Waarom nog lezen?

Of ik iets van Kumpfmüller gelezen heb? Jazeker, een goed boek was dat. Ik ben eraan begonnen toen ik eens met de trein naar Fulda reisde. In Gießen moest ik overstappen, daar kocht ik bij een bakkerij op het station een broodje. De lange rij wachtenden irriteerde me een beetje. Het broodje werd aangereikt in een grijs kartonnen bakje, ik zie het nog voor me. Wat is het geheugen toch een wonderlijk iets, dat het zich zulke dingetjes zo precies herinnert.

Ja, maar waar dat boek over ging, en waarom het zo goed was, dat weet ik niet meer. Zelfs de titel is me ontschoten; wacht, ik loop even naar de kast, ja, Hampels Fluchten heet het. De hoofdpersoon vluchtte uit West-Duitsland naar de DDR, dat weet ik nog. Dat, en een enkele sfeertekening van de DDR is alles wat er nog van in mijn geheugen zit.

Met andere boeken is het net zo; het gaat van kwaad tot erger. Ook met het onderzoek dat ik nog doe heb ik er last van. Wat ik gisteren heb gevonden weet ik vandaag niet meer. Gelukkig heb ik het opgeschreven, zodat het niet verloren gaat. Van de machtige kaartenbak die mijn hoofd ooit was is niet veel meer over.

Waar gaat dat heen? Mijn moeder las ook graag. Ik zie haar nog zitten op het terras van het verzorgingshuis, met een boek voor zich. Later bleek dat het telkens hetzelfde boek was. Het raakte erg versleten; mijn zwager heeft het liefdevol gerestaureerd. Volgens hem had ze telkens dezelfde bladzijde voor zich. In haar laatste jaren zelfs dat niet meer.

Daar gaat het dus heen. Het wordt hoog tijd dat ik in het tuincentrum wat geraniums ga uitzoeken. In het voorjaar, niet vergeten.