciteit gekocht heb.

Eigenlijk had ik op het bovenstaande lijstje de markt nog moeten vermelden. Daar was het altijd een drukte van belang, onmogelijk afstand te bewaren, dus daar ging ik niet meer heen. Die miste ik wel een beetje. In de supermarkt is ook alles te krijgen, maar bij voorbeeld groenten en fruit zijn op de markt veel beter, en kaas ook. Vanmorgen fietste ik toevallig langs de markt en ziedaar: het aantal kramen is veel kleiner geworden, het aanbod in de kramen ook en publiek was er bijna niet, zodat ik de gelegenheid waarnam om flink wat in te slaan. Blijkbaar waren er meer die de drukke markt meden.

Zingen in koorverband gaat weer, zij het in kleine groepjes en onder strikte voorwaarden: face shield en drie meter afstand van elkaar. Luchten na drie kwartier. Zangles gaat uitstekend: de ramen staan open en tussen de leraar en mij staat een wandje van plexiglas.

IJskoud

Beste gasten
Het is NIET toegestaan hier te gaan zitten.
De consumptie van ijs is binnen een cirkel van 50 meter volgens verordening verboden.
Hartelijk dank.

=============================

Het beste ijs van Marburg is waarschijnlijk te krijgen bij de ijssalon Aroma. Je kunt daar een heerlijke coupe bestellen op het terras. Je kunt ook een eenvoudig ijsje van een of twee bolletjes kopen, maar dat mag niet op het terras genoten worden. Dat is begrijpelijk, en dat is overal zo. Maar bij Aroma mag je je ijsco ook niet nuttigen op het stoepje of geleund tegen de balustrade aan de overkant van de straat. Vijftig meter moet je lopen met je pauperige bolletje; alsof bij dit weer dan niet ieder ijsje al gesmolten zou zijn …
.
Juridisch zal het in orde zijn zo, want de Anneliese-Pohl-Allee en het enige meters dieper liggende ‘strand’ zijn niet van de gemeente, maar het eigendom van Pohl, waartoe ook Aroma behoort. Het blijft echter een koud gedrag jegens de klanten.

