Twee winnaars

Mini-herinnering: Brexiteer

Vroeger had ik een Engelse vriend, die onderzoeksjournalist was bij de BBC. Hij had gestudeerd aan de London School of Economics, iets met economie en sociale wetenschap. Niet dom dus. Wij hadden een mooie vriendschap en hebben ook samen een paar reizen gemaakt: naar Egypte, naar IJsland. Hij werd echter een overtuigd, zelfs fervent aanhanger van de Brexit, en daaraan is de vriendschap kapot gegaan. Geen slaande ruzie, maar na een aantal verhitte discussies hebben we elkaar niet meer opgezocht, en dat was dat. Het verliep.

Ik moet er ineens aan denken hoe hij mij hier in Marburg heeft bezocht en hoe we toen wat uitstapjes in de omgeving hebben gemaakt, in 2013 geloof ik. Dat was leuk, maar ook een beetje raar. Hij stelde zich namelijk op alsof hij in een exotisch en zelfs wat onveilig land was. Marburg! En dat terwijl hij volop lichamelijk zelfvertrouwen uitstraalde, en bovendien maanden in India en Washington had gezeten voor zijn werk. Die vreemdheid die hij hier voelde, die vond ik vreemd. Ik heb mij in Engeland nooit vreemd of onveilig gevoeld, en elders in Europa ook niet. Maar voor hem leefde het idee Europa blijkbaar niet; vandaar die Brexit. On the run for the Hun, of zoiets.
Zou hij nu nog steeds…?

EIIR (Herblog van 2019)

Geboren onder Wilhelmina en opgroeiend onder Juliana vond ik als kind toch de Britse koningin Elizabeth het meest koninklijk. Aan een fietsende en breiende Juliana, in ongeveer dezelfde jurk als mijn moeder, had je niet veel qua majesteit, vond ik. Majesteit moest er wezen, en die had de Britse vorstin in overvloed: pracht en praal, een kroon op het hoofd en onafzienbare rijen lakeien en berenmutsen.
.
Heel veel later heb ik begrepen dat deze voorliefde een gevolg was van mediale beïnvloeding. Als klein jongetje, het moet in 1954 geweest zijn, kreeg ik in het parochiehuis van ons dorp de allereerste film van mijn leven te zien, en nog wel in kleur: The Coronation. Ik was diep onder de indruk: een gouden koets, geheimzinnige rituelen, een eindeloze processie, mooie kleding, prachtige muziek, trompetten, schalmeien en hemels gezang, en temidden van dat alles de vrouw die qualitate qua wel de belangrijkste ter wereld moest zijn: Elizabeth II, mét kroon.
.
Geen wonder dat ik als elfjarige de lange wandeling naar de binnenstad van Amsterdam ondernam om de Britse koningin te zien, toen zij een staatsbezoek bracht aan ons land. En ik héb haar gezien, slechts een flard natuurlijk, toen zij uit een auto stapte bij het paleis op de Dam. (Ja, jongens en meisjes, in die dagen was er nog nauwelijks televisie en liep de bevolking uit als er iets van het koninklijk huis te zien was. Of Sinterklaas.)
.
Koningin Elizabeth, hoe diep is zij nu gevallen! Eerst moest zij Trump een hand geven en een bord eten voorzetten, nu moest zij de wens van Trumps lakei Boris inwilligen en het parlement naar huis sturen. Misschien is dit niet alleen het einde van de democratie maar ook van de monarchie.

Bloeiende landschappen, ontredderde boeren

Toen de beide Duitse staten in 1990 zouden worden verenigd beloofde de toenmalige Bondskanselier Kohl dat er in het Oosten ‘bloeiende landschappen’ zouden ontstaan. Welnu, met de hereniging is er van alles misgegaan, maar de landschappen zijn meestal wel in orde gekomen. Ongelooflijk smerige industriesteden als Bitterfeld zijn redelijk gesaneerd, al lijdt de bevolking nog altijd aan de gevolgen van chemische verontreinigingen in de bodem, fijnstof enzovoort. De mensen worden daar niet zo oud.

Maar de Lausitz bloeit nog niet, dat moet nog komen. Dat is een vrij groot gebied tegen de Poolse grens aan waar steen- en bruinkool in dagbouw gewonnen werden en worden. Het hele landschap is afgegraven door gigantische machines, enorme hoeveelheden grondwater zijn weggepompt; troosteloosheid en smerigheid alom. Misschien hebt u zoiets wel eens gezien: in Garzweiler bij Erkelenz vlak bij de Nederlandse grens wordt nog steeds zulke dagbouw bedreven. Gedachten aan de eindtijd en de hel laten zich daar moeilijk onderdrukken.

