Nieuwe deelstaatregering in Thüringen

Laat mij de coalitievorming in Thüringen maar wat bespoedigen, anders duurt het allemaal te lang. Het resultaat van de verkiezingen gisteren ziet U hierboven. Het wordt dus een rood-zwarte deelstaatregering onder leiding van de heer Ramelow van Die Linke, die al heeft getoond dat hij goed kan regeren. Naar keuze mag de SPD of Groen ook meedoen. De FDP zal wel te star zijn om dat  te kunnen willen.
.
Men zal zeker even nadenken over een coalitie van AfD en CDU. Er zijn bepaalde CDU-leden die daar niets op tegen zouden hebben: Maaßen, en hoe heet die geldmans ook al weer: Merz. Maar dat zou zelfmoord betekenen voor de CDU, dat snappen ze in Berlijn ook wel, dus zal men knarsetandend het idee laten varen. Bovendien zouden ze dan nog minstens één derde partij nodig hebben. Nog meer zelfmoordkandidaten?
.
De chef van de AdD in Thüringen is namelijk Björn Höcke, een volbloed fascist. Bij hem vergeleken zijn Wilders en Baudet lieve jongens. In zekere zin is dat goed, dan komt men tenminste niet in de verleiding met die partij aan te pappen. Een links-rechtse coalitie heeft bovendien het voordeel dat men minder belang gaat hechten aan de traditionele links-rechts-tegenstelling. Die betekent allang niets meer. Het gaat nu om democratisch of fascistisch, om klimaat of niet klimaat.

Talloos veel miljoenen

Overal ter wereld gaan er miljoenen mensen de straat op, uit ontevredenheid met hun regering. Het internet en de mobiele telefoon maken het mogelijk. In Chili gaat het om de sociale ongerechtigheid, in Bolivia is men tegen de vernietiging van de natuur, in Hong Kong tegen een oppermachtig totalitair regime, in Jakarta tegen de invoering van een keiharde wet, in Libanon en Bagdad tegen het wanbestuur in het algemeen. Het is meestal niet moeilijk te sympathiseren met de demonstranten. Zij hebben een uitstekend inzicht in de wanverdeling van de rijkdom, de roofbouw op de natuur, de corruptie van de overheid en verrotting van het bestel. Maar wat denken zij te bereiken? Als revoluties lukken wordt het er vaak niet beter op (Frankrijk 1789, Rusland 1917, Iran 1979) Als zij niet lukken blijven er frustratie en een hoop gevangenen over. Een vraag is altijd: welke mensen zouden het na een geslaagde regimewisseling beter doen? In dit opzicht zou Turkije een goede kans maken: daar zitten de gevangenissen vol met competente mensen, maar in de meeste landen ontbreekt het aan deskundigen en aan mensen die kunnen regeren, zodat het daarna al spoedig weer mis zal gaan. Er zijn uitzonderingen: Spanje en Portugal hebben in de jaren zeventig hun fascistische regimes de laan uit gestuurd en zijn respectabele democratieën geworden, Portugal nog meer dan Spanje.
.
In Nederland is er geen rebellie, gaan er ook veel minder mensen de straat op, maar is de ontevredenheid met de regeringen Rutte (hoeveel nu alweer?) steeds toegenomen. Maar ook daar ontbreekt perspectief: wie zou er anders kunnen regeren? De PvdA en CDA hebben zich zelf allang onmogelijk gemaakt, D66 onlangs ook. Groen Links heeft misschien de wind in de zeilen, maar heeft geen leider van de benodigde statuur, net zo min als Labour in Engeland. Over de beide fascistische partijen wil ik het maar niet hebben. Kortom, meer van hetzelfde staat Nederland te wachten, of erger nog. En nog afgezien van de contraproductieve neoliberale opvattingen en strevingen: na talloze ‘bezuinigingen’ zijn er ook steeds minder ambtenaren overgebleven die ergens verstand van hebben of iets goed kunnen regelen, zodat zich op alle fronten wanbeheer breed maakt.
.
U merkt: het is wintertijd in Huize Emigrant.

