Als ik in de fauteuil in mijn woonkamer ga zitten, gebeurt er niets. Wanneer ik mij echter laat zakken op de nogal wrakke tuinstoel die op mijn balkon staat, raak ik na tien seconden in een toestand van volkomen ontspanning. Ik heb daar geen verklaring voor, maar maak er natuurlijk dankbaar gebruik van.
Waaraan zou het kunnen liggen? Er waait heel zacht een lentebriesje, op een afstand klinkt het diffuse geruis van de stad. Er zijn wat mensengeluiden: iemand roept iets, ergens wordt getimmerd. Er zijn ook al wat vogels, maar nog niet zo veel. Prettig allemaal; toch begrijp ik niet goed hoe dat tot zo grote ontspanning leidt. Het is niet alleen vandaag; het was ook zo toen het nog koud was en ik in een winterjack zat.
Emigrant 