Het moet ergens in de hemel geweest zijn, of misschien in de Rotary Club, dat de rector van de Frankfortse universiteit een ontmoeting had met een van de topbankiers waaraan Frankfort zo rijk is. Op zeker ogenblik kwamen de beide heren op het idee iets gezamenlijks te ondernemen, iets met maatschappelijke betrokkenheid en veel publiciteitswaarde. Tenslotte dacht zo’n bank niet alléén maar aan geld verdienen. Er werd besloten tot een conferentie over migratie, een panel met coryfeeën uit binnen en buitenland.
Dit besloten zijnde verloor de rector het project snel uit het oog en liet het aan zijn persönliche Referentin over, het te laten doorsijpelen naar de aarde. Deze probeerde het onder te brengen bij een faculteit of vakgroep, die dan de organisatie op zich moest nemen. Sociale Wetenschappen misschien? Geografie? Maar de een na de ander schoof het van zich af, tot het uiteindelijk belandde bij de oriëntalistiek. Kwamen immers niet veel van die migranten uit de Arabische wereld? Nou dan.
Het project lag een tijdje te beschimmelen op het bureau van mijn chef. Maar toen het duidelijk werd dat de afgesproken datum nu wel erg nabij kwam begon hij pijlsnel allerlei geleerden aan te schrijven en uit te nodigen, terwijl ‘al het andere’ door mij opgeknapt moest worden, en ook in ijltempo natuurlijk. Al het andere: reservering zaal, honoraria, reservering hotels, regeling reiskosten, correspondentie met deelnemers, opstellen programma’s, ontwerpen van flyers — want het moest een grote, in het oog lopende conferentie worden in de grote Casino-zaal van de universiteit —, drukken van de programma’s, bestelling lunch en koffie en thee, alles in overleg met de persönliche Referentin, die een heel plezierige dame bleek te zijn. Minder aangenaam was de dame van de bank, die vooral geïnteresseerd was in de grootte van het logo van de bank, dat overal zou worden afgedrukt. Het kostte enige moeite haar ervan te overtuigen dat een klein logo sjieker is dan een groot.
Kon ik dat dan, een flyer ontwerpen? Natuurlijk niet, maar de dure, ingehuurde vaklui treuzelden en wilden steeds weer opnieuw overleggen en daar was geen tijd meer voor. Tenslotte kwakten we een foto van een gammel Tunesisch bootje op het omslag — wie die aanleverde weet ik niet meer — en het binnenwerk typte ik vol op mijn eigen tekstverwerker in drie kolommen, in een discreet lettertype. De universiteitsdrukkerij vermenigvuldigde het geheel. Het resultaat zag er iets te goedkoop uit, maar het was beter dan niets.
Kortom, een hoop werk; gelukkig was het juist Semesterferien. In het begin was ik nijdig, omdat ik door de traagheid van anderen met deze spoedklus was opgezadeld, maar al spoedig veranderde mijn stemming. Het bleek namelijk het allerleukste werk te zijn dat ik in mijn hele loopbaan heb verricht! Misschien had ik event manager moeten worden. Ik moest bij dit alles wel eens aan mijn vader denken, die een kermis in Soerabaja organiseerde, wat ook bepaald niet zijn eigenlijke werk was.
Emigrant 