EIIR

Geboren onder Wilhelmina en opgroeiend onder Juliana vond ik als kind toch koningin Elisabeth van Engeland het meest koninklijk. Aan een fietsende en breiende Juliana, in ongeveer dezelfde jurk als mijn moeder, had je niet veel qua majesteit, vond ik. En majesteit moest er wezen, die had de Britse vorstin in overvloed: pracht en praal, een kroon op het hoofd en onafzienbare rijen berenmutsen en lakeien.
.
Heel veel later heb ik begrepen dat deze voorliefde een gevolg was van mediale beïnvloeding. Als klein jongetje, het moet in 1954 geweest zijn, kreeg ik in het parochiehuis van ons dorp de allereerste film van mijn leven te zien, en nog wel in kleur: The Coronation. Ik was diep onder de indruk: een gouden koets, geheimzinnige rituelen, een eindeloze processie, mooie kleding, prachtige muziek, trompetten, schalmeien en hemels gezang, en temidden van dat alles de vrouw die qualitate qua wel de belangrijkste ter wereld moest zijn: Elisabeth II, mét kroon.
.
Geen wonder dat ik als elfjarige de lange wandeling naar de binnenstad van Amsterdam ondernam om de Britse koningin te zien, die toen een staatsbezoek bracht aan ons land. En ik héb haar gezien, slechts een flard natuurlijk, toen zij uit een auto stapte bij het paleis op de Dam. (Ja, jongens en meisjes, in die dagen was er nog nauwelijks televisie en liep de bevolking uit als er iets van het koninklijk huis te zien was. Of Sinterklaas.)
.
Koningin Elisabeth, hoe diep is zij nu gevallen! Eerst moest zij Trump een hand geven en hem een bord eten voorzetten, nu moest zij de wens van Trumps lakei Boris inwilligen en het parlement naar huis sturen. Misschien is dit niet alleen het einde van de democratie maar ook van de monarchie.

Brexit, nogmaals

Soms ben ik helemaal niet zo slecht in het voorspellen van de toekomst. Op 12 december 2018 schreef ik:

““Nu ik toch wat sombere gedachten heb kan de Brexit er ook nog wel bij. Het ergste wat er nu kan gebeuren is Boris als premier en een no deal Brexit. Een verpauperd, kwaadaardig en onverenigd koninkrijk, dat door boze machten als uitvalsbasis tegen Europa gebruikt gaat worden. En Boris staat in de startblokken: hij is er zelfs voor naar de kapper geweest. Herverkiezingen? Aan die Corbyn heb je ook niets, helemaal niets.””
.
Een doorwrocht stuk hierover van Polly Toynbee kunt U hier lezen in The Guardian.

Brexit

Nu ik toch wat sombere gedachten heb kan de Brexit er ook nog wel bij. Het ergste wat er nu kan gebeuren is Boris als premier en een no deal Brexit. Een verpauperd, kwaadaardig en onverenigd koninkrijk, dat door boze machten als uitvalsbasis tegen Europa gebruikt gaat worden. En Boris staat in de startblokken: hij is er zelfs voor naar de kapper geweest. Herverkiezingen? Aan die Corbyn heb je ook niets, helemaal niets.
.
Het mooiste zou zijn als dat hele gedoe gewoon niet doorging. Ken je die mop van de Britten die Europa uit wilden? Ze gingen niet. Dat zou pas lachen zijn!

