Eén staat in Palestina

‘Israël neemt racistische wet aan: elke Palestijn kan z’n recht om in Jeruzalem te wonen worden ontzegd.’ Zo luidde dezer dagen een nieuwsbericht.
.
Af en toe doe ik even een gedachtenspelletje over Palestina. Ik heb geen invloed op de gang van zaken daar, dus U hoeft zich niet op te winden.
Op het grondgebied van Palestina (ik gebruik het woord nu als geografische aanduiding) bevinden zich twee staten, of anderhalve staat: Israël en de bezette Palestijnse gebieden. Die laatste vallen uiteen in Gaza en de Westoever van de Jordaan en zijn nauwelijks een staat. Israël houdt de Palestijnse gebieden immers sinds 1967(!) bezet en domineert het leven van de bewoners zodanig, dat er weinig te merken is van een eigen statelijkheid. Bovendien is er zoveel grond afgeknabbeld van die Westoever, dat er alleen nog maar zoiets als de ‘Palestijnse archipel’ is overgebleven (zie afb.).
.
Veel welmenende mensen vinden dat er daar twee echte staten zouden moeten zijn: Israël en een (tweedelige?) Palestijnse staat. Het streven daarnaar heet ‘vredesproces’ en is volstrekt onrealistisch.
Het totale gebied heeft een oppervlakte van 26.990 km2, dat is dus veel minder dan Nederland (41.543 km2)
Bijna de helft van geografisch Palestina bestaat echter uit woestijn en herbergt slechts een kleine 10% van de bevolking. In de bewoonbare streken is het dus nog krapper dan in Nederland. De aantallen inwoners zijn als volgt:
Israel: 6.600.000 Hebreeuwstaligen en 2.000.000 Arabischtaligen.
Westbank en Gazastrook: 564.000 Hebreeuwstalige ‘settlers’ en 3.750.000 Arabischtaligen.
Er leven dus ± 7.164.000 Hebreeuwstaligen en 5.750.000 Arabischtaligen in het gebiedje, dat is meer per km² dan in het dichtst bevolkte land van Europa, Nederland.
Mijn cijferwerk zal wel niet kloppen; het is een moeilijk terrein voor mij, maar het geeft een indruk.
Op dat postzegelgrote stukje land twee staten te willen hebben is om zuiver praktische redenen gekkenwerk. Bovendien heeft Israël door zijn vestigingspolitiek van de aspirant-Palestijnse staat bij voorbaat al weinig overgelaten.
.
Nu het gedachtenspel. Hoe zou het zijn als het idee van die twee staten zou worden opgegeven, als de Palestijnse gebieden zichzelf cadeau deden aan Israël en gewoon deel gingen uitmaken van die staat? Muur weg, grens weg, road blocks weg, gewoon één land met één bestuur en één nationaliteit? Waarin Palestijnen niet alleen in Jerusalem kunnen wonen, maar ook in Tel Aviv? Israël zou dan enerzijds zijn oude droom van een groter Israël hebben verwezenlijkt, anderzijds zich doodschrikken en gedwongen zijn, snel iets met de Palestijnen aan te vangen in plaats van hen, zoals nu, in het luchtledige laten hangen. Er zou natuurlijk aanvankelijk snel een twee-klassenmaatschappij ontstaan, een apartheidsstaat van de akeligste soort. Maar het lot van de Palestijnen zou daardoor waarschijnlijk niet beroerder worden dan het nu is en de Israëli’s zouden het een stuk moeilijker krijgen. Want na niet al te lange tijd zou blijken dat het niet goed doenlijk is, zo’n apartheidsstaat te handhaven in een gebiedje waar de mensen nog aanzienlijk dichter op elkaar zitten dan in Nederland. Het zou al spoedig tot absurde situaties leiden: Israël zou dan bij voorbeeld zijn eigen olijfbomen omhakken, zijn eigen dorpen slopen. Ook menselijk zou het niet goed vallen, zelfs niet onder de meeste Israëli’s. En internationaal zou het heel vreemd overkomen; de Joden in de USA zouden zich nog meer van het landje afwenden dan ze nu al doen. Een Herrenvolk met een heleboel slaven erbij, dat is immers al bijna een emiraat, en dat in de zogenaamd ‘enige democratie in het Nabije Oosten’. Het enige wat erop zou zitten is het land toch anders in te richten, eventueel onder opgave van het wat gedateerde idee ‘Joodse staat’.
.
Er zijn intussen een kleine 700.000 ‘Israëlische Joden’ in de wereld, dw.z. Israëlische staatsburgers die in het buitenland leven, een tiende van alle Israëli’s dus. Waarom doen zij dat? Blijkbaar wordt Israël in de huidige situatie niet als een prettig woonland ervaren. Over de nog eens vier(?) miljoen Palestijnen die buiten geografisch Palestina wonen zal ik het maar niet hebben.
.
Die ene staat zal er niet komen, dat voelt U ook wel aan. Israël heeft te veel belang, of meent dat te hebben, bij af en toe babbelen over een twee-staten-oplossing, die het echter net zo min gerealiseerd wil zien als een één-staat-oplossing. Pappen en nathouden dus maar, zoals in Georgië, Oekraïne en talloze andere open wonden.

