Het personeelsgebrek is nog altijd groot, in alle branches. Ziekenhuizen, verpleging, scholen en kleuterscholen, horeca, het spoor, en ook het busbedrijf van Marburg. Sinds december rijdt mijn bus naar de binnenstad niet meer, maar naar iemand verzekerde: eind februari gaat hij weer van start. Zelf gebruik ik die bus alleen bij kou en nattigheid, maar dat gaat deze winter dus niet.
Over de nieuwe verkopers bij de bakker had ik al eens geschreven. Op veel andere plaatsen wordt ook naar mogelijkheid nieuw personeel aangesteld. Dat zijn vaak heel jonge mensen, die nog zichtbaar onervaren en daardoor schutterig zijn. Dat vergeef ik ze graag; alles moet geleerd worden. Er is echter één ding dat ze waarschijnlijk binnen hun nieuwe werkkring niet meer kunnen leren: dat had eerder moeten gebeuren. Ik bedoel schrijven, en dan heb ik het niet over artikelen of romans, maar over het met de hand aanbrengen van letters op papier. Waarschijnlijk kunnen ze het wel op een computer, misschien zijn ze reuze vingervlug met hun telefoontje, maar de motoriek van het schrijven met een pen is bij hen niet geoefend. Als er iets met de hand moet worden ingevuld, of een naam of adres moet worden opgeschreven ontstaan er bij het jonge grut verrassend vaak rare en onleesbare letters. Ik lees tegenwoordig maar mee, ondersteboven, en als ik een fout of onleesbaarheid zie ontstaan laat ik ze die meteen corrigeren. Er zijn al twee misverstanden geweest op grond van (niet door mij) ingevulde formulieren.
In de Toyota-garage is de situate nog iets anders. Daar zaten vanouds twee jonge vrouwen achter de balie die telefoneerden, afspraken regelden, bestellijsten en overeenkomsten opstelden enzovoort. Vlotte, handige dames met een secretaresse-achtige opleiding neem ik aan. Maar die zijn er niet meer: ziek, weg of vertrokken. Nu word je te woord gestaan door dezelfde jonge gasten die ook in de eigenlijke garage werkzaam zijn. Aardige jongens met verstand van auto’s die je wensen begrijpen, en hun technische verrichtingen zijn altijd in orde. Maar al die paperassen zijn voor hen zichtbaar moeilijk, en dat was waarschijnlijk vóór Corona ook al zo. Ze schamen zich niet als je ze een handje helpt, en dat hoeft ook niet. Voor een papierwinkel waren ze niet ingehuurd en het is tenslotte niet hun schuld dat het zo geworden is.
Emigrant 
Pen of potlood hanteren, het leren van een fijne motoriek?
Het is niet meer van deze tijd.
Al moet ik toegeven dat mijn eigen handschrift ook extra aandacht nodig heeft.
Beeldschermtechnologie en Touchscreen-vaardigheden is voor lezen en vooral schrijven niet voldoende.
Stille groet,
Dat is bij mij ook zo, Rob, door het vele schrijven op de computer verlies je de schrijfkunst. Maar als ik erg mijn best doe, met het puntje van mijn tong uit de mond, dan wordt het toch weer. mooi.