Slecht is goed

Trump, Kavanaugh, Orbán, Erdoğan, Salvini, Duterte, Modi: deze heren hebben met elkaar gemeen dat zij gekozen zijn of worden, of na verkiezingen boven zijn komen drijven en overduidelijk rotzakken en boeven zijn. Dat is een ernstig bezwaar van de democratie: dat zo vaak de verkeerde gekozen wordt. Poetin laat ik hier maar buiten; Rusland was immers geen democratie—of toch, toen even? ik weet het niet precies.
.
In India bij voorbeeld wordt nu een felle anti-islam stemming aangewakkerd. Er leven 170 miljoen moslims in India. Het treiteren of uitroeien van al die mensen zal tientallen jaren kosten en vreselijk veel energie kosten. De aarzelende opbloei van India zal tijdens die activiteit tot stilstand komen, de stemming zal worden verpest. Beter dus dat Hindu’s en moslims blijven samen leven. Temeer omdat het woord Hindu pas een eeuwtje of vijf een religieuze connotatie heeft. Daarvoor betekende het gewoon inwoner van India.
.
Het volgende slachtoffer van de ‘slecht-is goed-’trend zou Brazilië kunnen worden, waar de ultrarechtse populist Bolsonaro morgen goede kansen maakt. Uiteraard is hij lid van de Sociaal-Liberale Partij; zulke namen betekenen al lang niets meer.
.
Het kiezersvolk kan niet altijd worden verweten dat het de verkeerde kiest. Denkt U maar even aan Nederland: de regering Rutte zoveel wordt door talloze mensen uitgekotst, maar is er een alternatief in zicht? De keus is vaak helemaal geen keus.
.
Soms gaat het ook wel eens goed: in Portugal, in Tunesië en zelfs Pakistan. Maar het is net als met het regenwoud: nadat er onafzienbare oppervlaktes bos verwoest zijn wordt er hier een daar een stukje gespaard of bescheiden herbebost.

Not guilty, Your Honor

De berichten over die drukdoenerige aspirant-opperrechter in de VS probeer ik niet te volgen, maar door het massieve aanbod van de media lukt dat niet. Al zou de vent nooit iemand verkracht hebben, zijn gedrag van nu toont toch dat hij niet geschikt is voor dat hoge ambt? Hij zal het dus wel worden.
.
Al die herrie heeft ertoe geleid dat ik vannacht gedroomd heb dat ik door twee vrouwen, F. en E., werd aangeklaagd. Ik zou hen, vele jaren geleden, seksueel hebben lastig gevallen. F. riep dat ze me kapot zou maken en ervoor zou zorgen dat ik ontslagen werd. Maar gelukkig heb ik geen baan, en me misdragen had ik ook niet. Niets aan de hand dus.

Herfsttij der democratie

1. En ja hoor, ‘de grote meerderheid der EU-bevolking heeft zich uitgesproken voor de afschaffing van de zomertijd’. Aldus vanochtend de nieuwsdienst van de Hessische Rundfunk. Ook de Duitse media worden dus duidelijk dommer. De EU had namelijk een online enquête gehouden, waarin men voor of tegen de afschaffing van de zomertijd kon stemmen. Zo’n 1,5% van de stemgerechtigde Europeanen had aan de enqûete meegedaan; daarvan twee derde Duitsers. 80% van de stemmen was tegen de zomertijd; dus nóg minder. Maar, aldus het nieuwsbericht, ‘te verwachten is dat Juncker het votum zal volgen’. Het is nog een stuk maller dan de referenda in Nederland.
Ik heb het al eens gezegd: volgens mij staat bij zo’n enquête de uitslag al van te voren vast: mensen die ertegen zijn brengen hun stem uit, degenen die het goed vinden zoals het is komen niet in beweging en stemmen niet.
De zomertijd is niet een heel belangrijk onderwerp. Wel zal de afschaffing mij persoonlijk enig nadeel toebrengen. Omdat ik in het donker slecht en dus ongaarne auto rijd, zal ik minder vaak ’s avonds ergens heen kunnen, of vaker buiten mijn eigen bed moeten overnachten. Verder zal ik voortaan mijn eigen zomertijd maken: gewoon vroeger opstaan als het heet is. Maar dat met die stem des volks is dus onzin.