De vinger Gods?

De stemmen zijn geteld, de stemmen van de SPD-leden die mogen beslissen of Duitsland een stabiel, welvarend land blijft of niet. Met andere woorden: of de grote coalitie doorgaat of dat Duitsland in verval geraakt. De stembiljetten zullen vandaag in een vrachtauto van Leipzig naar Berlijn worden overgebracht.
.
Maar uitgerekend vandaag zendt de hemel ons ijzel; dat kan geen toeval zijn. De wegen zullen spekglad worden. Vele automobilisten blijven dus wijselijk thuis, maar de vrachtwagen van de SPD dendert door, met de hardleerse Kevin Kühnert aan het stuur. Baff, ergens midden in Brandenburg raakt de wagen in een slip, schuurt langs de pijler van een brug en belandt tenslotte in een greppel. Kevin is slechts licht gewond, maar de laadbak is opengereten: de stembiljetten waaien eruit en verspreiden zich over een aardappelveld.

Eindelijk racist

Racisten hadden het heel lang moeilijk in Nederland. Zij konden hun overtuiging niet vrijelijk uitdragen, omdat die door de jodenvervolging gedurende de Nazi-periode in een kwade reuk was komen te staan. Na enkele zwakke pogingen om de tot racisme neigende bevolkingsgroep een tehuis te geven (Glimmerveen, Janmaat) leek vanaf 2004 Geert Wilders uitkomst te bieden. Maar ideaal was zijn eenmanspartij niet. Omdat de Tweede Wereldoorlog nog nawerkte, en ook omdat Wilders zelf niet rasecht is, zoals te zien is aan zijn huid en zijn fophaar, kon hij het niet over ras hebben, maar fixeerde hij zich vooral op de islam, een onderwerp waar hij niets van wist en dat zijn volgelingen ook maar zijdelings interesseerde. De tijd dat godsdienst Nederlanders werkelijk bezighield ligt al ver terug. Maar het gezwatel over de islam kon nog enige tijd dienen om de heimelijke racisten mee op te vangen. ‘Islamkritiek’, diepe begaanheid met islamitische vrouwen (not!), en allerlei gruwelverhalen over sharia, tsunami, kalifaat en islamisering hielden het voor racisme vatbare segment van de bevolking bij de les, zonder het r-woord ooit te noemen.
.
Momenteel verbleekt de ster van de Grote Lijder en slijt ook het taboe op racisme. De messias voor wie deze Johannes de Doper het voorwerk heeft verricht is Thierry Baudet, die een redelijk succes heeft met gewoon racisme en fascisme. Eerst nog voorzichtig en omzwachteld, maar nu hij merkt dat zulke overtuigingen op weinig tegenstand meer stuiten gaat hij vol op het orgel. Een reeks publicaties heeft al iets van zijn geloofsovertuigingen laten zien. Een bijzonder doorwrocht artikel van Marijn Kruk toonde dezer dagen aan, hoe zeer Baudet geworteld is in het Franse fascisme en hoe verwant hij zich voelt met de oude Le Pen.
.