De overheid heeft al jaren geleden besloten dat het in de Lausitz anders moet en dat het landschap geherstructureerd zal worden. Zij wilde daarvoor flink in de zak tasten. Het mooie was, dat men ook aan de mensen dacht—wat vroeger bij de ontmanteling van het Ruhrgebiet blijkbaar minder het geval was. De mensen zouden natuurlijk uitkeringen krijgen en nieuwe woningen, maar ook zouden ze geholpen worden, hun leven opnieuw in te richten. Een sociaal plan: herscholingen, samen met de betrokkenen ander werk creëren enzovoort. Dat zal niet meevallen: de mijnwerkers hebben in die grijze biotoop een eigen leefwijze opgebouwd, ze hebben hun eigen trots en zijn ondanks de treurige leefomstandigheden aan hun dorpen gehecht. Veel jongelui willen de herstructurering niet afwachten en trekken uit zich zelf weg. Met hen zal het wel goed komen, maar voor en met de achterblijvers zal er iets moeten worden gedaan, en er is de wil dit aan te pakken.

Wat er van de mooie plannen terecht komt is af te wachten. Duitsland heeft onverwacht heel veel geld voor andere zaken moeten uitgeven en in de huidige energiecrisis is bruinkool misschien voorlopig nog nodig.

Maar er waren en zijn tenminste sociale plannen. Ik vraag me af of die er in Nederland ook zijn ten aanzien van de stikstofboeren. Er wordt heel veel geld uitgetrokken om die mensen uit te kopen, maar wat hebben ze aan geld? Stel je bent jong en geboren en opgegroeid op een zurig riekende varkensfabriek ergens in Oost-Brabant, wat heb je dan voor leven gehad, wat voor mens ben je geworden, wat anders dan zwijnerij kun je je dan voorstellen? Bij de ontsluiting van nieuwe leefmogelijkheden zou geholpen moeten worden, geestelijk, cultureel. Van plannen in die richting heb ik nog niets gehoord, en dat is jammer, want in de huidige crisis is er in veel bedrijfstakken een groot gebrek aan medewerkers. Werkeloos hoeft geen jonge industrieboer te worden, over geld zal hij sowieso beschikken, nu moeten hem alleen nog perspectieven worden getoond en omscholingsmogelijkheden worden aangeboden. Maar het is meteen duidelijk: in de asociaalstaat Nederland zal dat niet gebeuren. Er is immers nergens een perspectief.

Zie nu ook: Het Pishoy-kooster.

Odessa

Dit blogde ik op 3 mei 2014:

Dat had ik al gedacht, dat Odessa het tweede volksfront zou worden: 85% van de bevolking is Russischtalig. Of die fik in dat vakbondsgebouw ook de bedoeling was weet ik niet, maar hij komt P. zeer gelegen, hij verleent wat allure aan de acties. Die streek sluit mooi aan bij het pro-Russische Transnistrië en de westelijke lap van de provincie Odessa, de Budžak, waar overwegend Bulgaren en orthodox-christelijke Turken (Gagaoezen) wonen, die ook graag bij Rusland willen. Moldavië komt dan wel erg ongelukkig te liggen; daar wonen nog meer Gagaoezen die bij Rusland willen.
Hij moet opschieten: op 11 mei staan zijn referenda in Oost-Oekraïne gepland, en op 25 mei mag het hele land niet meer bestaan, of moet het althans zo kapot zijn dat de verkiezingen niet kunnen plaatsvinden. Hij houdt niet van verkiezingen, onze Wlad.
Het Wereld Natuur Fonds mag best nog een miljard of twee in die ruïne laten zakken; die neemt hij ook graag.

Oorlogsmisdaden

Daar begrijp ik heel weinig van, maar ja, ik ben ook geen jurist. Een oorlog zoals die nu gevoerd wordt is op zich zelf blijkbaar geen misdaad, maar binnen die oorlog bestaan er oorlogsmisdaden. En daarvan wordt nu de slachtpartij in Bucha naar voren gehaald; waarom? Er zijn in Oekraïne waarschijnlijk tientallen plaatsen die er zo uitzien, om van Marioepol maar te zwijgen. Het ziet ernaar uit dat het vooral weer de plaatjes van de media zijn die het rechtsgevoel van de mensheid een beetje wakker schudden.

De foto van die dode vrouw met de EU-sleutelhanger naast haar liggend is ongelukkig. Ik ga ervan uit dat de fotograaf haar inderdaad zo heeft aangetroffen en een betekenisvol plaatje zag. Maar de foto is heel geschikt om twijfelaars en Poetinvrienden de gelegenheid te geven, het verwijt van enscenering te maken. In Moskou is dat natuurlijk ook meteen gedaan.

Poetins vrienden

In Hongarije heeft 53% op Poetins vriend Orbán gestemd en 6.2% op een andere extreemrechtse partij. In Servië heeft 63% op de Russisch georiënteerde Vucovic gestemd. In Duitsland stemt 10% Nazi, in Nederland 20%, in Frankrijk 30%, in Oostenrijk bijna de helft misschien? (De cijfers hierboven zijn allemaal nattevingerwerk en van veel landen heb ik helemaal geen kennis.)

