Na de val van de Muur, toen de grens met de DDR allang moeiteloos overschreden kon worden en vele Oostduitsers nieuwsgierig naar het Westen kwamen, ontmoette ik iemand die bij Lübeck woonde, in het Westen, op zeven kilometer van die grens. ‘En, bent u al in het Oosten wezen kijken?’ vroeg ik. ‘Nee, daar waag ik mijn schokbrekers niet aan,’ was het antwoord. Niet nieuwsgierig.
In 1998, acht jaar na de hereniging der beide Duitslanden, heb ik een gastcollege gegeven in Halle an der Saale, in de voormalige DDR. De afspraak was lang van te voren gemaakt, maar toen het zover was bleek dat op dat tijdstip ook een belangrijke voetbalwedstrijd zou plaatsvinden, van Duitsland tegen weet-ik-niet-meer. Ik dacht: dan zal er wel niet veel publiek komen, maar de zaal bleek goed gevuld. Na afloop vroeg ik een paar studenten: ‘Moesten jullie geen voetbal kijken?’ ‘Nee,’ kreeg ik te horen, ‘het Duitse elftal interesseert ons niet zo.’
Emigrant 
Dat weet ik nog wel. Er was veel wantrouwen, ongenoegen en desinteresse in het begin. Is dat nog steeds zo?
Het is grotendeels weggesleten. Maar nu steeds duidelijker wordt dat de AfD en de pro-Russische houding vooral in het Oosten sterk zijn komt het in het Westen weer een beetje op.
En die hele AfD-verongelijktheid in het Oosten is natuurlijk een symptoom van het wantrouwen. ‘Wij tellen niet mee, het Westen heeft ons overgenomen.’ Dat is ten dele ook waar, maar er zit ook een boel ordinaire wappie-domheid bij. Poetin betaalt ook veel.
En ik herinner me het wantrouwen van een collega toen er producten uit Oostduitse fabrieken in de winkels begonnen te verschijnen, dat was ook ongeveer in 1998. Producten als potjes augurken, wasmiddelen enzo, niets bijzonders. Goedkoper en toch goed. O nee, die zou ze nooit kopen!