Fietsen iets anders

Mijn fietstochten werden steeds meer hetzelfde rondje, dus gisteren wilde ik wat anders. In westelijke richting de stad uit: dat betekent een zware klim over Rotenberg, maar waarom niet? Het gaat tegenwoordig immers elektrisch. Achter de berg, nog tegen de helling aan, ligt Wehrhausen, niet onaardig maar ook niet veel aandacht waard. Mooi vind ik stukken land waarop niets groeit: geen nuttige gewassen, gewoon braak. Volgende jaar misschien weer. Dan komt Elnhausen, waar nog wat feodale structuren zichtbaar zijn rond het Huis. De aanblik van een gezelschap op krakkemikkige tuinstoelen achter het Huis versterkt mijn vermoeden dat hier kraakwachten wonen. Verweerde muurtjes, een wegje, een kerk, je herkent het wel als de oude wereld. Het Huis zelf had ik hier al eens gefotografeerd. Nu kwam het onalledaagse: het pad door de Caldersche Grund naar Caldern. Enkele malen ben ik daar in de loop der jaren wel geweest, maar omdat mijn geheugen zo achteruit gaat leek het weer als nieuw. Die weg is ook oud: hij loopt van het vervallen Huis van Elnhausen naar het voormalige klooster van Caldern en verder het Lahndal in. Het is nu een pad: auto’s mogen daar niet rijden. Fietsers wel, maar ik heb er geen gezien.
.
Wat is zo’n Grund? Als ik het goed begrepen heb is het een oude rivierbodem, een Talboden. Miljoenen jaren geleden moet daar een rivier gestroomd hebben die de bodem een bepaald karakter meegaf, met name de neiging om regenwater te absorberen. Nu is het een smalle strook met sappig weideland, tussen bossen aan weerszijden. Een rivier is er niet meer, alleen een heel kleine beek. Prachtig om doorheen te fietsen.
.
Ook in Caldern was ik wel geweest, maar de oude dertiende eeuwse kerk had ik nooit bezocht. Ook nu niet: Corona!, maar ik heb hem tenminste van buiten bekeken. Een stoer gebouw, 13e-eeuws, vrijwel geheel Romaans nog. Van het cisterciënzerinnenklooster is niets overgebleven. Denk u eens in: u bent een adellijke of anderszins voorname dame, maar niet gehuwd. Weduwe misschien, of nooit door iemand gevraagd, of u hebt een misstapje begaan. De familie heeft u ingekocht in klooster Caldern, waar u een godvruchtig, arbeidzaam en vooral rustig leven kunt leiden. Dan komt in 1527 de Reformatie langs: het klooster wordt opgeheven, u krijgt een uitkoopsom en staat op straat! Dat lot is toen 41 nonnen wedervaren. Vreselijk! Terug naar de strenge ouders, als die nog leven, of als arme verwante bij familie, of een winkeltje in garen en band beginnen? Het klooster met het bijbehorende grondbezit viel toe aan de toen net opgerichte universiteit van Marburg, die de grond nog steeds uitbaat.
.
Het Lahntal-fietspad afgereden tot Sterzhausen. Om eens wat anders te doen besloot ik via Michelbach, gem. Marburg, terug te rijden. Er gaat een (nieuw?) fietspad naar toe, door een mooi natuurgebiedje.
.
Een rare plaats, dat Michelbach. Een oude kern met serieuze, traditionele boerderijen, sommige nog met mesthoop op de binnenplaats. Zo te zien een zeer besloten gemeenschap. Maar dan een groot uitbreidingsgebied: het is de overloop van Marburg en uitgesproken welvarend. Verkeerstechnisch ligt het wat ongelukkig. Het enige waar het dichtbij ligt is de grote farmaceutische fabriek van Novartis. Veel mensen die daar werken wonen in Michelbach, en ze verdienen blijkbaar goed: vette huizen, vaak met dubbele garage of met twee SUVs voor de deur. In deze wijken is blijkbaar weinig sociaal weefsel: je kunt hier prima incognito zijn, zoals dat echtpaar dat tien jaar geleden voor de Russen spioneerde.
.
Hier moest ik weer heftig stijgen en even goed rondkijken voordat ik het wegje terugvond naar de drie windmolens op de kale hoogvlakte. Een interessant waarschuwingsbord voor rondvliegende stukken ijs. Zal ’s zomers wel meevallen. Vandaar een suizende afdaling naar Wehrda en naar huis als vanouds. Nog een korte stop bij ijssalon Aroma: aardbei en vanille in een bekertje, niet rondvliegend. Dat was het. Een mooi en ontspannen tochtje.
.
Weinig opwindend allemaal. Gelukkig ben ik zelf ook een Langeweiler: meer opwinding heb ik niet nodig.

Kerk Caldern

Kerk Caldern

Kerk Caldern

Cister eh… dinges

Michelbach

Kerk Michelbach

Zonnige zondag

Geen bijzondere foto’s, geen fraaie bebouwing, maar wat een weelde, op een zonnige zondagochtend even de straat uit te kunnen lopen, een eind het bos in.

Blijven fietsen?

Een kort fietstochtje in de buurt bleek niet zo leuk. Nu mensen niet meer naar hun werk mogen en de kinderen thuis hebben zoeken hele gezinnen vertier op de schaarse fietspaden hier.
.
Het is ook ongezond: zo’n pad is anderhalf of twee meter breed en de virussen vliegen er af en aan. Evenals allerlei stofdeeltjes trouwens, die dan kriebelen op mijn gezicht. Vroeger heb ik waarschijnlijk zonder erg over mijn gezicht gestreken, maar dat mag nu niet meer.
.
Beter is het natuurlijk, wat verder weg te gaan. Maar daartoe heb ik eigenlijk een nieuwe accu nodig voor mijn e-bike. Die is besteld, maar of hij nog geleverd wordt?
.
Onderweg zag ik nog een kennis, die ik begroet heb, en een oud-collega, met wie ik een kort gesprekje had. Volkomen alledaagse gebeurtenisjes, die nu een soort luxe waren.
.
Morgen maar eens een boswandeling.