Zo, dat was Parijs. Vrijdag na de bus + treinreis meteen door naar de generale repetitie; Bachs hele Johannespassion doorgezongen en gespeeld. Vandaar mee naar de gastgezinnen, want ditmaal sliepen we niet in hotels.
Zaterdagavond de eerste uitvoering, zondagmiddag de tweede. Uit de kerk direct naar het station, nog wat gegeten en hup, met de TGV weer naar Metz, waar ons busje op ons wachtte. De Duitse Spoorwegen waren er niet in geslaagd een overtuigende aanbieding voor de treinreis te maken; vandaar.
Muzikaal was alles prachtig. Een echt barokorkest en zes uitstekende beroepssolisten. Barokinstrumenten zijn een halve toon lager gestemd dan de moderne; dat is voor sopranen en tenoren erg comfortabel. De uitvoeringen vonden plaats in de hoofdkerk van de protestantse gemeente in Parijs, die beide keren propvol was. De Franse dirigent, die we van de vorige keren al kenden, had promotie gemaakt: hij was nu koorleider van die hoofdkerk geworden; vandaar dat er nog een koor meezong. Het mengde alles mooi samen.
De kerk hechtte er belang aan dat het geen concert was, maar een deel van een kerkdienst, zoals in Bachs tijd, en ook zoals vijftig jaar geleden nog bij de cantatediensten in de Amsterdamse Westerkerk. Dat had tot gevolg dat er geen entreekaartjes werden verkocht, maar dat iedereen iets in de offerschaal mocht werpen. Dat zal de kosten van — natte vinger — meer dan € 30.000,– niet hebben gedekt. Maar de protestantse minderheid in Frankrijk is erg rijk, dus dat zal wel goed komen.
Tussen de beide delen van het stuk was er een predicatie, wat ons gelegenheid gaf even op adem te komen en vooral: even te zitten, want er werd weer veel gestaan; alleen tijdens aria’s niet. En gelukkig mocht ik plaats nemen in het comfortabele, massief eiken koorgestoelte. Van en naar het logeeradres werd ik per auto gereden. Alles optimaal dus; toch raakte ik wel weer behoorlijk kapot in de benen en ook verder was het erg vermoeiend. Hier wreekt zich mijn hoge leeftijd, maar zeuren we er niet over. Na één twee dagen herstel thuis is alles weer zoals vóór het vertrek.
Voor de stad Parijs had ik de hele zaterdag. Maar om te beginnen heb ik uitgeslapen, wat na de vorige dag wel nodig was. Verder loop ik slecht, dus ik heb maar één ding gedaan: het Musée Gustave Moreau bezocht, wat ik als student ook wel eens deed. De Manet/Degas tentoonstelling in het Museé D’Orsay lukte niet; daar moet je weken van tevoren een créneau horaire reserveren, een time slot. Wist ik veel; weer een woord geleerd. Ik pas niet meer zo goed in deze wereld.
O ja, en nog in een echte boekhandel geweest: Albin Michel, die is toch een stuk aardiger dan die dumpzaken van de Fnac.
Van oude mensen
Ik was te gast bij een aardig en zorgzaam ouder echtpaar, dat wil zeggen: van mijn leeftijd ongeveer, maar eigenlijk heel wat ouder. Een fraaie woning, die in de jaren zeventig van alle gemakken was voorzien. Daar was geen deurknop en geen lamp en geen lichtschakelaar die niet op de een of andere manier een beetje kapot was. De meeste dingen deden het nog wel, maar met gebruiksaanwijzing. Twee dagen een klusjesman en alles is weer in orde, zou ik denken, maar zij dachten daar niet aan. Verder waren daar veel thermoskannen, koffiemolens, radio’s, citruspersen, tassen, theepotten enzovoort, alles in drie- of viervoud. Aankoeksels van lange levens. Ik herken dat wel, bij mij begint het ook al, maar zoals gezegd: zover heen ben ik nog niet. Gauw maar eens langs de kringloopwinkel met de overtollige troep.
Nu komen de voorbereidingen voor het Marburger Sommersingen, en Daniel gaat met mij de opera-zangstijl behandelen.
Emigrant 