Op Hemelvaartsdag zouden we ’s middags zingen; de ochtend was dus vrij om iets te bekijken. Uit het grote aanbod koos ik spontaan de Boldini-tentoonstelling in het Petit Palais, gearrangeerd rond Les plaisirs et les jours van Proust. Wie Boldini (afb. 1) niet kent, kent misschien toch een werk van hem, want hebt u wel eens het bekende portret van Verdi gezien (afb. 2)? Dat is van hem; hij heeft er ettelijke geschilderd. Giovanni Boldini (1842 Ferrara–1931 Parijs) was een bekend portretschilder van beroemdheden en mondaine persoonlijkheden (afb. 3–6). Veel misschien keurige dames lieten zich graag glamoureus door hem schilderen (afb. 5–7).
En Sem! Van Sem, alias George Goursat (1863–1934), de eertijds beroemde caricaturist die met Boldini bevriend was, hing er ook een en ander (afb. 8–9). Hij heeft zijn vriend niet gespaard.
Dat was mooi, maar het was naar mijn gevoel meer dan een een geslaagd bezoek aan een mooie tentoonstelling. Ook hier was ik weer een halve eeuw teruggegaan, naar de tijd dat ik óók Boldini bekeek, samen met een kunsthistorische vriend die zich op hem specialiseerde en met wie ik mocht meekijken; naar de tijd dat ik me ook met het Parijs van de Belle Epoque bezighield en de stad regelmatig bezocht. Wat me al te vaak daarvan afhield was dat ik Arabisch deed en steeds Arabische landen moest bezoeken. Dat is nu van mij afgevallen en ik kom steeds meer terug in Europa.
Emigrant 