2. Heel veel belangrijker is de ontwikkeling in Oost-Duitsland, waar de Nazi’s nu ongegeneerd oprukken. In Chemnitz op straat, maar ook in het internet, in de media en in de peilingen voor de verkiezingen in deelstaten: in drie staten halen ze zo’n 25%. In Nederland is het niet veel anders, maar in Duitsland zijn rechts-linkse fantasiecoalities vrijwel uitgesloten, zodat het niet ondenkbaar is dat de AfD op een dag samen met de CDU in een deelstaatregering zit.
In Chemnitz had de politie ‘de situatie onderschat,’ hebben allerlei hotemetoten weer gezegd. Dat zijn dezelfde mensen die sinds jaar en dag in koor uitroepen dat islamistische terreur het grootste gevaar voor Duitsland is. Nee, beste Duitsers, dat zijn toch echt de Nazi’s! Ook dit had ik al eens gezegd, maar op dit punt verval ik graag in herhaling. De onderschatting van dit gevaar begon eigenlijk al onder de regering Schröder, dus rood-groen. Gelden voor de bestrijding van Nazi’s en de instandhouding van jeugdwerk, zoals Oost-Duitsland dat altijd gekend had, werden toen ingetrokken. Daarmee werden enkele miljoentjes bespaard, maar goedkoop bleek duurkoop, want het jeugdwerk werd sindsdien overgenomen door Nazi-groeperingen, die vaak als enige wat leven brachten in die verder zo saaie plaatsen daar.