Er zijn mensen die menen dat Baudets aanhangers, nu hun voorman wordt ‘ontmaskerd’, zich wel spoedig van hem zullen afwenden. Het tegendeel lijkt me het geval: voor zover zij dit soort artikelen willen en kunnen lezen zal het hen eerder vervullen met trots dat hij in zo’n illustere traditie van racisme en fascisme staat, en dat daar niet meer omheen gedraaid wordt.
.
Degenen die Baudet niet blieven vinden in die artikelen bevestigd wat zij meteen al zagen of schoorvoetend vermoedden: hij deugt van geen kant. Geen kranten meer over volschrijven dus, geen coalitie mee doen.
.
Natuurlijk is het niet zo dat moslims nu opgelucht kunnen ademhalen. De haat jegens moslims van buitenlandse herkomst is voortaan ingekapseld in een algemener racisme, waar ook de christenen uit het Nabije Oosten last van krijgen. Moslims van oorspronkelijk Nederlandse afkomst kunnen eveneens haat verwachten; in hun geval loopt het onder het hoofdje ‘links’ of ‘volksverrader’.

Groko

Als alles goed gaat krijgt Duitsland weer een grote coalitie (=Groko). Er is lang over onderhandeld en iedereen is min of meer opgelucht. Zelfs de Beierse opperbaas Seehofer kan tevreden zijn: hij krijgt een eigen, lacht U niet: Heimatministerium. Dat biedt hem de gelegenheid in het verre Berlijn zijn heimwee naar leren broeken en dirndl-jurkjes uit te leven. Het is bespottelijk, maar het is beter dat deze dolende ziel wordt ingekapseld in Berlijn dan dat hij aansluiting zoekt bij Oostenrijk-Hongarije of erger nog.
.
De Groko kan echter nog getorpedeerd worden. Zij moet goedgekeurd worden door de partijleden van de deelnemers en bij de SPD is er een duidelijke anti-Groko beweging onder leiding van de jong-socialist Kevin Kühnert, geb. 1989. Deze wil niet dat het koek en ei is tussen de grote volkspartijen, maar benadrukt juist het contrast, zoekt deining. Hoofdargument: met compromissen en slap gedoe bevorder je alleen de AfD. Misschien heeft hij gelijk, maar dat is lang niet zeker. Zouden er nieuwe verkiezingen komen, zou de AfD net zo goed kunnen groeien. Wie garandeert dat er dan ineens heel veel mensen SPD zouden stemmen?
Voor het hogere belang heeft Kühnert geen oog: dat Duitsland stabiel en welvarend moet blijven en dat het land zich internationaal tussen Trump en Poetin moet handhaven interesseert hem niet.
Kühnert is retorisch begaafd en kan mensen achter zich krijgen. Hij is geen racist of fascist, integendeel, en ik denk ook niet dat hij door Poetin wordt betaald. Maar hij is het levende bewijs dat de hedendaagse neiging, de tak waar je op zit af te willen zagen, niet alleen aan dom- of extreem-rechts is voorbehouden. Het is een algemeen Europees fenomeen.

