Vrijdag 13 juli 2012. Moe ben je als je voeten en benen al zwaar zijn voordat je een stap gelopen hebt. Als ik nog jaren had moeten werken was ik waarschijnlijk nu niet moe geweest. Maar gisteren heb ik voor het laatst les gegeven; ik ben zo goed als gepensioneerd. Dus ben ik nu moe; moe van het hele werkleven, en moet de overgang maken van drukte en stress naar rust en vrijheid.
Zaterdag 14 juli 2012. Een stap in de goede richting bleek een bliksembezoek aan Franzensbad (Františkovy Lázně) in Tsjechië; vanuit Bad Elster waar ik gelogeerd ben een klein uitstapje. Franzensbad is mooi, maar gelukkig niet in de zin dat je iets zou moeten bezichtigen. Het verval is al lang ingetreden. In Karlsbad (Karlovy Vary) kuren de Russen, hier de Werktätigen uit de oude DDR. Ze zien er niet uit, maar toch nog beter dan de dure maar smakeloze Russen van Karlsbad. Hoe dan ook, de sterke architectuur werkt nog steeds. Gewoon even flaneren over de mooie corso; een uurtje in de zon zitten in een prachtig park, omgeven door fraaie gebouwen; en een lekkere kop koffie. Wanneer had ik voor het laatst een uurtje in de zon gezeten zonder verder iets te doen? Dat is al schandalig lang geleden.
Levensmoe ben ik nog niet. De arts die mij laatst heeft onderzocht zei dat mij behalve die kapotte knie niets mankeert; integendeel. Na een overgangstijd zal ik dus gewoon doorgaan, al weet ik nu even niet waarmee. Die overgang was/is niet heel makkelijk: de hele week al slaapstoringen en heftig gerommel in de ziel.
Slaapstoringen: het is eerder dat ik met beddengoed om mij heen trappel in de nacht, om het uur wakker word en de slaap telkens onderbroken wordt door dromen. Geen onaangename, hoogstens samenvattende en herschikkende dromen. Onprettig was alleen de droom waarin de dirigent van ons koortje midden tijdens een uitvoering aftikte, mij aankeek en gebaarde dat ik hoger moest intoneren. Dat vond ik vernederend, ik keek hem maar eens glazig aan en deed alsof ik hem niet begreep. Wel werd duidelijk dat ik na dit affront het koortje zou moeten verlaten.
In werkelijkheid intoneer ik nooit te laag, en dat weet de dirigent ook. Om dit ook op langere termijn zo te houden moest ik misschien maar zangles nemen. Dan kan ik ook overwegen, een koor hoger te gaan zingen.
Waar is de tijd gebleven dat ik als een blok door een aardbeving heen sliep? Misschien hoort die flodderige slaap wel bij het ouder worden. Zo krijg je nog meer tijd om niets te doen.
-
- Foto Zipacna1
-
- Baedeker Reiseführer 1905
-
- Ah, Frau Baronin, Sie auch hier?
Emigrant 