Voor Poetins vrienden van het type FvD is het makkelijk te geloven dat het bloedbad in Bucha juist door de Oekraïeners is aangericht, zoals Lavrov heeft gezegd.

Het ziet er dus niet goed uit. Als het brood, de patat, benzine en de verwarming duurder worden, ontstaat er sociale onrust en krijgen Poetins vrienden nog meer stemmen. Overigens is die 20% voor Nederland maar een minimum. Als ik de Nederlandse media bekijk, of de Zuidas, of de handel met Rusland en het afhouden van sancties, komt het mij voor dat de liefde voor Poetin nog aanzienlijk groter is.

Onwoord

In Duitsland wordt ieder jaar het lelijkste woord van het jaar gekozen, das Unwort des Jahres. Voor dit jaar stel ik voor: die Ampel, of die Ampelregierung. 

Als vreemdeling mag ik eigenlijk geen kritiek op het Duits hebben; het is immers niet mijn moedertaal. Maar dit woord ergert me zo dat ik het even van me af moet schrijven.

Ampel betekent stoplicht. Tegen die nuttige inrichting heb ik geen enkel bezwaar. Tegen de regering ben ik evenmin. Alleen het woord Ampel toepassen op de regering, dát vind ik ergerlijk. Of als men die Ampel zegt, terwijl men gewoon de regering bedoelt. ‘De maatregelen van de Ampel,’ ‘de Ampel heeft besloten …’ dat soort zinnen. Zelfs ministers nemen dit onwoord in de mond.

De benaming is ontstaan na de verkiezingen, toen er een nieuwe regering geformeerd moest worden. In zo’n periode goochelt men graag met kleuren. Een rood-groene regering hadden we al eens, een Duitslandcoalitie kwam ooit ter sprake, genoemd naar de Duitse vlag, te weten zwart ((ex-)christelijk), rood ((ex-)socialistisch) en geel (de geldpartij FDP). Ook is er gesproken over een Jamaica-coalitie en een Kenya-coalitie, naar de vlaggen van die landen, waarvan ik niet meer weet hoe die eruit zien. In Nederland worden de kleuren blijkbaar meteen door elkaar gehusseld, wat leidt tot paars, bruin en Rutte. 

Nu hebben we een coalitie van SDP, FDP en Groenen: rood, geel, groen. Daar was blijkbaar geen vlag bij, dus het beeld van een stoplicht doemde op. In het begin was dat misschien even leuk, maar nu de regering er een tijdje zit kun je haar gewoon weer de regering, of die Bundesregierung noemen. Al was het alleen al omdat een stoplicht voor de helft van de tijd stilstand betekent.

Wende in Duitsland

– 100 miljard extra voor de Bundeswehr, en wat zeggen we dan?
– Dank u wel, Poetin!

Vrede in Marburg

Zoëven was ik bij een grote bijeenkomst voor de vrede en solidariteit met Oekraïne op een centrale plek in Marburg. Er waren veel mensen gekomen; het verkeer werd ervoor omgeleid. De burgemeester bleek een goede spreker te zijn, die de gevoelens van de mensen goed wist op te pakken. Afschuw van de oorlogshandelingen natuurlijk, en bewondering voor de heldenmoed van de Oekraïners. Natuurlijk helpt zoiets niet, maar de mensen kunnen wat stoom afblazen en zijn blij als hun gevoelens onder woorden worden gebracht. Op drie punten was de bijeenkomst toch van nut. Ondersteuning werd toegezegd aan de Oekraïners die hier wonen en studeren. Naast de persoonlijke ellende waarmee deze mensen geconfronteerd worden zijn er ook praktische zaken: wordt hun verblijfsvergunning verlengd, hun studiebeurs, hoe gaat het als ze geen geld meer kunnen pinnen? enzovoort. Op die vlakken zegde de burgemeester alle steun toe, en het bestuur van de universiteit eveneens. Dat leverde een applaus voor deze bevolkingsgroep op; ze kunnen zich geaccepteerd en gesteund voelen. Nog groter was het applaus toen het over de dappere Russen ging die in Rusland demonstreren, en vervolgens voor de hier woonachtige Russen die naar deze bijeenkomst waren gekomen en die zich rot schamen voor wat Poetin daarginds allemaal uithaalt. Ook zij kunnen op erkenning en hulp rekenen. Ten derde werd er gesproken over de opvang van vluchtelingen. De opvanglocatie is in gereedheid gebracht, er zijn al auto’s onderweg naar de grens om mensen op te halen.
Een paar wanklanken werden ook gehoord: een dame die sprak voor de vredesbeweging had het over de schuld van de NAVO aan deze oorlog en werd weggefloten en uitge-boeh-t: Putinversteherin! Ze moest het podium voortijdig verlaten. De burgemeester redde de situatie met enkele ferme woorden: zeker zou er diepgaande analyse nodig zijn van alles wat tot deze oorlog had geleid, maar vandaag was het niet de dag daarvoor.