Zwarte gaten

Nederland heeft geen kranten meer, en dan houden ze zich ook nog met de verkeerde onderwerpen bezig. Bij voorbeeld met wat mensen als Trump of Baudet gezegd of gedaan hebben, terwijl dat bij uitstek zinloos is. Het is niet toevallig dat dat stomme sukkels zijn die niets te melden hebben. Blijkbaar is het natuurlijke einde van de democratische evolutie dat leidersfiguren volkomen lege hulzen móeten zijn. Adolf Hitler had nog iets mee te delen, al was het rampzalig, maar bovengenoemde heren zal niemand op welk discours dan ook kunnen betrappen. En dat is blijkbaar precies de bedoeling. De wereld wordt steeds vaker geregeerd door zwarte gaten, daar kiest ze voor. De media en wat er over is van de pers doen nog even of dat niet zo is.
.
Intussen gaat buiten politiek en media om het leven gewoon door, zo lang het (nog) buiten de zuigkracht van die gaten blijft.

Duitse Jesses 2

Jesses! Ook hier in Duitsland dreigen principes de vorming van een regering te belemmeren. Er is zoveel te doen: bestrijding van kinderarmoe, nazidom en cybercriminaliteit, om maar enkele dingen te noemen, maar de partijen kibbelen over vrijwel imaginaire problemen: de vluchtelingenproblematiek en het klimaat. Niet dat die problemen niet bestaan, maar een Duitse regering kan daar maar weinig aan doen. Als er weer een miljoen vluchtelingen voor de grens staat houdt geen grensbewaking of toverwoord van Seehofer die tegen. De belangrijkste milieubesluiten van de laatste tijd kwamen niet van de Groenen, maar van Merkel (CDU): het afzweren van de kernenergie n.a.v. Fukushima, en van de markt: de mensen kopen veel minder vieze Dieselauto’s n.a.v. het VW-schandaal. Verder heerst er nogal wat verwarring: de E10 benzine, die wordt verbouwd omdat die beter zou zijn voor het klimaat blijkt dat juist niet te zijn, enzovoort. Dus in plaats van hakketakken zou ik zeggen: aan het werk, jongens en meisjes!

Slingerdriet

Die Baudet is nergens goed voor, integendeel; maar één ding moet je hem nageven: hij kan goed spraakgebruik creëren. Net als Marten Toonder en Gerard Reve. Maar die schiepen hun eigen nieuwe woorden, terwijl Baudet afgekloven begrippen, veelal uit het Nazi-jargon van de jaren dertig, het land in slingert. Verdunning, omvolking, cultuurmarxisme, dat soort woorden. De goegemeente pakt die woorden op, vraagt zich af of ze iets betekenen en zo ja wat, en probeert een standpunt te bepalen ten opzichte van de prediking eromheen. Dat gebeurt op zo’n grote schaal, dat die woorden onvermijdelijk in de volgende uitgave van Van Dale’s Groot woordenboek der Nederlandse taal terecht zullen komen, en dat was precies de bedoeling. Daar is niemand mee gediend. Tegen onzinwoorden helpt een minachtend lachje het best. Niet in de mond nemen die onwoorden.

Rattenvangers

Er zijn nogal wat goedbedoelende Nederlanders, die aantonen dat Wilders, Baudet c.s. halve nazi’s of hele fascisten, in ieder geval duidelijk racisten zijn. Zij laten zien wat voor vrienden de genoemde personen hebben, wie hen inspireren, uit welk gedachten‘goed’ zij putten. De bedoeling van die activiteit is waarschijnlijk dat de volgelingen daardoor tot inzicht zullen komen en zich van dergelijke politici afwenden. Maar dat is tevergeefs; juist óm dat racisme en fascisme loopt men achter die lui aan; is dat zo moeilijk te begrijpen?
.
Hoe groter de onzin en hoe talrijker de inconsequenties, des te enthousiaster zullen de volgelingen zijn. Dat heeft Baudet beter begrepen dan Wilders. Geen wonder, hij kon leren van Trump.

Woorden die wegebben

Toen Trump president geworden was dacht ik: nu zal ons leven grondig veranderen. Maar dat was niet zo; het is nog ongeveer gelijk gebleven, misschien zelfs iets beter nog. En iedereen gaat door met praten over het Westen en democratie alsof er niets aan de hand is.

