Vanochtend om 6.11 uur was het weer eens zover. Opgeschrokken uit een droom zo vreselijk dat opnieuw inslapen niet mogelijk was. Ik fietste door een heuvelachtig landschap. Verderop zou een prachtig meer liggen; dat wilde ik eens gaan bekijken. En ineens was het er: ik kwam nog net tot stilstand op een randje boven dat meer, dat honderd meter onder mij lag en zich uitstrekte tot ver aan de horizon. Dat randje bleek niet meer te zijn dan een dikke ijzeren balk, die uit de rots stak. Ik was dus niet gevallen, maar hoe moest ik terug? Keine Wendemöglichkeit, niet eens plek om af te stappen. Wakker geworden met grote schrik.
Deze droom had ik in enkele varianten al eerder gehad. Altijd met de fiets, onmogelijke paden, een dreigende val in water. Toen ik nog in Nederland woonde waren er geen hoogteverschillen, dus hij moet in mijn leven gekomen zijn in Griekenland (1992–1995) of daarna in Duitsland (1996 tot heden).
Emigrant 
in je volgende droom gewoon een parachute meenemen. 🙂
Het voordeel van wakker schrikken is dat je je droom nog weet. Ik heb bij het ontwaken meestal alleen nog een vaag gevoel dat er iets was. Maar als je de baas wil worden over de fietsdromen, misschien helpt dit: https://www.youtube.com/watch?v=GMGFh8SO1pg
Oeff! Vreselijk! Maar dan is er koffie.