Eén staat in Palestina

‘Israël neemt racistische wet aan: elke Palestijn kan z’n recht om in Jeruzalem te wonen worden ontzegd.’ Zo luidde dezer dagen een nieuwsbericht.
.
Af en toe doe ik even een gedachtenspelletje over Palestina. Ik heb geen invloed op de gang van zaken daar, dus U hoeft zich niet op te winden.
Op het grondgebied van Palestina (ik gebruik het woord nu als geografische aanduiding) bevinden zich twee staten, of anderhalve staat: Israël en de bezette Palestijnse gebieden. Die laatste vallen uiteen in Gaza en de Westoever van de Jordaan en zijn nauwelijks een staat. Israël houdt de Palestijnse gebieden immers sinds 1967(!) bezet en domineert het leven van de bewoners zodanig, dat er weinig te merken is van een eigen statelijkheid. Bovendien is er zoveel grond afgeknabbeld van die Westoever, dat er alleen nog maar zoiets als de ‘Palestijnse archipel’ is overgebleven (zie afb.).
.
Veel welmenende mensen vinden dat er daar twee echte staten zouden moeten zijn: Israël en een (tweedelige?) Palestijnse staat. Het streven daarnaar heet ‘vredesproces’ en is volstrekt onrealistisch.
Het totale gebied heeft een oppervlakte van 26.990 km2, dat is dus veel minder dan Nederland (41.543 km2)
Bijna de helft van geografisch Palestina bestaat echter uit woestijn en herbergt slechts een kleine 10% van de bevolking. In de bewoonbare streken is het dus nog krapper dan in Nederland. De aantallen inwoners zijn als volgt:
Israel: 6.600.000 Hebreeuwstaligen en 2.000.000 Arabischtaligen.
Westbank en Gazastrook: 564.000 Hebreeuwstalige ‘settlers’ en 3.750.000 Arabischtaligen.
Er leven dus ± 7.164.000 Hebreeuwstaligen en 5.750.000 Arabischtaligen in het gebiedje, dat is meer per km² dan in het dichtst bevolkte land van Europa, Nederland.
Mijn cijferwerk zal wel niet kloppen; het is een moeilijk terrein voor mij, maar het geeft een indruk.
Op dat postzegelgrote stukje land twee staten te willen hebben is om zuiver praktische redenen gekkenwerk. Bovendien heeft Israël door zijn vestigingspolitiek van de aspirant-Palestijnse staat bij voorbaat al weinig overgelaten.
.
Nu het gedachtenspel. Hoe zou het zijn als het idee van die twee staten zou worden opgegeven, als de Palestijnse gebieden zichzelf cadeau deden aan Israël en gewoon deel gingen uitmaken van die staat? Muur weg, grens weg, road blocks weg, gewoon één land met één bestuur en één nationaliteit? Waarin Palestijnen niet alleen in Jerusalem kunnen wonen, maar ook in Tel Aviv? Israël zou dan enerzijds zijn oude droom van een groter Israël hebben verwezenlijkt, anderzijds zich doodschrikken en gedwongen zijn, snel iets met de Palestijnen aan te vangen in plaats van hen, zoals nu, in het luchtledige laten hangen. Er zou natuurlijk aanvankelijk snel een twee-klassenmaatschappij ontstaan, een apartheidsstaat van de akeligste soort. Maar het lot van de Palestijnen zou daardoor waarschijnlijk niet beroerder worden dan het nu is en de Israëli’s zouden het een stuk moeilijker krijgen. Want na niet al te lange tijd zou blijken dat het niet goed doenlijk is, zo’n apartheidsstaat te handhaven in een gebiedje waar de mensen nog aanzienlijk dichter op elkaar zitten dan in Nederland. Het zou al spoedig tot absurde situaties leiden: Israël zou dan bij voorbeeld zijn eigen olijfbomen omhakken, zijn eigen dorpen slopen. Ook menselijk zou het niet goed vallen, zelfs niet onder de meeste Israëli’s. En internationaal zou het heel vreemd overkomen; de Joden in de USA zouden zich nog meer van het landje afwenden dan ze nu al doen. Een Herrenvolk met een heleboel slaven erbij, dat is immers al bijna een emiraat, en dat in de zogenaamd ‘enige democratie in het Nabije Oosten’. Het enige wat erop zou zitten is het land toch anders in te richten, eventueel onder opgave van het wat gedateerde idee ‘Joodse staat’.
.
Er zijn intussen een kleine 700.000 ‘Israëlische Joden’ in de wereld, dw.z. Israëlische staatsburgers die in het buitenland leven, een tiende van alle Israëli’s dus. Waarom doen zij dat? Blijkbaar wordt Israël in de huidige situatie niet als een prettig woonland ervaren. Over de nog eens vier(?) miljoen Palestijnen die buiten geografisch Palestina wonen zal ik het maar niet hebben.
.
Die ene staat zal er niet komen, dat voelt U ook wel aan. Israël heeft te veel belang, of meent dat te hebben, bij af en toe babbelen over een twee-staten-oplossing, die het echter net zo min gerealiseerd wil zien als een één-staat-oplossing. Pappen en nathouden dus maar, zoals in Georgië, Oekraïne en talloze andere open wonden.

De vinger Gods?

De stemmen zijn geteld, de stemmen van de SPD-leden die mogen beslissen of Duitsland een stabiel, welvarend land blijft of niet. Met andere woorden: of de grote coalitie doorgaat of dat Duitsland in verval geraakt. De stembiljetten zullen vandaag in een vrachtauto van Leipzig naar Berlijn worden overgebracht.
.
Maar uitgerekend vandaag zendt de hemel ons ijzel; dat kan geen toeval zijn. De wegen zullen spekglad worden. Vele automobilisten blijven dus wijselijk thuis, maar de vrachtwagen van de SPD dendert door, met de hardleerse Kevin Kühnert aan het stuur. Baff, ergens midden in Brandenburg raakt de wagen in een slip, schuurt langs de pijler van een brug en belandt tenslotte in een greppel. Kevin is slechts licht gewond, maar de laadbak is opengereten: de stembiljetten waaien eruit en verspreiden zich over een aardappelveld.