Maar dat Westen, bestaat dat eigenlijk nog? In een eerder opzetje over dit onderwerp had ik mijn twijfel daaraan al uitgedrukt. Inmiddels ziet het er toch zeer naar uit, dat het Westen bezig is zich zelf te vernietigen. Brexit, Trump, neo-fascisme in een nog steeds indolent Europa: alle signalen staan op onveilig. Als Trump nog een tijdje zijn gang mag gaan wordt China de grote winnaar zonder ook maar een schot te lossen, terwijl het Westen hoogstens nog als term in geschiedenisboekjes voortleeft.

En dan de democratie. Die bestaat nog wel, maar de glans is eraf. Adolf Hitler was democratisch gekozen; dat had ons moeten waarschuwen. Maar daarna kwamen de VS en trompetterden de boodschap van democratie luidkeels de wereld in. Dat waren mooie jaren. Voor óns tenminste, en voor de Japanners en de Zuid-Koreanen en nog wat andere volkeren. In andere delen van de wereld werd het democratisch ideaal ook gepredikt, zonder dat het echter ooit een kans kreeg. Daar werd namelijk een stokje voor gestoken door … democratische machten, de VS voorop. In de nieuwste tijd heeft de democratie ons Brexit, Trump, Orbán, Erdogan en Kaczyński opgeleverd, en op microniveau figuren als Rutte, Wilders en Baudet. De democratie kan zich dus maar beter in een hoekje gaan zitten schamen. Een rotsysteem, waar overigens al in de negentiende eeuw voor gewaarschuwd werd. Helaas is dictatuur het enige alternatief, en die is duidelijk nog slechter. Knarsetandend moet we dus toch maar democraten blijven.

Welk politiek systeem gaat het redden in de toekomst? Ik denk China, een sterke staat waar de economie toch opmerkelijk vrij is. En Iran: een dictatuur met een democratische component als troostprijs. Een voordeel van Iran is dat het, mede dankzij die dictatuur, vele volkeren in één staat weet te verenigen, wat elders nooit lukt (Balkan, Turkije, België). Nee, democratieën zijn China en Iran absoluut niet. Maar die staten zouden wel gek zijn als zij zich door democratie lieten vernietigen.

Ongewenste personen

De Verenige Staten gaan weer eens terugvallen in een oude gewoonte: het buiten houden van immigranten—ofschoon vrijwel de gehele bevolking uit nazaten van immigranten bestaat. In 1917 kwam in de Verenigde Staten een Immigration Act door het Congres, die o.a. een lijst van ongewenste immigranten bevatte: alcoholics, anarchists, contract laborers, criminals and convicts, epileptics, feebleminded persons, idiots, illiterates, imbeciles, insane persons, paupers, persons afflicted with contagious disease, persons being mentally or physically defective, persons with constitutional psychopathic inferiority, political radicals, polygamists, prostitutes and vagrants. Alleen maar nette mensen mochten de Verenigde Staten in, net zo netjes als degenen die de oorspronkelijke bewoners, de Indianen, vrijwel geëlimineerd hadden. Volgens deze Immigration Act had een illiterate, insane idiot als Trump het land dus nooit binnen gemogen. Ook mensen uit grote delen van Azië mochten er niet in; zie het kaartje. Van Afrikaanse zijde zal weinig animo voor immigratie hebben bestaan. De Act heeft nog tot 1952 gegolden. Chinezen en Japanners mochten blijkbaar wél; het was een oud idee dat die volken tamelijk beschaafd waren; of hoe dan ook: de werkkracht van Chinezen werd gewaardeerd, als ze hun vrouwen maar niet meenamen. Japanners waren na hun overwinning op de Russen bij Port Arthur (1904) een klasse apart. Ook in Ned.-Indië waren de Japanners sinds 1899 ‘gelijkgesteld’.